La Legendo de Dorm-Valeto | Page 3

dolorigan gxenon kaj lernejestrojn kiel simplajn parazitojn, li disponis
pri diversaj rimedoj sin fari utila kaj afabla. Foje li helpis la kultivistojn
pri iliaj pli facilaj bientaskoj: rikoltante fojnon, riparante barilojn,
trinkigante cxevalojn, hejmenrevenigante bovojn elpasxteje, trancxante
lignon por vintraj fajroj. Aldone li flankenlasis entute la regantan
dignon kaj nepran potencon pere de kiuj li sinjorigxis en sia lerneja
imperieto kaj mirige mildigxis kaj humiligxis. Li sin favorigis cxe la
patrinoj dorlotante la infanojn, precipe la plej junajn, kaj, kvazaux
Biblia leono kusxanta pace apud sxafido, dum longa horsinsekvo
kutimis sidi kun infano sur genuo, samtempe sxancelante lulilon per la
alia piedo.
Krom siaj ceteraj okupoj, li rolis kiel kantomajstro de la komunumo kaj
gajnis multajn brilajn sxilingojn instruante la junulojn pri
psalmokantado. Ege fierigis lin starigxi dimancxmatene antaux la
pregxeja adorantaro kun hxoro da elektitaj kantantoj kaj tie, siaopinie,
venki la influkonkurson kontraux la pastoro. Certe estas ke lia vocxo
supersonis tiujn de la ceteraj kultanoj. Efektive, ankoraux hodiaux
ekauxdigxas foje en trankvilaj dimancxaj matenoj en tiu pregxejo
strangaj tremajxoj kaj ecx duonmejlon for, cxe la kontrauxflanka bordo
de la muellageto, auxtentaj postrestintaj sonajxoj antauxe elirintaj,
lauxonidire, la nazon de Ikabodo Gruo.
Tial pere de diversaj etaj improvizadoj efektivigitaj en tiu genia
maniero kutime nomigxanta "per kurbo aux per zigzago", la digna
pedagogo suficxe tolereble sukcesis, spertante, laux la opinio de cxiuj
nenion sciantaj pri mensa laboro, placxege facilan vivon.
Kutime, la lernejestro estas viro al kiu atribuas ioman gravon la
logxantinoj de kampara najbarejo. Tiuj lin taksas kiel specon de
senokupa gxentilhoma persono kies gusto kaj atingoj ege superas tiujn
de la krudaj kamparaj amkandidatoj kaj kies scion superas nur tiu de la
pastoro. Lia alveno tial emas estigi nemalmultan eksciton cxe kampara
biendoma tetablo kaj la alporton de preterkutima plado da kuketoj aux
dolcxajxoj povas okazigi la prezentadon de argxenta tekrucxo. Nia

literaturulo tial precipe felicxigxis cxirkauxate de la ridetaj vizagxoj de
la tiukamparaj frauxlinoj. Kiom li kavalirumis por ili en la pregxeja
antauxkorto inter dimancxmatenaj Diservoj, kolektante por ili
vinberojn kreskantajn sur sovagxaj vitoj superfluantaj en la apudaj
arboj; deklamante por ilin distri cxiujn epitafojn encxizitajn sur la
tombosxtonoj; aux promenante kun tuta aro da ili lauxborde de la
apude situanta muellageto. Intertempe la pli timidaj kamparbuboj
postrestis sxafhezitege, enviante liajn superajn elegantecon kaj lertecon.
Pro sia duonvagabonda vivstilo li estis krome speco de vojagxanta
jxurnalo, transportante de domo al domo la tutan repertuaron da lokaj
klacxajxoj. Rezulte, oni cxiam salutis kontente lian alvenon. Aldone, la
virinoj lin estimis kiel homon de granda scio cxar li jam tralegis la
kompletan enhavajxon de pluraj libroj. Ekzemple, li majstre konis la
historion de Nov-Anglia sorcxarto verkitan de Kotono Matero.
Tiurilate, li rigore kaj forte kredis je la koncerna scienco.
Li estis, efektive, malkutima miksajxo da etkvanta sagxeco kaj simpla
kredemo. Lia apetito pri mirindajxoj kaj lia kapablo ilin digesti egale
eksterordinaris, pligrandigxinte ambauxe pro lia logxado en tiu sorcxita
regiono. Nenia rakonto tro krudis nek tro egis por lia ampleksa naiveco.
Ofte placxis al li, je la fino de la instrutago, etendigxi sur la abunda
trifolitavolo lauxiranta la rivereton preterfluantan plorete la lernejon kaj
tralegi tie la terurajn rakontojn de Multagxulo Matero gxis kiam la
kreskanta malhelo nebuligis la presitan pagxon antaux lia rigardo.
Tiam, dum li antauxenvagis apud marcxo, rivereto kaj timiga arbaro,
celante atingi la biendomon kie li provizore gastis, sxancelis lian
ekcititan imagon cxiu sono de la naturo okazanta je tiu sorcxhoro: la
gxemo de la kaprimulgo fontanta el la montetdeklivo; la minaca kriego
de la arbobufo anoncanta eventualan sxtormon; la malfelicxiga ululo de
la kricxstrigo; aux la subita susurado de birdoj ektimintaj en sia arbusta
ripozejo. Ecx la lampiroj, kiuj lumigxis la plej brile en la plej malhelaj
lokoj, surprizegis lin de tempo al tempo kiam unu transflugis kun
malkutima helego lian irvojon. Kaj se, hazarde, giganta stulta
koleoptero fusxflugis kontraux lin, la kompatinda estulo pretis adiauxi
sian animon, opiniante ke lin trafis sorcxistina magiajxo.

Lia sola rimedo en tiaj momentoj, cxu por nuligi cxiun pensagadon,
cxu por forpeli malbonajn spiritojn, estis ekkanti pregxejajn himnojn.
Kaj la bonvolaj logxantoj de Dorm-Valeto, sidante vespere antaux siaj
cxefpordoj, ofte miregis ekauxdante lian nazalan melodion "en
kunligita dolcxeco longe dauxrigata" sxvebantan super fora monteto
aux laux krepuska vojo.
Cetera fonto de timiga plezuro estis pasigi longajn vintrajn vesperojn
kun la maljunaj Nederlandaj edzinoj dum tiuj sidis sxpinante apudfajre
kaj vico da pomoj rostigxis sxprucsiblante lauxkamene. Tie li
auxskultis iliajn mirindajn rakontojn pri fantomoj kaj koboldoj kaj
hantitaj kampoj kaj hantitaj riveretoj kaj hantitaj pontoj kaj hantitaj
cxevaloj kaj precipe pri la senkapa rajdanto aux Galopanta Heso de la
Valeto kiel oni foje lin nomadis. Li gxojigis ilin reciproke per siaj
anekdotoj pri sorcxarto kaj pri la teruraj auxguroj kaj minacaj sonoj kaj
vidajxoj okazintaj en la aero de pasintepoka Konektikuto. Li timigis
ilin veege kun antauxanoncoj pri kometoj kaj