Indrukken van Finland | Page 2

dien ik kreeg, was, dat huizen, straten
en menschen onbeschrijfelijk vuil zijn. De bevolking heeft het
bizondere type, dat aan den russischen moeijik herinnert: een goedige,
domme, slaperige uitdrukking van het gezicht, lange baarden, recht
afgesneden haar; een roode kiel, die tot de knieën reikt, en de voor een
Rus onmisbare hooge vetlaarzen. Verder vielen me de kleine rijtuigen
op, getrokken door paarden, die gespannen zijn in een hoog halsstel en
bestuurd worden door een koetsier met een langen, blauwen jas aan en
een platten, hoogen hoed op. Gaarne waren wij wat langer in Reval
gebleven, doch we moesten naar de boot terug.
Om twaalf uur kwam Helsingfors in 't gezicht; eerst als een witte streep
aan den gezichteinder, maar spoedig kon men enkele gebouwen
onderscheiden, zooals de russische kerk met haar blinkende koperen
koepels. We voeren nu niet meer door de open zee, maar tusschen de
talrijke eilandjes, die voor de finsche kust liggen. Dit zijn de "scheren",
die Helsingfors een natuurlijke haven geven. Sommige van die scheren
zijn bewoond, andere niet; er zijn er begroeid met boomen, en ook die
als kale klippen boven het water uitsteken. Voor men te Helsingfors
aankomt, vaart men langs Sveåborg, de vesting, vroeger door de
Zweden en nu door de Russen bezet. Zij wordt streng bewaakt en de

toegang is voor ieder verboden. [3] Er wordt beweerd, dat er
staatsgevangenen onder in de kelders zitten opgesloten; van andere
zijde heb ik dit beslist hooren tegenspreken. In de nabijheid van
Sveåborg ligt nog een eilandje, door militairen bezet. Men zegt dat ook
daar gevangenen zijn; niemand mag het eiland naderen; te middernacht
legt er een boot aan, om de bezetting van voedsel te voorzien. Er werd
gefluisterd, dat de vader van Schumann [4] daar gevangen zat. Een
andere persoon verzekerde mij, dat er niets bizonders aan het eiland is
en dat het tot Sveåborg behoort; hij voegde er bij: de Finnen houden
van mysterieuse geschiedenissen en nemen dikwijls zeer onzekere
dingen voor waar aan.
We konden niet te Helsingfors aan land komen voordat de douane ons
de passen had teruggegeven. De namen van de passagiers werden
afgeroepen en ieder moest maar zorgen zijn pas terug te krijgen, want
zonder pas wordt men nergens toegelaten, waar de Russen hunne
oppermacht doen gelden.
Helsingfors is in 1550 gesticht en sedert 1817 de hoofdstad van het
finsche groothertogdom. Eerst na dien tijd is het een stad van eenige
beteekenis geworden. Het is een moderne stad, als 't ware volgens een
vast schema gebouwd, met rechte straten, afgewisseld door mooi
aangelegde en goed onderhouden parken. De groote beweging is op de
Esplanade: daar zijn de cafés en daar is elken avond muziek. In de
nabijheid van Helsingfors zijn talrijke gelegenheden om des avonds te
soupeeren, of de middaghitte te ontloopen. Wie in Helsingfors is
geweest, kent ongetwijfeld: Klippan (de klip), Alphyddan (de alpenhut)
Brunsparken en Högholmen. Klippan is een van de scheren; vooral des
avonds heeft men er een prachtig uitzicht: aan den eenen kant de zee
met de vele eilanden, aan de andere zijde het silhouet van de stad en de
haven. Als men eenmaal des avonds op Klippan is, vergeet men den
tijd; zoo tenminste ging het mij, want zelfs om 11 uur was het nog niet
geheel donker. Als men dan laat in den avond in Helsingfors terugkomt,
zijn de straten meer bevolkt dan midden op den dag. De stad is
namelijk in den zomer zeer warm; wie kan, gaat van Mei af naar buiten,
en zij die in Helsingfors moeten blijven, gaan eerst tegen den avond uit.
De familie waar ik zou logeeren, was ook met de geheele huishouding
buiten, en alleen de heer des huizes was naar Helsingfors gekomen, om
met zijne dochter mij de stad te laten zien. Omdat we dus geen

bediening in huis hadden, namen we onze maaltijden in een restaurant.
Zoo maakte ik in Brunsparken nader kennis met de zweedsche keuken,
[5] waarvan ik op de _Storfürsten_ al een voorproefje had gehad. Men
begint het middagmaal met smörgos, [6] dat gedekt staat op eene
groote tafel in 't midden van de eetzaal. Bedien u zelf! heet het hier.
Men neemt een bordje, vork en mes en begint van al de lekkernijen, die
gereed staan, wat op te pikken; een radijs, een stukje knäckebröd, [7]
wat gerookt rendiervleesch, wat wittebrood; maar pas op, het brood
zoowel als de gemarineerde sardines zijn zoet van smaak! Het smörgos
wordt staande gegeten en het kost heel wat moeite eer men leert, handig
met vork en mes te manoeuvreeren en ook om de lekkerste beetjes te
vinden. Voor de heeren staat er brandewijn klaar, dames drinken nooit
daarvan. Na het "smörgos" begint het eigenlijke middagmaal. Volgens
het menu kan men als eerste gerecht kiezen, soep of "tilbunke". Heeft
men den moed dit laatste te bestellen,