Indrukken van Finland | Page 4

aan gewoon dat men den
nacht voor reizen gebruikt. De vrouw des huizes was op, zij had koffie
voor ons klaar gemaakt, maar na deze en enkele zoete beschuitjes
gebruikt te hebben, werd ik beleefd verzocht zoo gauw mogelijk naar
bed te gaan en den volgenden morgen niet al te vroeg voor den dag te
komen.
Ik had een aardige kamer, die zeer eenvoudig was ingericht; de
meubels waren van licht blauw geverfd hout; het bed bestond uit een
plank op twee schragen; de tafel was op dezelfde manier gemaakt en
een vriendelijke hand had er een grooten ruiker met veldbloemen
opgezet. Voor het groote openslaande raam hing een donker gordijn.
Eigenwijs, vond ik het volstrekt niet noodig het naar beneden te laten
en werd, tot mijn straf, een half uur later wakker door de zon, die fel in
mijne kamer scheen. Om negen uur kwam een keurig gekleed
dienstmeisje me een kopje slappe thee brengen, ook alweer met zoet
brood. Ik knikte haar toe; zij beduidde mij vriendelijk, van haar kant,
dat ik nemen moest wat ze mij bracht. Die pantomime herhaalden we
elken morgen, want ik heb geen woord tegen haar kunnen spreken.
Toen ik me gekleed had, werd ik afgehaald om mee te gaan zwemmen;
dat doen de Finnen, ook het volk, in den zomer eens of ook twee keer
per dag. De boeren gebruiken elken Zaterdag hun dampbad, waarvoor

eene schuur nabij de boerderij is ingericht. Daar staat een groote
steenen kachel, waarboven een kamertje is voor drie of vier personen
om het dampbad te gebruiken. Daarna nemen zij gewoonlijk, soms
zelfs in den winter, eene koude onderdompeling in het meer. Ook de
knechts der boerderij hebben recht op hun wekelijksch dampbad.
De dagindeeling was verder als volgt:
Elken dag kreeg ik tot elf uur niets anders dan het kopje thee, maar dan
werd het wachten vergoed door een ontbijt, dat meer leek op
middageten. Tot twee uur gingen we wandelen of aan het meer zitten,
en dan werd buiten koffie gedronken met allerlei soorten van zelf
gebakken brood en koek. Des middags werd ik meestal aan me zelf
overgelaten. Om vier uur werd gegeten. Bij dezen maaltijd werd een
drank gebruikt, die naar zuur bier smaakte en in huis wordt bereid. Na
het eten maakten we samen eene wandeling of we roeiden op het meer.
Wij bleven dan uit tot middernacht, of nog later; waarom zouden we
ook eerder naar huis gaan, want donker werd het niet? Eens hebben we
een avond doorgebracht op een eiland. Op een vuur van gesprokkeld
hout maakten wij zelf ons avondeten klaar. Alle handen kregen wat te
doen, want er moest voor een groot gezelschap gezorgd worden. Na
gedanen arbeid mochten wij rusten. We gingen bij het vuur zitten en er
werd gepraat en gezongen; weer hoorde ik dezelfde melodieën, die op
de _Storfürsten_ zoo diepen indruk op mij gemaakt hadden.
Op een anderen avond heb ik een boerenfamilie bezocht. We reden er
heen op een paar kleine karretjes met woeste paarden er voor; de weg
was slecht en bij gedeelten heel steil, zoodat ik er verbaasd over was,
dat we niet omrolden. Mijne vrienden echter vonden den weg nog
betrekkelijk goed: "buiten kan men geene betere wegen verwachten!"
Ik werd zeer hartelijk ontvangen op de boerderij, maar ik kon met
niemand praten. Later hoorde ik, dat de bewoners der hoeve zeer
vooruitstrevend zijn; twee zoons studeeren.
Zooals de meeste finsche buitenhuizen, is het huis waar ik gelogeerd
heb, van hout; bijna alle kamers zijn gelijkvloers. Het ligt op een
heuvel en van uit de woonkamer heeft men een aardig uitzicht op den
tuin, het bosch en het meer. Die kamer is zeer eenvoudig ingericht en
wordt alleen voor de maaltijden gebruikt en als het regent. Bij goed
weer is men den geheelen dag buiten of op de galerij voor het huis.
Voor regendagen is er een welvoorziene boekenkast en vindt men een

paar gemakkelijke stoelen; ook de schommelstoel, die in het noorden
zooveel gebruikt wordt, is voorhanden. De buitendeur heeft geen
nachtslot, ook blinden ontbreken; de huissleutel hangt zelfs dag en
nacht aan een spijker buiten aan de deur; wel een bewijs, dat de
bewoners der dorpen te vertrouwen zijn. Men hoort slechts zeer zelden
van inbraak of diefstal, werd mij verteld.
Het buiten leek mij een klein paradijs in de wildernis, geheel van de
buitenwereld afgesloten. Maar dat werd me met een spottenden blik
dadelijk tegengesproken; dat was echt midden-europeesch gezegd.
Afgezonderd leeft men volstrekt niet, zoo werd ik onderwezen, als men
twee maal per dag de boot ziet voorbij varen. En nu werd me verteld
van een plaats, waar men slechts eens per week de "post" kon halen in
een dorp, dat eerst na twee uur roeien te bereiken is.
De dorpen in de buurt liggen in eene