La Aventuroj de Alicio en Mirlando | Page 4

Kaj fakte gxuste
tio okazis. Sxi havis jam malpli ol tridek centimetrojn da alteco. Sxia
vizagxo heligxis, cxar nun sxi havas altecon gxuste tauxgan por transiri
la pordeton en tiun belegan gxardenon. Tamen sxi decidis atendi
ankoraux kelkajn momentojn por sciigxi cxu sxi malkreskos plue. Sxi
sentis pri tio kelkan timon, "cxar"--diris sxi--"povas okazi ke mi
malkreskos gxis nulo, same kiel kandelo. Kian aspekton mi havus en
tiu okazo?" Kaj sxi penis imagi al si la aspekton kiun kandelflamo
havas post kiam oni estingis gxin!
Post iom da tempo, rimarkinte ke nenio plu okazas, sxi decidis tuj iri en
la gxardenon. Sed ho ve! alveninte al la pordo, sxi eltrovis ke sxi ne
havas la oran sxlosileton; kaj irinte returne al la tablo por reposedi gxin,
(jen alia eltrovo!) sxi tute ne povis atingi gxin. Vidi gxin tra la vitro sxi
povis tre bone, kaj penegis grimpi sur unu el la tri piedoj; sed gxi estis
tro glitiga; kaj fine, ellacigxinte per la vana klopodado, la
kompatinduleto sidigxis sur la planko kaj ekploris.

"Nu, do, tute ne utilas konduti tiamaniere," diris al si Alicio tre severe.
"Mi ordonas al vi tuj cxesi la ploron." Sxi havis la kutimon sin tre bone
konsili (sed tre malofte agis laux la konsilo!) kaj kelkfoje riprocxis sin
tiel forte, ke sxi efektive devis plori; kaj sxi unu fojon punfrapis sin sur
la vango pro la ofendo ke sxi trompis sin dum iu vetludo kiun sxi ludis
kontraux si mem. (Nia Alicio ja estis neordinara infano kaj tre sxatis
sxajnigi ke sxi estas du personoj.) "Sed tiu sxajnigo ne utilus nun"--sxi
malgxoje ekpensis--"cxar ja restas da mi apenaux suficxe por fari ecx
unu respektindan personon!"
Baldaux tamen sxia rigardo falis sur vitran skatoleton, kiu kusxas sub la
tablo: malferminte gxin, sxi trovis interne tre malgrandan kukon, sur
kiu oni markis (per korintoj) la vortojn: "Mangxu Min."
"Nu," diris Alicio, "mi vin mangxos! Se vi igos min kreski, mi povos
atingi la sxlosilon; kaj, se male okazos, mi povos rampi sub la pordo.
Ambauxokaze mi enigxos la gxardenon, kaj se nur okazos tio, ne tre
gravas la kielo." Sekve sxi mangxis peceton de la kuko dirante al si
"Laux kiu direkto, laux kiu do?" kaj tenante la manon sur la verto por
palpe sciigxi cxu gxi plialtigxas aux male; kaj tre surprizis sxin la
konstato ke sxi restas konstante samalta. Kiam oni mangxas kukon, tio
ja okazas ordinare, sed Alicio jam tiom alkutimis atendi ke nenio
okazos krom la neordinara, ke estis por sxi tede kaj malinterese kiam
okazis nur ordinarajxoj. Do, por ion okazigi, sxi laboradis per la dentoj
gxis de la kuko neniom restis.

CXAPITRO II
LA LAGETO FARITA EL LARMOJ
"Neniam mi spertis tiajxo," ekkriis Alicio, (pro eksciteco sxi ecx
forgesis la akuzativon). "Jen mi plilongigxas teleskope, kiel la plej
granda teleskopo en la tuta mondo. Adiaux, piedetoj miaj!" (Kiam sxi
direktis la rigardojn al la piedoj, pro la plilongigxo ili jam farigxis tute
malproksimaj, kaj apenaux sxi povis vidi ilin.)

"Ho, vi kompatinduloj! kiu morgaux vestos al vi la sxtrumpojn kaj
sxuojn? Kompreneble ne mi; mi estos tro malproksime por okupi min
pri vi; vi devos klopodi por vi mem. Tamen estas necese komplezi ilin;
cxar se ili ofendigxos, ili eble rifuzos marsxi laux mia volo. Mi do en la
kristnaska tempo donacos al ili paron da novaj botoj."
Sxi ecx elpensadis detale kiel sxi faros la necesajn arangxojn. "Mi
pagos al la portisto por liveri ilin, kaj kiel stranga tio sxajnos, sendi
donacon al siaj piedoj! Ankaux la adreso estos tre stranga:
Al lia Mosxto la Dekstra Piedo Alicia, sur la Tapisxeto apud
Fajrgardilo (Kun amsalut' de Alicio).
Ho, kian sensencajxon mi parolas!"
En tiu momento sxia kapo ekpremis la plafonon. Do, sen plua prokrasto
sxi levis la oran sxlosileton kaj rapidis al la gxardenpordeto. Sed
havante la altecon de tri metroj, sxi apenaux povis, kusxante sur la
planko, rigardi per unu okulo en la gxardenon, kaj la tasko enigxi en
gxin farigxis ja pli ol iam utopia. Sxi sidigxis kaj denove ekploris.
"Vi devas honti," sxi diris al si, "vi granda bubino!" (sxi certe ne eraris
pri la lastaj du vortoj) "multe tro granda vi estas por plorkrii, vi tuj
cxesu!" Malgraux tiu akra sinriprocxo, sxi ne cxesis la ploradon, gxis
sxi faligis kelkajn hektolitrojn da larmegoj, kaj etendis sin cxirkaux sxi
larmlageto profunda je dek centimetroj kaj kovranta preskaux la tutan
plankon de la halo.
Post ne longa tempo sxi auxdis ian piedfrapetadon, kaj vigle forvisxis
la larmojn por esplori kiu venas. Jen reaperis la Blanka Kuniklo lukse
vestita, havante en unu mano paron da blankaj gantoj, kaj en la alia
grandan ventumilon. Jen li alvenis, trotrapide, kaj murmuris al si: "Ho,
la Dukino! Se mi igos sxin atendi, sxi tute furiozigxos!"
Cxar Alicio jam farigxis preskaux senespera, sxi estis