In het gebied van het Tsadmeer met de expeditie Tilho | Page 6

een aangename en koele schaduw is onder de boomen
met gedoomde takken en bladeren geen sprake.
Leeuwen komen nog in vrij grooten getale voor. Ik kreeg zelf niet
anders dan de sporen van die dieren te zien; maar de luitenant ter zee
Audoin had het geluk, een leeuwin te schieten, wat niet zijn eerste
welgelukte schot was. Het gebeurde een weinig ten westen van Katsena
onder de volgende omstandigheden: De heer Audoin, die toen juist aan
de grens voor de plaatsing der grenspalen kapitein Tilho verving, toen
die laatste licht ongesteld was, was vroeg in den morgen vertrokken
door een woestijnachtige streek. Hij reed aan de spits van zijn karavaan
met zijn tolk en zijn lijfknecht, toen ze, aan den rand van een
uitgedroogd moeras gekomen, het karakteristieke gebrom hoorden van
leeuwen, die in hun slaap gestoord worden. Niet wetend, waar het
geluid precies vandaan kwam, reed hij nog iets verder en zag zich
opeens staan tegenover een zeer mooie leeuwin op geen dertig pas

afstands. Het dier was half in de struiken verborgen en liet dreigend de
tanden zien. Met een flinke koelbloedigheid stapte Audoin van het
paard, ging een paar meters naar voren, mat den leeuw met de oogen en
gaf vuur.
Weg was het beest, maar het gebrul nam in hevigheid toe. Op hetzelfde
oogenblik ging een leeuw in pijlsnelle vaart op eenige meters afstands
van de kleine groep voorbij en vluchtte. Het bosch was op die plek zoo
dicht, dat de jager verscheiden vergeefsche pogingen deed, om bij het
punt te komen, waar de leeuwin verdwenen was. Intusschen hield het
gehuil niet op of ten minste het deed zich telkens weer hooren, als de
zeeofficier een beweging maakte, om te naderen.
"Misschien", dacht hij, "heb ik alleen een jong leeuwtje gedood en is de
moeder erbij gebleven." In die omstandigheden zou het dwaasheid
geweest zijn, te trachten dichterbij te komen. Er moest intusschen een
eind aan komen. De tirailleurs van het geleide waren komen aanloopen
met reuzenpassen. Twee van hen werden aan elken kant van den weg
geplaatst, hun geweer gereed houdend met de bajonet erop, en de
luitenant trad moedig vooruit. Een paar meters verder bemerkte hij het
verscheurende dier op de zijde liggend en geen teeken van leven meer
gevend.
Tot overmaat van zekerheid loste hij nog een laatste schot op den, naar
hij meende, dooden leeuw. Of dat ook goed was! Want in een uiterste
poging sprong het dier op, vloog verscheiden meters van links naar
rechts en viel neer op korten afstand van den moedigen jager. Het was
gedaan. De eerste kogel was in het voorhoofd gedrongen en was
dichtbij den staart uitgekomen, na het lichaam in zijn geheele lengte te
zijn doorgegaan.
Verzekerd, dat de leeuwin werkelijk dood was, wierpen de schutters
zich op het lijk en doorstaken het nog met bajonetsteken. De leeuwin
was een der fraaiste exemplaren van de in Centraal Afrika
voorkomende leeuwen. Het was niet minder dan 2.30 M. lang van de
punt van den muil tot die van den staart. Ongelukkig is dit laatste
lichaamsdeel verbazend gezocht bij de zwarten als talisman, en er
waren nog geen twee uren verloopen, of een tirailleur had den staart
stilletjes afgesneden.
Naast de Haussa's wonen in deze streek de Peulhs, nomaden, die in
tijdelijke hutten leven en nu en dan van weideplaatsen veranderen. Ze

zijn het fransche gezag zeer vijandig; ons bestuur kunnen ze niet
verdragen, hoe zachtzinnig het ook tegen hen optreedt. Hun eenige en
voortdurende zorg, is eraan te ontsnappen. Daarom hielden velen van
hen zich bij voorkeur op in de onbepaalde strook, waar de
tegenwoordige grens ten noorden van Katsena en Kano door loopt en
die nog weinig ontgonnen en onbewoond was. Onze aankomst maakte
hen onrustig en ze vreesden zonder twijfel een volkstelling. Daarom
toonden ze een duidelijken afkeer van het geven van inlichtingen, die
wij noodig hadden voor ons werk. Het ongeluk, dat een der onzen
overkwam, was er een duidelijk blijk van.
Het is reeds moeilijk, zonder te verdwalen langs een inlanderspad te
loopen door het bosch; maar het is bijna onmogelijk, zonder een
betrouwbaren gids de paden te volgen, die naar de tijdelijke dorpen van
de Peulhs leiden. Een Peuhl alleen kan daar den weg vinden. Nu was
luitenant Lauzanne op een goeden morgen vooruitgegaan met een gids
van dien stam. Na eenigen tijd bemerkte Lauzanne, die zijn kompas in
de hand hield, dat hij zonder eenigen twijfel op een verkeerden weg
was. Hij dwong zijn gids weer op het rechte pad te gaan en kwam op de
rustplaats aan om twee uur in den namiddag, vermoeid en uitgeput,
daar hij niets had gegeten sinds den morgen. De plek, waar hij was
aangekomen, was verlaten. De weinige hutten, die er rondom een put
stonden, waren onbewoond.
"Komaan," dacht hij, "de karavaan zal wel spoedig