La Karavano | Page 7

plezuron; sed se la kalifo ne volis ?esi blekadi kaj klini?adi kaj kriadi, "Mu --, Mu --," la veziro, ridetante, minacis sciigi al Sinjorino Kalifedzino, kion oni pridiskutadis ?e la pordo de Re?idino Strigino.
Kiam Selim Baru? finis sian rakonton, la komercistoj esprimis grandan kontenti?on pri lia historio. "Efektive, forpasis nerimarkite la tuta posttagmezo," diris unu el ili, distovante la kovrilon de la tendo. "Malvarmete blovas la vespera vento; ni do povus bone dayrigi nian voja?on." Liaj kunvoja?antoj konsentis; oni kunmetis la tendojn, kaj la karavano reekiris en sia kutima martordo.
Preskay la tutan nokton ili rajdis antayen; ?ar brulvarmege estis dum la tago, sed la stelplenaj noktoj estis tre refretigaj. Fine ili alvenis al oportuna restadejo, starigis la tendojn, kaj kuti?is dormi. Pri la fremdulo la komercistoj zorgis kvazay pri sia plej honorinda gasto. Unu donis al li kusenojn, alia kovrilojn, tria sklavojn; unuvorte, en ?iuj rilatoj oni servis lin, kvazay li estus hejme. Jam komenci?is la plej varmegaj horoj de l' tago, kiam ili ree levi?is; kaj unuanime ili decidis resti ?i tie ?is la vespero. Post komuna tagman?o, ili denove pliproksimi?is unu al alia; kaj la juna komercisto sin turnis al la plej a?a kaj diris:
"Selim Baru? agrabligis por ni la hierayan posttagmezon; nu, A?met, ?u ankay vi rakontus al ni ion, ay okazinta?on el via longa vivo, kiu sendube estas ri?a je aventuroj, ay iun belan fabelon?"
A?met silentis dum kelka tempo, kvazay sendecida, ?u li diros tion ay alion; fine li parolis:
"Karaj amikoj! Fidelaj kamaradoj vi montris vin dum ?i tiu voja?o, kaj ankay Selim meritas mian konfidon. Propran travivita?on mi do sciigos al vi, -- ion, pri kio, en aliaj cirkonstancoj, mi nevolonte parolus, kaj kion mi tre malofte rakontis."

La Historio pri la Fantomtipo.
Mia patro havis malgrandan butikon en Balsoro. Li estis nek malri?a nek ri?a, -- unu el tiuj homoj, kiuj nevolonte ion riskas, timante perdi la malmulton, kiun ili havas. Li edukis min simple kaj virte, tiel ke, post nelonga tempo, mi povis esti al li utila. Kiam mi ?us fari?is dekokjara kaj li faris sian unuan gravan spekulacion, li mortis, kredeble de ?agreno pro tio, ke li lasis mil ormonerojn al la gardo de la maro. Post nelonge mi havis kayzon ju?i lin feli?a pro lia morto; ?ar kiam pasis malmulte da semajnoj, mi eksciis, ke la tipo, al kiu li komisiis siajn komerca?ojn, alprofundi?is. Sed ?i tiu malfeli?o ne povis malvarmigi mian kura?on de junulo. Tan?inte en monon ?ion, kion postlasis mia patro, mi ekforiris, por provi en fremdlando la fortunon. Akompanis min nur unu maljuna servisto de mia patro; longjare korinklina al nia familio, li ankay nun ne volis disi?i de mi, nek de mia sorto.
Favoris nin la vento, kiam ni entipi?is en la haveno de Balsoro. La tipo, sur kiun mi dungigis min, destini?is al Hindujo. Jam de dek kvin tagoj ni veturis sur la kutima vojo, kiam la tipestro al ni antayanoncis ventegon. Lia viza?o malkatis lian maltrankvilecon: tajnis, ke li ne sufi?e konis la tieajn marvojojn, por povi senzorge renkonti ventegon. Li ordonis faldi ?iujn velojn, kaj tre malrapide ni veturis antayen. Venis la nokto, hela kaj malvarma: la tipestro do kredis, ke li trompi?is pri la signoj de l' ventego. Subite, tutproksime al la nia, preterveturis tipo, kiun ni ne vidis antaye. Sova?a ?ojkriado elsonis al ni de ?ia ferdeko, -- pro kio mi multe miris en tia maltrankviliga antayventega horo. La tipestro, kiu staris ?e mia flanko, fari?is morte pala.
"Mia tipo estas perdita," li kriis; "jen veturas la Morto!"
Antay ol mi povis lin demandi pri la signifo de tiu stranga ekkrio, alkuregis la maristoj, kriegante, ploregante.
"?u vi ?in vidis?" ili kriis. "Ve! ve! sonis nun nia lasta horo!"
La tipestro ordonis vo?e legi konsolajn sentencojn el la Korano, kaj li mem prenis la direktilon. Sed vane! Videble pliforti?is la ventego; kaj antay ol forpasis e? unu horo, surteri?is la tipo kun granda krakego. Oni surakvigis la boatojn; kaj apenay la lastaj maristoj sin savis, jam alfundiris antay niaj okuloj la tipo; kaj mi, senhava mizerulo, forveturis sur la maro. Sed niaj ?agrenoj ankoray ne fini?is. ?iam pli terure furiozis la ventego, kaj ne plu estis eble, direkti la boaton. Mian maljunan serviston mi forte ?irkayprenis, kaj nun ni ?ure promesis, ke ni neniam forlasos unu la alian. Fine revenis la tago. Sed ?e la unua apero de l' matena ru?o kaptis la vento la boaton, en kiu ni sidis, kaj renversis. Neniam mi revidis iun el miaj kuntipanoj. Mi estis senkonsciigita de l' falego. Reveki?inte, mi min trovis en la brakoj de mia fidela servisto, kiu jam sin savis sur la renversitan boaton kaj suprentiris min post si. Ne blovis plu la ventego. Nenie estis videbla nia tipo. Sed ne malproksime ni ja ekvidis alian, al kiu alportadis nin la ondoj. Pliproksimi?inte, mi rekonis ?in kiel tiun saman,