La Karavano | Page 6

vian deziron."
"Parolu, parolu!" kriis |asid. "Ordonu! ?ian kondi?on mi akceptos."
"Mi do tre dezirus esti samtempe libera, kiel vi; sed tio povos fari?i, nur se unu el vi donos al mi sian manon."
La propono tajnis iom konsterni la cikoniojn; kaj la kalifo faris signon al sia servisto, ke li eliru kun li por unu momento.
"Grandveziro," diris la kalifo, kiam ili staris aliflanke de l' pordo, "tio estas sensenca negoco; sed vi -- vi ja povas bone tin preni."
"Kion vi diras!" respondis la alia; "por ke mia edzino elgratu al mi la okulojn, kiam mi revenos hejmen? Krom tio, mi estas jam granda?ulo, kaj vi, kontraye, ankoray juna kaj frayla; vi do povus pli konvene doni la manon al juna kaj bela re?idino."
"?uste jen estas!" ek?emis la kalifo, melankolie mallevante la flugilojn. "De kie vi scias, ke ti estas juna kaj bela? Jen kion mi nomas: 'A?eti katon en fermita sako'!"
Dum longa tempo ili penadis por influi unu la alian. Sed fine konvinki?inte, ke lia veziro preferus resti cikonio, ol edzi?i kun la strigino, la kalifo mem decidi?is plenumi la kondi?on. Granda estis la ?ojo de l' strigino. Ti konfesis, ke ili ne povus veni en pli oportuna tempo, ?ar jam en ?i tiu nokto vertajne kunvenos la sor?istoj.
Kune kun la cikonioj ti forlasis la ?ambron, por konduki ilin en la salonon. Ili iris longatempe tra malluma koridoro. Fine, renkonte al ili, tra duone ruini?inta muro, elradiis hela lumo. Kiam ili tie alvenis, la strigino konsilis al ili sin teni absolute senbrue. Tra la truo, antay kiu ili staris, ili povis superrigardi grandan salonon. ?i estis ?irkayita de kolonoj kaj belege ornamita. Multe da koloraj lampoj anstatayis la tagan lumon. En la mezo de l' ?ambrego staris ronda tablo, tar?ita per multaj elektitaj man?a?oj. ?irkay la tablo etendi?is kanapo, sur kiu sidis ok viroj. En unu el tiuj ?i la cikonioj rekonis la kolportiston, kiu vendis al ili la sor?pulvoron. Lia najbaro petis lin, ke li rakontu siajn plej novajn fara?ojn. Li do rakontis interalie la historion pri la kalifo kaj lia veziro.
"Kaj kian vorton vi donis al ili?" demandis lin alia sor?isto.
"Tre malfacilan latinan vorton: Mutabor."
V.
Aydinte tion ?e sia murtruo, la cikonioj preskay senkonscii?is de ?ojo. Ili kuris tiel rapide per siaj longaj kruroj al la pordego de l' ruino, ke la strigino apenay povis ilin sekvi. Tie diris la kalifo, kortutita, al la strigino:
"Savintino de mia vivo kaj de la vivo de mia amiko, akceptu min kiel vian edzon, en eterna dankemo pro tio, kion vi faris por ni."
Poste li turnis sin orienten. Trifoje la cikonioj klinis siajn longajn kolojn al la suno, kiu ?us levi?is malantay la montoj; Mutabor, ili kriis; kaj en la sama momento ili estis retan?itaj. ?ojegante pro la retrovita vivo, ?irkayprenis sin reciproke sinjoro kaj servisto, kun rido kaj ploro. Sed kiel priskribi ilian miregon, kiam ili rigardis ?irkayen? Bela sinjorino, brilege vestita, staris antay ili. Ridetante, ti donis al la kalifo la manon. "?u vi ne rekonas plu vian striginon?" ti diris. Estis ti! Tiagrade ?armis la kalifon tiaj beleco kaj gracieco, ke li ekkriis: estas lia plej granda feli?o, ke li fari?is cikonio.
Nun ili ?iuj ekvoja?is kune Bagdadon. La kalifo trovis en siaj vestoj ne sole la skatoleton kun la magia pulvoro, sed ankay sian monujon. Li do a?etis en la plej proksima vila?o ?ion, kion ili bezonis por la voja?o; kaj balday ili atingis la pordegojn de Bagdado. La alveno de l' kalifo elvekis tie grandan miron. Oni estis proklaminta lin mortinta; tial multe ?ojis la popolo, rehavante sian amatan estron.
Sed des pli forte ekbrulis ilia malamo al la trompisto Mizra. Ili are eniris en la palacon, kaj kaptis la maljunan sor?iston kaj lian filon. La maljunulon forsendis la kalifo en la saman ruinan ?ambron, kie lo?is iam la re?idino, kiel strigino, kaj tie li ordonis pendigi lin. Sed al la filo, kiu nenion komprenis pri la artifikoj de la patro, la kalifo permesis elekti, ?u li volas morti ay enflari. Kiam li elektis tion ?i lastan, la grandveziro prezentis al li la skatoleton. Unu fortan enflaron; kaj la magiplena vorto de l' kalifo aliformigis lin cikonio. La kalifo ordonis enfermi lin en fera ka?o, kiun oni starigis en la ?ardeno de l' palaco.
Longe kaj feli?e vivis Kalifo |asid kun sia edzino, la re?idino. Liaj plej feli?aj horoj estis ?iam tiuj, en kiuj la grandveziro, posttagmeze, vizitis lin. Tiam ili paroladis ofte pri la cikonio-aventuro; kaj se la kalifo estis pli ol kutime gajhumora, li bonvole konsentis imiti la grandveziron, montrante kian mienon li havis kiel cikonio. Serioze, per tre rektigitaj kruroj, li martadis tra la ?ambro, blekadis, svingadis la brakojn, kvazay ili estus flugiloj, kaj montris, kiel la grandveziro vane sin klinis orienten kaj kriis, "Mu --, Mu --." Al Sinjorino Kalifedzino kaj tiaj infanoj ?i tiu prezentado faris ?iufoje grandan