La Sinjorino el la Maro | Page 5

tiam --.
ELLIDA Estas pli ol dek jaroj de kiam vi vizitis nin tie.
ARNHOLM Jes, proksimume. Sed kiam mi prezentas al mi la bildon
de vi tie ekstere en la lumturo -- La paganino, kiel la maljuna pastro
nomis vin, cxar via patro laux li baptigis vin per sxipnomo kaj ne per
kristana homa nomo --
ELLIDA Jes, kaj kiel do?
ARNHOLM Mi tute ne estus kredinta renkonti vin cxi tie kiel sinjorino
Wangel.
ELLIDA Ne, cxar tiam Wangel ja ankoraux ne estis --. Tiam ja

ankoraux vivis la unua patrino de la knabinoj. Ilia vera patrino --
ARNHOLM Nu jes, jes. Sed ecx se tiel ne estus --. Ecx se li estus
libera kaj ne ligita, -- mi meniam imagus, ke okazus tiel.
ELLIDA Ankaux mi ne. Vere neniam -- tiam.
ARNHOLM Wangel estas ja gxentila. Honesta. Kore bonvola al cxiuj
homoj --
ELLIDA (varme kaj kore) Jes, li vere estas!
ARNHOLM -- sed sxajnas al mi, ke li estas tiel ege malsimila al vi.
ELLIDA Vi pravas. Li ja estas.
ARNHOLM Nu, sed kiel okazis? Kiel okazis!
ELLIDA Ho kara Arnholm, ne demandu min pri tio. Mi ne kapablas
klarigi la aferon. Kaj se mi povus, vi ne kapablus percepti kaj kompreni
ecx eron el tio.
ARNHOLM Hm --. (iomete pli mallauxte) Cxu vi iam konfidis ion pri
mi al via edzo? Mi kompreneble aludas al la vana pasxo, -- al kiu mi
lasis min ravi.
ELLIDA Ne. Cxu vi tion pensus? Neniun vorton mi diris al li pri -- pri
tio al kio vi aludas.
ARNHOLM Mi gxojas. Cxar premis min la penso ke --
ELLIDA Vi tute ne bezonas. Mi nur diris al li la veron, ke mi multe
sxatis vin, kaj ke vi estis la plej fidela kaj bona amiko por mi tie
ekstere.
ARNHOLM Dankon. Sed diru nun, -- kial vi neniam skribis al mi post
mia forvojagxo?
ELLIDA Mi pensis, ke eble dolorigus al vi auxdi ion de iu, kiu -- kiu

ne povis proksimigxi al vi tiel, kiel vi deziris. Estus ja rekte resxiri ion
embarasan, mi pensis.
ARNHOLM Hm --. Jes, jes, vi certe pravas.
ELLIDA Sed kial vi mem neniam skribis?
ARNHOLM (rigardas sxin kaj ridetas duone riprocxe) Mi? Fari la
komencon? Eble suspektigi min por enkonduki ion novan. Post rifuzo
tia, kian mi spertis?
ELLIDA Ho ne, mi ja bone komprenas. -- Cxu vi neniam poste pensis
pri alia rilato?
ARNHOLM Neniam. Mi restas fidela al miaj memoroj.
ELLIDA (duone sxercante) Ho, cxu! Forpelu la malnovajn, tristajn
memorojn. Vi prefere devus pensi farigxi felicxa edzo, mi opinias.
ARNHOLM Do devus baldaux okazi, sinjorino Wangel. Memoru ke, --
mi ja jam atingis la trideksepan, verdire.
ELLIDA Nu, ja, des pli da kauxzo por vi rapidi. (Sxi iomete silentas,
poste diras serioze kaj mallauxte) Sed auxskultu nun, kara Arnholm, --
mi nun diru al vi ion, kion mi tiam ne kapablus eldiri, ecx se mia vivo
estus en veto.
ARNHOLM Kio do tio estas?
ELLIDA Kiam vi faris -- la vanan pasxon, kiel vi jxus diris, -- tiam mi
ne kapablis respondi al vi alimaniere ol mi faris.
ARNHOLM Mi scias. Vi nur havis bonan amikecon por oferti al mi.
Mi ja scias.
ELLIDA Sed vi ne scias, ke mia tuta animo kaj cxiuj miaj pensoj estis
tiam en alia loko.
ARNHOLM Tiam!

ELLIDA Jes, gxuste.
ARNHOLM Sed tio ja ne eblas! Vi eraras pri la tempo! Mi opinias, ke
tiam vi ecx ne konis sinjoron Wangel.
ELLIDA Mi ne parolas pri Wangel.
ARNHOLM Ne Wangel? Sed tiam, -- ekstere en Skjoldvik --. Mi ne
memoras unu solan homon tie, kiun mi opinius povus kapti vian
atenton.
ELLIDA Ne, ne, -- mi kredas. Cxar cxio estis tute freneza.
ARNHOLM Sed rakontu do al mi pri tio cxi!
ELLIDA Ho, suficxas ja, ke vi scias, ke tiam mi estis jam ligita. Kaj
nun vi ja scias.
ARNHOLM Kaj se vi tiam ne estus ligita?
ELLIDA Kio do?
ARNHOLM Cxu via respondo al mia letero estus alia.
ELLIDA Kiel mi povas scii? Kiam Wangel venis, la respondo estis ja
alia.
ARNHOLM Pro kio do diri al mi, ke vi estis ligita?
ELLIDA (ekstaras kvazaux en timo kaj maltrankvilo) Cxar mi bezonas
iun al kiu konfidi min. Ne, ne, sidu.
ARNHOLM Via edzo do nenion scias pri la afero?
ELLIDA Mi unue konfesis al li, ke mia animo iam estis en alia loko.
Ion pli li ne postulis scii. Kaj ni poste neniam tusxis la aferon. Funde
estis ja nur frenezajxo. Kaj rompigxis ja baldaux -- iamaniere.
ARNHOLM (ekstaras) Nur iamaniere? Ne tute!

ELLIDA Jes, jes, certe! Ho, Dio, kara Arnholm, tute ne estas kiel vi
imagas. Estas io tute nekomprenebla. Mi ne scias kiel mi povus tion
rakonti. Vi nur opinius, ke mi estus malsana. Aux ke mi estus tute
freneza.
ARNHOLM Kara sinjorino, -- nun