La Karavano | Page 5

rifu?ejon, ili flugis tien. La loko, kie ili intencis pasigi ?i tiun nokton, estis en pasinta tempo, laytajne, kastelo. Belaj kolonoj elstaris el la ruinoj. Kelkaj pli-malpli bone konservitaj ?ambroj atestis pri la iama belegeco de la domo. |asid kaj lia akompananto ?irkayiris tra la koridoroj, ser?ante sekan loketon. Subite haltis cikonio Mansor.
"Granda sinjoro," li diris mallayte, "estas ja, mi scias, malsa?e de la flanko de grandveziro, e? pli malsa?e de la flanko de cikonio, timi fantomojn. Sed maltrankvilege estas al mi en la koro, ?ar tutproksime mi bone aydis plendsonojn kaj ?emegojn."
Nun haltis ankay la kalifo kaj klare ekaydis mallaytan ploradon, kiu pli kredeble apartenis al homo, ol al besto. Plena de espero, li volis direkti sin tien, el kie venis la plendaj sonoj; sed la veziro kaptis lin je la flugilo per la beko, kaj petegis lin, ke li ne ?etu ilin en novajn nekonatajn dan?erojn. Sed vane! La kalifo, kiu havis brave batantan koron e? sub la cikonia flugilo, eltiris sin kun perdo de kelke da plumoj kaj rapidiris antayen en malluman koridoron. Li alvenis balday al pordo, kiu tajnis nur duone fermita kaj tra kiu li klare ekaydis ?emetojn kaj iom da plorkriado. Li pute malfermis la pordon per la beko, sed, mirigita, ekhaltis sur la sojlo. En la ruini?inta ?ambro, kiun eta kradfenestro nesufi?e lumigis, li ekvidis grandan striginon, sidantan sur la tero. Grandaj larmoj rulfluadis el tiaj rondaj okulegoj, kaj per rayka vo?o ti elsonigis el la kurba beko siajn ?emojn. Sed kiam ti ekvidis la kalifon kaj lian veziron, kiu intertempe ankay eniris, tiam ti eligis laytan ?ojkriadon. Gracie, per la brunemakulita flugilo, ti elvitis el la okuloj la larmojn; kaj, je la granda miro de l' du ?eestantoj, ti ekkriis en bona, homa lingvo araba:
"Ho cikonioj, estu bonvenaj! Vi estas por mi bona antaysigno de mia savi?o; ?ar estas al mi antaydirite, ke per cikonioj venos al mi granda feli?o."
Rekonscii?inte de sia mirego, la kalifo faris riverencon per sia longa kolo, gracie aran?is siajn maldikajn krurojn, kaj diris:
"Strigino! Ju?ante lay viaj vortoj, mi devas vin kredi mia kunsuferantino. Sed ho ve! Via espero, ke per ni venos via savo, estas vana. Vi mem konfesos nian senpovecon, kiam vi aydos nian historion."
La strigino petis lin rakonti, kaj la kalifo rakontis, kion ni jam scias.
IV.
Kiam la kalifo finis sian historion, la strigino dankis lin kaj diris:
"Aydu ankay mian historion kaj scii?u, ke mi estas ne malpli malfeli?a, ol vi. Mia patro estas la Re?o de Hindujo; mi, lia malfeli?a solfilino, nomi?as Lusa. Tiu sor?isto Katnur, kiu ensor?is vin, ?etis ankay min en la malfeli?on. Unu tagon li venis al mia patro kaj petis pri mia mano por sia filo Mizra. Sed mia patro, homo ekkolerema, ordonis malsupren?eti lin de la ttuparo. Tamen prosperis al la malnoblulo sub alia formo denove altteliri proksime al mi. Foje, kiam mi volis trinki en mia ?ardeno ion refretigan, li alportis al mi, sin alivestinte kiel sklavo, trinka?on, kiu tan?is min en ?i tiun abomenan figuron. Svenintan pro teruro, li portis min ?i tien, kaj kriegis en miajn orelojn, per terura vo?o: '?i tie vi restu, malbelega, e? de la bestoj malestimata, ?is via morto, ay ?is iu deziros propravole edzi?i kun vi e? en ?i tiu monstra formo. Tiel mi ven?as min al vi kaj al via malhumila patro.' De tiu tempo forpasis multe da monatoj. Sola kaj mal?oja, mi vivas kiel ermitino en ?i tiu ruino, abomenata de la mondo kaj e? de la bestoj. La bela naturo estas fermita por mia rigardo; ?ar tage mi estas blinda, kaj nur kiam la luno supertutas per sia pala lumo ?i tiujn murojn, defalas de miaj okuloj la vualo."
La strigino ?esis paroli, kaj denove forvitis per la flugilo la larmojn, kiujn eltiris la rakontado pri tia doloro.
La kalifo estis, dum la rakontado de l' re?idino, profundi?inta en medito.
"Se mi ne tute eraras," diris li, "estas sekreta rilato inter via malfeli?o kaj mia. Sed kie mi trovos la solvon de ?i tiu enigmo?"
La strigino respondis: "Ho sinjoro, mi havas la saman antaysenton, kiel vi; ?ar foje, en mia plej juna a?o, antaydiris al mi sa?a virino, ke cikonio alportos al mi grandan feli?on. Eble mi scias ankay, kiel ni povos nin savi."
La kalifo, tre mirigita, demandis, pri kia savrimedo ti pensas.
"La sor?isto, kiu nin ambay malfeli?igis," diris ti, "venas ?iumonate unu fojon en ?i tiun ruinon. Ne malproksime de ?i tiu ?ambro estas salono. Tie li havas la kutimon festenadi kun multaj siaj similuloj. Multfoje mi jam subayskultis ilin tie. Tiahore ili rakontas unuj al aliaj siajn hontindajn fara?ojn. Eble li tiam elparolos la sor?vorton, kiun vi forgesis."
"Kara mia re?idino," ekkriis la kalifo, "parolu! Kiam li venos? Kie estas la ?ambrego?"
La strigino momenton silentis; poste ti parolis: "Ne malpla?u al vi mia peto! Nur lay unu kondi?o mi povos plenumi