Het moderne Egypte: Wat er te zien en te hooren valt tusschen Kaïro en Faschoda | Page 3

aantal ezels met allerlei personen
en goederen beladen, fabelachtig bepakte kameelen, dat alles warrelt er
dooreen.
Met luidklinkend gebel vertellen u de electrische trams, dat Kaïro een
moderne stad is. Die trams zijn van een belgische maatschappij, die
veel geld verdient, maar niet veel zorg besteedt aan het gemak der
reizigers. De wagens zijn vuil en de conducteurs oneerlijk. Er is een
afgesloten gedeelte voor de haremdames, maar vreemde dames mogen
er geen gebruik van maken. Te gaan zitten naast een stoffigen neger is
niet aangenaam.
In de Shariah-Kamel, op het Operaplein en in aangrenzende streken
heeft men mooie winkels. De juweliers hebben prachtige uitstallingen;
er zijn veel parfumeriewinkels en nog meer banketbakkers. Noga en
turksche lekkernijen verkoopt men er wel; maar ge moet die zoeken
achter in den winkel; de voorgevel is voor zwitsersche chocolade; de
Gala Peter en de andere melkchocoladen hebben Egypte en zijn liefde
voor zoetigheid voor zich veroverd.
Maar zoo dan al dat schilderachtige hoekje van Kaïro niet veranderd is,

het overige deel van de stad doet het wel. De bevolking schijnt
aangegrepen door een dolle haast, om te bouwen. Reuzengroote, in
appartementen verhuurde huizen, groote paleizen en prachtige hôtels
vormen nieuwe wijken, waar tien jaren geleden slechts tuinen werden
gezien.
Egypte beleeft tegenwoordig een tijdperk van ongewonen bloei.
Iedereen verdient geld als water en daar de waarde van huizen en grond
dagelijks toeneemt, gaat ieder, die over kapitaal beschikt, aan het
bouwen.
Tot voor weinige jaren gaven Egyptenaren van de middelklasse nog in
het geheel niet om comfort; gezinnen van twintig en meer personen
woonden in een paar vertrekken in vuile wijken. Nu is dat alles
veranderd; de familiën splitsen zich; de getrouwde kinderen willen op
zichzelf wonen en geven de voorkeur aan de nieuwe, gezonder en
frisscher wijken.
Duizenden, die op den grond sliepen in hun vertrekken naar turkschen
trant, willen thans europeesche ledikanten hebben, en vorken en messen
vervangen met voordeel vinger en duim.
De snelle vlucht, die de stad heeft genomen, gaat nog onophoudelijk
voort en dringt zelfs tot de omringende woestijn door, op welker
verovering energieke kapitalisten het voorzien hebben. Boghos Nubar
pacha, zoon van den beroemden staatsman, staat aan het hoofd van een
maatschappij, die groote terreinen in de woestijn heeft aangekocht voor
de poorten van Kaïro, om daar een geheel nieuwe wijk te bouwen, een
stadje, zou men het kunnen noemen.
In den loop van hetgeen volgen zal, moet ik zoo dikwijls uitweiden
over de bekoring van Kaïro als winterverblijf, en ik zal het verblijf daar
zoo van harte aanbevelen aan allen, die het slechte jaargetijde willen
doorbrengen in een heerlijk klimaat en in omstandigheden, waarin het
hun aan niets ontbreekt, wat comfort aangaat, in een land, rijk aan
historische herinneringen en vol kunstschatten, dat ik hoop wel
gerechtigd te wezen, om, zonder dat men mij kan verwijten, Egypte
onrecht te doen, den wensch uit te spreken naar een verbetering,

waardoor Kaïro bevrijd moge worden van de plaag, die een geesel is
voor het land der Farao's, het stof.
Als er tegenwoordig niet genoeg water in de stad beschikbaar is, om die
kwelling voldoend te bestrijden, laat men het dan van elders laten
komen, of laat men andere middelen aanwenden, dat er een eind kome
aan die opwolking van stof en vuil, die zoo hoogst onaangenaam zijn
en bovendien gevaar meebrengen.
Als er geen stofplaag meer in Kaïro zal wezen en als er riolen zullen
zijn en de trams zindelijk zullen wezen, de apothekers geen afzetters en
de koetsiers niet brutaal zullen zijn en niet wreed voor hunne arme
paarden en het leven over het algemeen iets minder duur, dan zal het in
den winter een aardsch paradijs mogen heeten.
Gedurende de maanden, dat het seizoen duurt, zijn de hotels het
middelpunt van het mondaine verkeer, want in dat opzicht is Kaïro veel
meer een badplaats dan een hoofdstad. Het moet gezegd, dat die hotels
ook inderdaad aantrekkelijk zijn. Ze zijn grootsch en vereenigen
westersch comfort en oostersche weelde. Nog slechts enkele jaren
geleden telde Kaïro maar een enkel hotel, waar men weelde aantrof,
namelijk het Shepheard's hotel in het midden der stad in de heerlijke
tuinen, die oorspronkelijk hadden behoord bij het paleis van Kiamil,
dochter van Mohammed Ali. Daar kwamen historische personen,
beroemdheden en diplomaten samen, en de naam is in de heele wereld
bekend. Het lot van het hotel berust tegenwoordig in de handen van een
energieken man, den heer Charles Baelher, die het vak grondig kent en
ook bestuurder is van het Ghezireh Palace. Die beide prachtige hotels
zouden voor den roem der hotels in de stad kunnen volstaan, maar de
heer Georges Nungovich was ondernemend genoeg, een even groot en
mooi te bouwen, en het Savoy hotel verrees. Die drie verdeelen nu de
deftige en groote wereld onder elkaar, en de souvereinen en prinsen, die