La Sinjorino el la Maro | Page 7

en la mondo forgesos. Cxar li aldonis, -- ankaux tio silente: -- Sed mia sxi estas, kaj mia sxi farigxu. Kaj min sxi sekvu, ecx se mi venu hejmen por sercxi sxin kiel droninta viro el la nigra maro.
ELLIDA (versxas al si akvon. Sxia mano tremas.) Puh, -- kiel preme varme estas hodiaux --
LYNGSTRAND Kaj tion li diris per tia vola forto, ke sxajnis al mi ke li estas viro por tion plenumi.
ELLIDA Cxu vi scias -- pri la sorto de tiu viro?
LYNGSTRAND Ho, sinjorino, li certe ne plu vivas.
ELLIDA (rapide) Kial vi tion opinias!
LYNGSTRAND Jes, cxar ni ja poste pereis en la Angla Kanalo. Mi sukcesis trovi lokon en la granda savboato kun la sxipestro kaj kvin aliaj. La direktisto prenis la malantauxan boateton. Lin sekvis la usonano kaj iu alia.
ELLIDA Kaj de ili oni nenion plu auxdis?
LYNGSTRAND Ne, nenion, sinjorino. Mia bonfaranto jxus skribis tion en letero. Sed gxuste tial mi multe sxatus fari artajxon pri tio. La malfidelan maristedzinon mi vive bildigas antaux mi. Kaj ankaux la vengxanto, kiu dronis, sed tamen revenas hejmen el la maro. Mi vidas ambaux tute klare.
ELLIDA Ankaux mi. (ekstaras) Venu, -- ni eniru. Aux prefere malsupren al Wangel! Estas ja preme varme. (Sxi iras el la lauxbo.)
LYNGSTRAND (kiu ankaux ekstaris) Mi nun dankas pro la akcepto. Mi ja nur farus viziteton pro la datreveno.
ELLIDA Nu, kiel vi preferas. (etendas al li la manon) Adiaux, kaj dankon pro la floroj.
(Lyngstrand salutas kaj eliras maldekstren tra la barilpordo.)
ARNHOLM (proksimigxas al Ellida) Mi ja vidas, ke tio cxi kore tusxis vin, kara sinjorino Wangel.
ELLIDA Ho jes, vi povas ja esprimi vin tiel, kvankam --
ARNHOLM Sed funde ne estas io alia ol vi devus atendi.
ELLIDA (rigardas lin surprize) Atendi!
ARNHOLM Jes, sxajnas al mi.
ELLIDA Atendi ke iu povus reveni --! Tiel reveni!
ARNHOLM Sed pro Dio --! Cxu estas la marista fablo de tiu freneza skulptisto --?
ELLIDA Ho, kara Arnholm, eble li ne tamen estas tiel freneza.
ARNHOLM Do estas tiu babilajxo pri tiu morta viro, kiu tiel skuis vin? Kaj mi, kiu kredis, ke --
ELLIDA Kion vi kredis?
ARNHOLM Kompreneble mi kredis, ke estis nur sxajnigo de vi. Ke vi cxagrenigxis, cxar vi malkovris, ke oni sekrete solenis familian memoron. Ke via edzo kaj liaj infanoj vivas en vivo de memoroj, en kiu vi ne partoprenas.
ELLIDA Ho, ne, ne. Estu pri tio kiel estas. Mi ne rajtas postuli mian edzon sole por mi mem.
ARNHOLM Sxajnas al mi, ke vi tamen rajtas.
ELLIDA Jes. Sed mi ne rajtas. Jen la afero. Ankaux mi vivas en io, -- al kio la aliaj estas eksteraj.
ARNHOLM Vi! (pli mallauxte) Cxu estas komprenende, ke --? Vi -- Vi do ne amas vian edzon!
ELLIDA Ho jes, jes, -- el mia tuta animo mi nun amas lin! Gxuste tial tio cxi estas tiel terura, -- tiel nekomprenebla, -- tiel neimagebla, --!
ARNHOLM Vi nun konfidu viajn cxagrenojn tute kaj senrezerve al mi! Vi volas, cxu, sinjorino Wangel?
ELLIDA Mi ne povas, kara amiko. Almenaux ne nun. Eble poste.
(Bolette venas sur la verandon kaj iras malsupren en la gxardenon.)
BOLETTE Nun patro venas el la oficejo. Cxu ni do ne devus sidigxi en la gxardena cxambro?
ELLIDA Jes, ni faru.
(Wangel, en sxangxita vestajxo, venas kune kun Hilde de maldekstre de malantaux la domo.)
WANGEL Jen, jen! Mi estas libera kaj preta! Nun gustos bone glaso da io malvarmeta.
ELLIDA Atendu iomete. (Sxi iras en la lauxbon kaj sercxas la bukedon.)
HILDE Ho, vidu, vidu! La belajn florojn! De kie vi ricevis ilin?
ELLIDA Mi ricevis ilin de skulptisto Lyngstrand, mia kara Hilde.
HILDE (ekmiras) De Lyngstrand?
BOLETTE (maltrankvila) Cxu Lyngstrand venis -- denove?
ELLIDA (kun rideto) Jes. Li venis kun tiu cxi. Okaze de la datreveno, vi komprenas.
BOLETTE (ekrigardas al Hilde) Ah --!
HILDE (murmuras) La besto!
WANGEL (embarasita, al Ellida) Hm. Jes, vi ja vidas --. Mi diru al vi, mia kara, bona, benita Ellida --
ELLIDA (interrompas) Venu nun, knabinetoj! Kaj ni metu miajn florojn en akvon kune kun la aliaj. (Sxi supreniras sur la verandon.)
BOLETTE (mallauxte al Hilde) Ho, sxi do tamen estas gxentila.
HILDE Simiajxoj! Sxi nur volas intimigxi kun patro.
WANGEL (supre sur la verando, premas la manon de Ellida) Dankon -- dankon! Koran dankon pro tio cxi, Ellida!
ELLIDA (ordigas la florojn) Nu do, -- cxu ne ankaux mi estu kune kun vi por -- por honori la datrevenon de patrino?
ARNHOLM Hm --.
(Li supreniras al Wangel kaj Ellida. Bolette kaj Hilde restas en la gxardeno.)

DUA AKTO
(Supre sur "La Videjo", arbustkovrita altajxo malantaux la urbo. Iom malantauxe staras sxtonstako kaj ventomontrilo. Grandaj sxtonoj por sidejoj kusxas cxirkaux la sxtonstako kaj en la antauxo. Profunde en la malantauxo vidigxas la ekstera fjordo kun insuloj kaj promontoroj. La granda maro ne vidigxas. Estas duonhela somernokto. Flaverugxa lumeto en la aero kaj sur la montopintoj fore. Kvartona kantado auxdigxas de malsupre en la deklivo dekstre.)
(Junaj homoj el la urbo, gesinjoroj, venas pare de dekstre, kaj en intima konversacio iras preter la sxtonstako