La Karavano | Page 4

el la zono la skatoleton, enflaris forte, prezentis ?in al la grandveziro, kiu ankay enflaris, kaj ambay kriis: Mutabor!
Maltvelis al ili la kruroj kaj i?is maldikaj kaj ru?aj: la belaj flavaj pantofloj de l' kalifo kaj de lia kunulo fari?is malbelformaj cikoniaj piedoj; la brakoj fari?is flugiloj; la kolo eli?is el la tultroj kaj longi?is unu ulnon; la barbo ne estis plu, kaj molaj plumoj kovris la korpon.
"Vere, vi havas tre belan bekon, grandvezira motto," parolis la kalifo, post longedayra mirego. "Per la barbo de l' Profeto, de kiam mi vivas, mi vidis nenion similan."
"Mi dankas plej humile," respondis la grandveziro, riverencante; "sed miaflanke, mi kura?as certigi vin, ke Via Alteco havas preskay pli belan aspekton kiel cikonio, ol kiel kalifo. Sed, se pla?as al vi, ni iru ayskulti tiujn niajn samrasanojn, kaj ekscii, ?u ni efektive povas paroli cikonie."
Intertempe, la alia cikonio atingis la teron. ?i purigis al si la piedojn per la beko, ordigis sian plumaron kaj ekproksimi?is al la unua cikonio. La novaj cikonioj rapidiris antayen, kaj aydis, je sia granda miro, jenan interparoladon: --
"Bonan tagon, Sinjorino Longakrur'; jam tiel frue sur kampo?"
"Plej bonan dankon, kara Fraylino Blekbek'. Mi ?us ser?is mian matenman?eton. ?u vi ne volas akcepti ranfemureton ay kvaroneton de lacerto?"
"Mi humile vin dankas; hodiay mi absolute ne havas apetiton. Cetere mi venis sur la herbejon pro tute alia motivo. Mi devas danci hodiay antay la gastoj de mia patro; tial mi volas nun, private, ekzerci min iome."
Nun la cikoniino faris tra la kampo plej strangajn patojn. La kalifo kaj Mansor, mirigitaj, sekvis tin per la okuloj. Sed kiam ti stari?is pentrinde sur unu piedo kaj samtempe svingadis gracie la flugilojn, ili ne plu povis sin deteni; elliberi?is el iliaj bekoj nekontraystarebla ridado; kaj pasis longa tempo, antay ol ili reakiris la memregadon. La kalifo unua ekregis sin. "Vere, tio estis terco," ekkriis li, "kiu per oro ne estus pagebla. Doma?e, ke la malsa?aj bestoj lasis sin fortimi?i per nia ridado; alie ili certe estus ankay kantintaj!"
Sed nun al la grandveziro venis en la kapon, ke malpermesite estas ridi en la aliformi?a stato. Li diris al la kalifo sian timon.
"Per Mekka kaj Medina! Malbona terco estus, se mi devus resti cikonio. Penu do rememori la vorta?on; al mi ?i ne volas reveni.
"Trifoje ni devas klini?i orienten, dirante samtempe: Mu --, Mu --, Mu --."
Ili turnis sin orienten kaj seninterrompe klini?is, tiel ke iliaj bekoj preskay tutis la teron. Sed, ho ve! Forfluginta estis la magia vorto; kiel ajn ofte la kalifo klini?adis, kaj kiel ajn pasie lia veziro kunkriadis Mu --, Mu --, ?iu memoro pri ?i estis perdita; kaj la kompatinda kalifo kaj lia veziro estis kaj restis -- cikonioj!
III.
Mal?ojaj, la ensor?itoj vagadis tra la kamparo. Ili tute ne sciis, kion fari en ?i tiu malfeli?o. El sia cikonia hayto ili ne povis eliri; e? en la urbon ili ne povis reveni, por sin rekonigi; ?ar kiu kredus al cikonio, ke ?i estas la kalifo? Kaj e? se oni kredus tion, ?u la Bagdadanoj nomus kalifo cikonion?
Dum multe da tagoj ili ?irkayvagadis, mizere nutrante sin per kampaj fruktoj, kiuj ne estis por ili facile man?eblaj pro iliaj longaj bekoj. Cetere ili ne havis apetiton por lacertoj kaj ranoj, ?ar ili timis difekti al si la stomakon per tiaj franda?oj. Ilia sola plezuro en ?i tiu mal?oja situacio estis tio, ke ili povas flugi; kaj ofte ili flugis sur la tegmentojn de Bagdado, por vidi, kio okazas en la urbo.
En la unuaj tagoj ili rimarkis grandan movadon kaj funebron sur la stratoj. Sed ?irkay la kvara tago post ilia ensor?o, sidante sur la palaco de l' kalifo, ili ekvidis, malsupre sur la strato, belegan procesion. Eksonis tamburoj kaj fajfiloj. Homo en ru?a orebrodita mantelo sidis sur multornamita ?evalo; ?irkayis lin brilaj servistoj. La duona Bagdado kuradis post li; kaj ?iuj kriadis: "Vivu Mizra! Saluton al la estro de Bagdado!" Nun rigardis sin reciproke la du cikonioj sur la palaca tegmento, kaj Kalifo |asid parolis:
"?u vi jam ekkomprenas, kial mi estas ensor?ita, grandveziro? Tiu Mizra estas filo de mia ?ismorta malamiko, la potenca sor?isto Katnur, kiu, en malbona horo, ?uris ven?on al mi. Tamen mi ankoray ne perdis esperon. Venu, fidela partoprenanto de mia malfeli?o; ni iru al la tombo de l' Profeto; eble en sankta loko la sor?o malplenumi?os."
Ili levi?is de la tegmento de l' palaco kaj ekflugis lay la direkto de Medina.
Sed ne bone prosperis al ili la flugado, ?ar ambay cikonioj ankoray malmulte sin ekzercadis.
"Ho ve!" ek?emis la grandveziro post kelke da horoj, "kun afabla permeso de via kalifa motto, balday fini?os miaj fortoj; vi flugas ja multe tro rapide. Cetere, jam vesperi?is, kaj ni farus bone, ser?ante restadejon por la nokto."
|asid ayskultis favore la peton de sia servisto; kaj ?ar li ekvidis, malsupre en la valo, ruinon, kiu tajnis, kvazay ?i donus