La Karavano | Page 8

kiu nokte nin preterveturis kaj tiel forte timigis la tipestron. Al mi inspiris tiu tipo strangan teruron. Teruris min la tiel timege efektivi?inta diro de l' tipestro; teruris min ankay la dezertega aspekto de l' tipo, sur kiu neniu montri?is, indiferente kiom ajn ni alproksimi?is, kiom ajn ni kriegis. Tamen por ni ?i estis la sola savrimedo; tial ni alte gloris la Profeton, kiu tiel mirakle gardis nian vivon.
De la antaya parto de l' tipo pendis longa tnurego, al kiu ni remis mane kaj piede, celante ?in kapti. Fine ni sukcesis tion fari. Mi eligis laytan krion, sed seninterrompe dayris sur la tipo la silento. Nun ni suprenrampis per la tnurego, mi, la pli juna, antaye. Sed, ho teruro! Kia sceno sin prezentis al mia rigardo, kiam mi ekpatis sur la ferdekon! Sango ru?igis la plankon. Dudekkelke da kadavroj en turkaj vestoj kutis ?irkaye. ?e la meza masto staris homo, ri?e vestita, kun sabro en la mano; sed lia viza?o estis pala kaj distordita, kaj tra lia frunto iris granda najlo, lin senmoviginta je l' masto: ankay li estis senviva. Teruro malakcelis miajn patojn; apenay mi kura?is spiri. Nun suprenvenis ankay mia kunulo. Tiun ?i miregigis, same kiel min, la aspekto de la ferdeko, sur kiu vidi?is nenio vivanta, nenio krom tiuj timegigaj kadavroj. Fine, dirinte pre?on al la Profeto, ni kura?is iri antayen. ?e ?iu pato ni rigardis ?irkayen pro timo, ke io nova ne sin montru, io e? pli terurega. Sed ?io restis netan?ita. Longe kaj lar?e nenio vivanta, -- nur ni kaj la senlima oceano. Ni e? ne kura?is layte paroli timante, ke la senviva, alpikita al la masto, kapitano ne turnu al ni siajn rigidajn okulojn, ay ke iu el la mortigitoj ne ekmovu sian kapon. Fine ni atingis ttuparon, kondukantan en la tipan internon. Tie ni nevole ekhaltis kaj rigardis unu la alian, ?ar neniu el ni kura?is esprimi siajn pensojn.
"Sinjoro," parolis mia fidela servisto, "terura?o okazis ?i tie. Tamen, e? se, tie malsupre, la tipo estas plena de mortigistoj, mi plivolas kapitulaci al ili senkondi?e, ol resti pli longe kun tiuj senvivuloj."
Mi same pensis, kiel li; kaj, plikura?i?inte, ni iris, time-scivolaj, malsupren. Sed ankay ?i tie regis tomba silento kaj sole niaj patoj faris e?on sur la ttuparo. Ni staris ?e la sojlo de l' kajuto. Metinte porden mian orelon, mi ayskultis: nenio aydebla! Mi malfermis. La ?ambro prezentis ?aosan aspekton. Vesta?oj, armiloj kaj alia ilaro ?irkaykutis intermiksite. Nenio en ordo. La tipanaro, ay almenay ?ia estro, kredeble estis ?us drinkinta, ?ar ?io ankoray kutis ?irkaye. Ni iris antayen de ?ambro al ?ambro, de apartamento al apartamento. ?ie ni trovis luksajn provizojn da silko, perloj, sukero, kaj alio diversa. ?ojegigis min supermezure ?i tiu vida?o, ?ar konsiderante, ke estas neniu sur la tipo, mi opiniis min rajtigita, ?ion ?i proprigi al mi. Sed Ibrahimo atentigis min, ke ni vertajne estas ankoray tre malproksime de l' marbordo, kiun ni ne povas atingi solaj kaj sen homa kunhelpo.
Ni refretigis nin per la man?a?oj kaj trinka?oj, kiujn ni trovis en tia superfluo, kaj fine ni resupreniris sur la ferdekon. Sed ?i tie sentigis al ni senfinan teruron la vido de la abomenaj kadavroj. Por liberigi nin de ili, ni do decidis, ilin ?eti en la maron. Sed kia timego ekkaptis nin, kiam ni trovis, ke neniu el ili estas delokigebla! Kvazay enradikitaj, ili kutis sur la planko; por forigi ilin, necese estus eltiri la tabulojn de l' ferdeko, sed por tio mankis al ni ?iuj iloj. Neeble estis ankay, disigi de lia masto la kapitanon; el lia mano rigida ni e? ne povis fortiregi lian sabron. En mal?oja meditado pri nia situacio ni pasigis ?i tiun tagon. Je la nokti?o mi permesis al Ibrahimo kuti?i por dormi: mi mem volis resti garde sur la ferdeko, por elrigardi je savo. Tamen, kiam levi?is la luno, kaj mi kalkulis lay la steloj, ke estas la dekunua horo, ekregis min tiel nekontraystarebla dormemo, ke, kontrayvole, mi kuti?is malantay barelo, kiu staris sur la ferdeko. Sed estis plivere duonsveno ol dormo, ?ar mi bone aydis la maron frapadi la flankon de l' tipo kaj la velojn knaradi kaj fajfadi en la vento. Subite mi kredis aydi vo?ojn kaj piedsonojn sur la ferdeko. Mi volis levi?i, por rigardi tiuflanken, sed nevidebla potenco tenis enkatenitaj miajn membrojn; mi e? ne povis malfermi la okulojn. La vo?oj fari?is ?iam pli klaraj; tajnis al mi, kvazay gaja tipanaro kuradas tien kaj reen sur la ferdeko. Interalie mi kredis aydi la fortan vo?on de iu ordonanta; mi ankay klare aydis, kiel tnuregoj kaj veloj supren-malsuprentiri?as. Sed iom post iom mi senkonscii?is kaj pliprofundi?is en dormo, en kiu mi kredis aydi nur bruadon de armiloj, kaj nur tiam veki?is, kiam la suno jam alte staris kaj brulradiis sur mian viza?on. Mirigita, mi ?irkayrigardis. Ventego, tipo, mortintoj, --