Korte Arabesken | Page 7

naast mij.
- Héel mooi! beâam ik, met een glaciale stem.
- Kom duc, zegt André; wat is er? Ben je boos?
- Minstens vind ik jullie twee misselijke kerels! antwoord ik, niet meer
voorzichtig.
André kijkt mij aan en bedenkt: de duc weet er alles van; de duc heeft
den Lion gezien. - Ik heb niet met den Lion geworsteld, verontschuldigt
zich André.
- Neen, maar Bébert wel, en jij bent meê gegaan.
- Nou, dat is toch zoo erg niet. Daarom hoef je toch niet zóo boos te
zijn, duc.
- Jawel, André, ik ben wel boos. Ik heb het jullie gezegd. Ik wil jullie
niet meer kennen.

- Kom, duc, het was maar een grapje. ...
- Dan moet het jou maar eens overkomen, als je zoo oud bent als de
Lion nu, en als je spieren slap zijn geworden.
Ik verzit weêr, en draai hem mijn rug toe.
Hij loopt om, en zet zich aan de andere zijde, en glimlacht guitig mij in
het gezicht. Wat heeft die een uiïg smoel! Net een groote kwâjongen.
- Duc, zegt André; ben je dan heusch boos?
- Ja.
- Wil je me nooit meer zien?
- Bébert niet en jou ook niet.
- Drink ik nooit meer eens een borrel met je?
- Ik heb van jullie gesoupeerd, hoor! zegt de duc, in argot.
André begint verontrust te worden. De duc meent het. En het zoû
jammer zijn, want de duc tracteert wel eens op een kelkje anisette en
daar is André dol op.
- Kan ik het niet meer goed maken? fleemt André, en steekt zijn poot
uit.
De hertogelijke hand gaat die poot niet te gemoet. Maar de duc zegt:
- Jawel. Je kàn het goed maken. Als je wilt.
Hoe dan? vraagt André, bepaald blij om die mogelijkheid, dat
geopende perspectief van een "zinc" in een bar, waarop zoet kelkje
gevuld wordt na kelkje.
- Dat zal ik je zeggen! zegt de duc, en zijn stem heeft iets
onvermurwbaars. Als je weêr goed vriend met me wilt worden, moet je

van avond worstelen met den Lion.
- Ik? zegt André. En waarom?
- Om den Lion je te laten leggen.
- Wat??? roept André uit. Ik? Moet ik worstelen met den Lion, om ...
Heb ik je goed begrepen??
- Héel goed! zeg ik. Je bent een vlugge jongen. Tweemaal zeggen is
niet noodig. Toch zal ik het doen: het tweemaal zeggen. Wil je goed
vriend blijven met den duc, dan worstel je van avond met den Lion, en
laat je door hem netjes leggen. En als je dat niet doet,--en nu ben ik
heel ernstig--hoef je nooit meer op een bankje naast me te komen.
- Maar duc, zegt André; het is je niet ernst! Ik kan toch mijn reputatie
niet naar de maan gooien!
- Zoo als je verkiest, zegt de duc, koud.
André staat op. De duc denkt al, dat hij het spel verliest.
Maar André, verontwaardigd over des ducs voorstel, loopt op en neêr,
op en neêr, het wilde beest gelijk.
- En wat krijg ik er voor? zegt André eindelijk, stil staande voor den
duc.
- Een goed souper daarna. Een lekkere bouillabaisse, in de Réserve, is
het hertogelijk antwoord.
- Honderd franc, zegt André, zijn oogen hebzuchtig in de mijne.
- Ga maar eens kijken of ik ze al niet thuis bij je gebracht heb, onder je
kussen.
- Duc, zegt André; het kost me mijn reputatie. Ik doe het voor honderd
franc.

- Kijk eens, André: je doet het voor een bouillabaisse ... of je doet het
niet. Net zoo als je wilt. Maar àls je het doet, doe je een goed ding,
maak je een medemensch gelukkig. Je verzoent je er tevens meê met
den duc, en je soupeert lekker. Doe je het niet, dan doe je het niet, maar
dan ben je een beroerling, net als Bébert, en is het uit tusschen ons.
- Je bent een type! roept André.
- Het is mogelijk.
- Duc, zegt André; ik doe het.
- Zonder grapjes?
- Zonder grapjes. Mijn hand er op.
Ik schud zijn hand: auw!
- André je moet niet zoo knijpen: ik weet wel, dat je sterk bent.
- Ik heb niet geknepen. - Kijk, hoe je mijn ringen in mijn vingers hebt
geperst. Kom je dan van avond, op de Place Garibaldi?
- Ja. Hoe laat?
- Om zeven uur. Heel ernstig, hoor. Denk er aan: om ácht uur,
bouillabaisse.
- Ik zal er zijn.
Weér handdruk; o God, die vingers, doen me zoo een pijn. Zoû André
er heusch komen? ...
Ik ben er niet zeker van. ...
Ik weifel en ik twijfel. ...
Voór zeven uur ben ik op de place en vind bij den bistro den ouden
Leeuw.

- Leeuw, kom eens hier. Hij