La Legendo de Dorm-Valeto | Page 4

falsteloj kaj la
maltrankviliga informo ke la terglobo nepre rotacias, rezulte de kio ili
staras duonon de cxiu tago kaposubpiede.
Tamen se tio cxio alportis plezuron al li dum li komfortigxis
kompaktakorpe en la kamenangulo de iu cxambro rugxbrilanta pro sia
krepitanta lignofajro kaj kie, kompreneble, nenia fantomo kuragxis sin
vidigi, tiun plezuron li devis postkompensi per la teruroj de sia
hejmendirekta revenvojo. Kiel timigaj formoj kaj ombroj obstrukcis
lian antauxenirejon en la pala kaj acxa brilego de iu negxa nokto! Kun
kiel dezira rigardo li okulkontrolis cxiun tremantan lumradieton
traglitantan la nudajn kampojn ekde fora fenestro! Kiel ofte ektimigis
lin negxkovrita arbusto apudstaranta lian vojon kiel fantomo
surportanta blankan littukon! Kiel ofte li ekkauxris pro sangokazeiga
timego okazigita de la sono kiun liaj irpasxoj estigis subpiede sur la
frosta krusto kaj malkuragxis rigardi malantauxen por ne devi ekvidi tie
acxegan estajxon lin posttretantan! Kaj kiel ofte nepre konsternigis lin
iu preterhastanta ventoblovego hurlanta interarbe kaj povanta esti la
Galopanta Heso efektiviganta unu el siaj cxiunoktaj rajdatakoj.
Cxiuj tiuj estis tamen nuraj noktoteruroj, mensaj fantomoj kiuj

promenadas nur en la malhelo. Tial, kvankam li jam vidis multajn
fantomojn dum sia vivotempo kaj Satano jam ofte lin atakis
diversforme okaze de liaj solecaj vagiradoj, cxiujn tiujn malbonajxojn
nova tagigxo cxesigis. Rezulte, li povintus gxuadi placxan vivon,
malgraux la diablo kaj liaj agadoj, se jam ne transpasis lian irvojon
estajxo kiu perpleksas la viran genron pli ol fantomoj, koboldoj kaj la
tuta sorcxistinaro kunagantaj, kaj tio estis: virino.
Inter la muzikdiscxiploj kunvenantaj unu vesperon cxiusemajne por
auxskulti lian instruadon pri psalmokantado nombrigxis Katrino
Van-Taselo, solinfano de multhava Nederlanda farmbienestro. Sxi estis
florigxanta, fresxhauxta, dekokjara frauxlino; diketa kiel perdriko;
kvazaux mangxinda, fandigxema; rugxetvanga kiel unu el la patraj
persikoj; kaj universale konata ne nur pro sia beleco sed ankaux por sia
estonta heredajxo. Sxi estis aldone iom koketa, laux la indico,
ekzemple, de sia vestajxaro, kiu estis miksajxo de pasint- kaj
nuntempaj modoj elektitaj lauxvole por reliefigi sxiajn fizikajn
cxarmojn. Sxi surportis purorajn juvelajxojn transoceanigitajn el
Zandamo de sxia pra-pra-avino, allogan stomakajxon de antikvaj
epokoj, kaj provoke mallongan subjupon elektitan sendube cele al
elmontri la plej belajn piedojn kaj maleolojn de la tuta cxirkauxanta
kamparo.
La koro de Ikabodo Gruo spertis dolcxajn kaj stultajn sentojn pri la ina
sekso. Ne mirinde estas tial ke tiel tenta mordindajxo baldaux ekplacxis
al lia rigardo kaj plej precipe post kiam li gastigxis en la domego de
sxia patro. Altagxulo Baltuso Van-Taselo estis perfekta portreto pri
sukcesa, kontenta, grandanima kultivisto. Vere estas ke nur malofte li
direktis la rigardon aux la pensadon preter la limojn de sia bieno, sed
ene de tiuj limoj cxio estis komforta, felicxa kaj bonfarta. Li kontentis
sed ne fieris pri sia ricxeco. Lin gxojigis ne la stilo sed male la abundo
de lia vivkapablo.
Lia bieno situis surborde de Hudsono-Rivero en unu el tiuj verdaj,
sxirmataj, fekundaj kasxejoj en kiuj tiel gxojas enhejmigxi Nederlandaj
kultivistoj. Grandega ulmo etendis siajn largxajn brancxojn super gxi.
Cxebaze de la ulmo suprenbobelis fonto de la plej milda kaj dolcxa

akvo, plenigante etan puton konsistantan el barelo, tiam forfluetante
scintilante tra la herbo gxis najbara rojo antauxensaltetanta inter alnoj
kaj nansalikoj.
Proksimege al la logxdomo staris vasta labordomo kapabla funkcii kiel
pregxejo kaj de kiu cxiu fenestro kaj cxiu nicxo preskaux eksplodis pro
ties pleniganta enhavajxo da farmbientrezoroj. La drasxilo sonoradis
cxi-ene de mateno al nokto. Diversspeciaj hirundoj vagflugetis pepante
inter la tegmentaj aleroj, preskaux ilin tusxante. Gxuis la surtegmentan
sunbrilon vicoj da kolomboj, el kiuj kelkaj rigardis la cxielon unuokule,
kvazaux kontrolante la veteron, dum aliaj kasxis la kapon subflugile
aux enbruste kaj ceteraj, pufigxante kaj rukulante, riverencadis antaux
siaj inoj.
Glathauxtaj malgraciaj porkegoj gruntis en la trankvilo kaj abundo de
sia enfermejo el kiu provekskursis hazardamomente trupoj da
sucxporkidoj, kvazaux flaretante la aeron. Eleganta eskadro da
negxkoloraj anseroj vagnavigadis sur apuda lageto, konvojante tutajn
flotojn da anasoj. Regimentoj da meleagroj cxirkauxpromenis
glugluante en la korto kaj gvinbirdoj vagadis inter ili plendante, same
kiel malbonhumoraj dommastrinoj, kun malafabla, malkontenta
grakado. Antaux la bestodoma pordo paradis estimata virkoko, modela
edzo, batalisto kaj altranga sinjoro, sonigante siajn brilpoluritajn
flugilojn kaj kokerikante pro profundakoraj fiero kaj gxojo, foje
dissxirante la teron perpiede, tiam malavare alvokante sian cxiam
malsatan familion de edzinoj kaj idoj, ilin invitante gxui jxus
malkovritan bongustan mordajxon.
La busxo de la pedagogo salivis dum li spektadis tiun luksan promeson
de ricxega vintra nutrajxo. En sia anticipe malsata imago li bildigis
cxiun rostoporkon vagkurantan kun enstomaka pudingo kaj enbusxa
pomo. La kolombojn lia imago enlitigis en komfortan torton kaj
sxirmigis sub flankovrilo. La anseroj nagxis en sia propra viandosauxco.
La anasoj poduigxis komforte entelere, kiel komfortaj geedzaj paroj,
kun adekvata provizo da cepsauxco. Cxe la porkoj li antauximagis glate
eltrancxitajn lardoflankojn kaj sukplenan dolcxagustan sxinkon. Cxiun
meleagron li okultaksis kvazaux jam delikate fadenligitan, kun ties

macxostomako deponita subflugile, kaj eble