In Zuid-Bretagne | Page 6

die vertooningen, en de
bretonsche meubels zijn in Parijs gemaakt en toen verzonden naar de
handelaars in oudheden in die kleine stadjes. Hier bijvoorbeeld is
gelukkig de eetzaal echt engelsch en modern, vernist hout en
electrische verlichting, maar de costumes der dames, wit en rood en
fleurig, de mannen met hooge witte boorden, alsof ze een rol in een
blijspel speelden, waarin het leven op een kasteel voorkwam, en geen
middagmaal in een dorpsherberg vlak bij de schepen met sardines.
Concarneau gelijkt teveel op een deftige badplaats; maar als men het
plaatselijke leven nagaat, is het bestaan der visschers altijd interessant.
Ruwe, sterke heftige mannen zijn het, die soms een wedstrijd houden
met volle booten, om maar het eerst hun visch te verkoopen. Daarna
wordt alles weer kalm, als de booten op een rij liggen in de haven, en
de netten drogen.
Ik ben hier gekomen in een tijd van feestelijkheden; en ik meng mij
onder de menigte, die kijkt naar wilde-beestenspellen en luistert naar
straatzangers. Er zijn veel vrouwen bij met bretonsche mutsjes en
mannen met snorren, uit het régiment meegebracht.
De beide stadjes staan met elkander door een brug in gemeenschap. De

nieuwe stad is slechts een voorstad, maar die neemt toe in aanzien en
wint het van de moederstad. Deze heeft een geschiedenis, verhaald
door de stevige muren. Zij is bezet geweest door de Engelschen, werd
bevrijd door Du Guesclin en had te lijden in de oorlogen der Liga.
Tusschen de hooge wallen, en in de vesting met gekanteelde muren is
thans een visscherijschool gevestigd.
Buiten Concarneau kan men een bezoek brengen aan het museum
Keryolet, aan het departement vermaakt door de gravin Chauveau
Narischkine. Het uitwendige is een slechte nabootsing van werk der
15de eeuw, maar er zijn enkele mooie dingen, oud borduursel,
aardewerk en een verzameling mutsjes. Toch is het prettiger, door de
velden te loopen, waar de natuur prachtig is.
Deze heele streek van Bretagne is als een tuin, gelegen op de zuidelijke
helling der Zwarte bergen, een oude, liefelijke tuin met eeuwenoude
boomen, bloeiende velden en omlijnd door het saffierblauw van de zee.
Van Quimperlé tot Douarnenez ademt alles rust, bekoring en
vroolijkheid, met uitzondering alleen van de vooruitstekende
rotspunten, die van Penmarch en du Raz.
In deze opmerking is niets overdrevens. Er is in Bretagne een
eigenaardige tevredenheid, een natuurlijke vroolijkheid bij de bewoners.
Reeds in het noorden van het land, aan het Kanaal, waar men den ernst
verwachten zou in de straatjes der kloosterachtige steden, heeft de
melancholie haar glimlach. Ik denk vooral aan de vrouwen van het land,
nu ik dit schrijf, de vrouwen, die het leven zoo kalm opnemen, zoo
aanhoudend bezig zijn en zoo bevallig zich bewegen met
onveranderlijk, kalm gelaat. Zij kunnen echter ook wel haar genoegen
er af nemen, en niet alleen de jonge meisjes, ook de oude vrouwen
dragen dikwijls den gelukkigen glimlach, die aantoont, dat zij 's levens
zorgen niet zwaar nemen. Op feestdagen, bij bruiloften en boetedagen
ontmoet men altijd bekoorlijke oudjes, zacht, eenvoudig en welwillend,
die u een tot weerziens toeroepen, haar "kennavo!" alsof ze wilden
zeggen, dat men ze misschien niet zal terugzien in de vroolijke
gezelschappen, maar dat zij niettemin zeer gelukkig zouden zijn, als ze
nog één- of tweemaal mochten terugkeeren.
Nog duidelijker komt het opgewekte humeur aan den dag in het zuiden
in de streken aan den Atlantischen Oceaan; de taal is er levendiger; de
menschen spreken haastiger en luider, en er wordt meer gezongen. Op

de wegen hoort men lachen en zingen en praten; elk kruispunt van
wegen wordt een societeit, soms een danszaal. Een muzikant, op een
ton staande, is voldoende, en men danst de oude boerendansen met de
vastgestelde figuren en de deftige buigingen.
Ik heb zulke menuets zelfs zien dansen op den weg naar Raz in dat
sombere landschap, waar de velden door steenen zijn omsloten. Er
moet een groot weerstandsvermogen in het ras aanwezig zijn, om zoo
de nederige en bescheiden algemeene vroolijkheid te kunnen
handhaven bij de vijandige natuur tegenover die zee, die zoo dikwijls
wreed en woest is. Maar het landschap is daarentegen vertrouwd en
vriendelijk langs de holle, door groen beschaduwde wegen, de
voetpaden, tusschen hagen ingesloten en de velden, bloeiend afloopend
naar zee.
Mij treft die luchthartigheid in het land, dat met zijn schoone boomen
de baai de la Forêt omzoomt en dat tot Concarneau en de in zee
uitstekende punt Beg-Meil voortloopt, terwijl ik door het dorp La Forêt
en 't gehucht Fouesnant ga. Men beschrijft, als 't ware, al dat groen, die
rose en blauwe velden en den glanzigen zeespiegel voor zich zelven,
alleen als men die dagen herroept en zich de aardige gesprekken weer
te binnen brengt. Ik weet wel, dat de strijd om het bestaan ook hier als
elders een onaangenamen kant kan hebben; maar ondanks alles,