La Sinjorino el la Maro | Page 6

ornamas per floroj kaj flagoj --
ELLIDA Nu bone?
LYNGSTRAND -- kaj frauxlino Hilde respondis: Jes, cxar hodiaux estas la datreveno de -- de patrino.
ELLIDA De patrino --! Nu tiel.
ARNHOLM Aha! (Li kaj Ellida rigardas sin reciproke kompreneme.) Jes, cxar la juna sinjoro do tion scias, sinjorino Wangel --
ELLIDA (al Lyngstrand) Jes, cxar vi ja nun tion scias --
LYNGSTRAND (denove ofertas la bukedon) Permesu al mi gratuli --
ELLIDA (akceptas la florojn) Koran dankon al vi. -- Bonvolu sidigxi momenton, sinjoro Lyngstrand.
(Ellida, Arnholm kaj Lyngstrand eksidas en la lauxbo.)
ELLIDA Tio cxi -- pri mia datreveno -- devus esti sekreto, sinjoro lernejestro.
ARNHOLM Devus, mi komprenas. Ne devus esti por ni neinformitaj.
ELLIDA (metas la bukedon flanken) Ne, gxuste tiel. Ne por la neinformitaj.
LYNGSTRAND Mi do ecx ne diros al iu vivanta homo.
ELLIDA Ho, ne tiel grave. -- Sed kiel vi nun fartas? Vi aspektas pli sane nun ol antauxe.
LYNGSTRAND Jes, ankaux mi kredas, ke mi sanigxos. Kaj venontan jaron, se mi povos iri suden --
ELLIDA Kaj tion vi povos, diras la knabinoj.
LYNGSTRAND Jes, cxar en Bergen mi havas bonfaranton, kiu protektas min. Kaj li promesis helpi min venontan jaron.
ELLIDA Kiel vi kontaktigxis al li?
LYNGSTRAND Ho, felicxa okazo. Cxar iun fojon mi estis maristo sur unu el liaj sxipoj.
ELLIDA Cxu vere? Vi do tiam sxatis la maron?
LYNGSTRAND Ne, tute ne. Sed kiam mia patrino mortis, mia patro ne volis lasi min nenifari hejme cxe si. Kaj li farigis min maristo. Ni pereis en la Angla Kanalo survoje hejmen. Kaj estis ja bone por mi.
ARNHOLM Kiel bone, vi diras?
LYNGSTRAND Jes, cxar per tiu pereo mi ricevis la difekton. En la brusto. Mi longe kusxis en la malvarma akvo, antaux ol ili savis min. Kaj tiam mi ja devis forlasi la maron. -- Jes, vere estis granda felicxo.
ARNHOLM Cxu, vi trovas?
LYNGSTRAND Jes. Cxar la difekto ne estas vere dangxera. Kaj nun mi povos farigxi skulptisto, kion mi ege deziras. Imagu -- povi modli la delikatan argilon, kiu tiel cedeme formigxas inter la fingroj!
ELLIDA Kaj kion volas vi do modli? Cxu marvirojn kaj marvirinojn? Aux cxu antikvajn vikingojn?
LYNGSTRAND Ne, tiajxojn ne. Kiam mi estos progresinta, mi provos fari grandan verkon. Grupon, kiel oni tion nomas.
ELLIDA Nu jes, -- sed kion tiu grupo reprezentu?
LYNGSTRAND Ho, devus esti io kion mi mem travivis.
ARNHOLM Jes, jes, -- tenu vin al tio.
ELLIDA Sed kio tio do estus?
LYNGSTRAND Jes, mi imagas, ke estu juna marista edzino, kiu kusxas maltrankvila dormante. Kaj sxi ankaux songxas. Mi certas, ke mi povos realigi, ke sxi songxas.
ARNHOLM Cxu ne estu pli?
LYNGSTRAND Jes, ankaux alia figuro. Iu estajxo por nomi gxin. Estu sxia edzo, al kiu sxi ne estis fidela, dum li estis for. Kaj li dronis en la maro.
ARNHOLM Kiel, dronis --?
ELLIDA Li dronis?
LYNGSTRAND Jes. Li dronis dum vojagxo. Sed okazas la strangajxo, ke li tamen revenas hejmen. Estas dumnokte. Kaj nun li staras tie apud sxia lito rigardante sxin. Li staru malsekega, kvazaux homo jxus eltirita el la maro.
ELLIDA (klinas sin malantauxen en la segxo) Vere stranga imago. (fermas la okulojn) Mi vive bildigas tion antaux mi.
ARNHOLM Sed je sankta nomo, sinjoro -- sinjoro --! Vi ja diris, ke estu io, kion vi mem travivis.
LYNGSTRAND Jes, jes, -- Mi travivis tion cxi. Iamaniere do.
ARNHOLM Travivis, ke morta viro --?
LYNGSTRAND Nu ja, mi ne diras tiel korpe travivis. Ne reale, vi komprenu. Sed tamen --
ELLIDA (vigle, strecxe) Rakontu cxion kion vi scias kaj povas! Pri tio mi devas cxion scii.
ARNHOLM (ridetas) Jes, tio devas ja esti io por vi. Tiajxo kun mara etoso.
ELLIDA Kiel do estis, sinjoro Lyngstrand?
LYNGSTRAND Jes, tiel ke kiam ni velus hejmen kun la brigo el urbo nomita Halifax, ni devis postlasi la laborestron en la malsanulejo tie. Ni dungis usonanon anstatauxe. Tiu nova laborestro --
ELLIDA La usonano?
LYNGSTRAND -- jes; li ricevis de la estro amaseton da gazetoj, kiun li cxiame legadis. Cxar li volis lerni la norvegan, li diris.
ELLIDA Nu! Kaj sekve!
LYNGSTRAND Iun vesperon en terura vetero. Cxiuj viroj sur la ferdeko. Escepte la laborestro kaj mi. Cxar li estis tordinta la piedon, kaj ne povis stari sur gxi. Kaj ankaux mi estis malsana kaj kusxis. Ja, li do sidis tie en la kajuto denove legante unu el la malnovaj gazetoj --
ELLIDA Jes! Jes!
LYNGSTRAND Sed dum li tie sidas, mi auxdas kvazaux hurlon el li. Kaj kiam mi rigardas lin, mi vidas ke li estas blanka kiel kreto en la vizagxo. Li komencas tiri kaj sxiri la gazeton en mil pecojn. Sed tion li faris tute silente, silente.
ELLIDA Li nenion diris? Li ne parolis?
LYNGSTRAND Ne tuj. Sed iom post iom li kvazaux parolis al si mem: Edzinigxis. Kun alia viro. Dum mi estis for.
ELLIDA (fermas la okulojn kaj diras mallauxte) Tion li diris?
LYNGSTRAND Jes. Kaj imagu, -- li tion diris en bona norvega. Li certe facile lernis fremdajn lingvojn, tiu viro.
ELLIDA Kaj poste? Kio okazis poste?
LYNGSTRAND Jes, jen sekvas tio stranga, kion mi neniam