Gevleugelde Daden | Page 8

en grooter.
Het was een vrij sober instrument, dat je makkelijk kon monteeren en waarvan de gebruiksaanwijzing glashelder scheen. Mevrouw zat in Piet's studeerstoel verbaasd te knikkelen, Amélie hielp de machine saamschroeven.
Langs je rug liep een stang als van 'n fiets, die 'n aluminium-geraamte droeg. Benee waren gewone pedalen. Betrapte je die, dan bracht 'n ketting 'n twaalf raderen in beweging en bewogen twaalf zijden vlerken.
Boven het hoofdeind der stang was een parachute voor te sterken zonschijn en regen, mede om daling te temperen. Dan door een voortreffelijk mechanisme van aluminiumlatten, kon je vóor in het geraamte door een kleine wijzerbeweging de zijden vleugels in verschillende standen brengen om tegen den wind in te laveeren.
Er was een zelf-werkende olie-toevoer voor de raderen (onzichtbaar), en aangezien de toestel bij goede weersgesteldheid een hefvermogen van één honderdvijftig kilo had, een waarlijk voortreffelijk gewicht, bleef er mogelijkheid voor niet overladen-logvette vliegers om aan een haak (A) ballast op te hangen, ten einde het evenwicht absoluut stabiel te maken. Overigens was er, gelijk nauwlijks vermeld behoeft te worden, een mand voor parapluies en wandelstokken (B) en bezaten de zware pedalen (onzichtbaar) een holle ruimte, gelijk in moderne strijkijzers, voor doovekool-verwarming, met het oog op het vriezend jaargetij.
De geheele toestel, sierlijk van voorkomen en bewerking, kon opgevouwen worden in een vierkante nette kist (D). Bij de stuurstang was een wimpel (C) in nationale kleuren bevestigd, om de richting van den wind aan te duiden. De gebruiksaanwijzing schreef dringend voor, om in geval van daling de parachute door middel van een knop-druk te doen opspringen en bij het in vlieg-werking zetten des toestels van eene verhevenheid te springen, om de raderen in beweging te brengen óver het doode punt heen.
Dit alles vaag en onbeholpen be-tekst, váárdiger in illustratie gezet, deed mevrouw Zwaluw zacht-verrukt glimlachen. Pieter in het instrument, de voeten op de pedalen, de schouders be-epauletteerd door een paar gewatteerde stangen, had allerminst den schijn van een zoet-gevleugelden engel, doch de toestel met de twaalf zijden vlerken gaf hem iets imposants en verschrikkends.
Voor den spiegel bekeek-ie zich.
"Ik vrees," zei-ie met zekere benepenheid, nu het Wonder hem omzat: "dat 'k 't heele dorp voor 't tuinhek krijg als 'k 'm buiten probeer."
"Ja," schuchterde mevrouw: "dat kun je bùiten niet doen, Piet. Als 't nièt lukt, geeft 't 'n schandaal...."

[Illustratie: Toestel met néérgelaten parachute--de heer P. E. Zwaluw staande op de kist. Een en ander met kleurtinten, oorspronkelijk als steenteekening, alweder naar de Natuur geschetst, onder toezicht van den kunstcriticus Alb. Plasschaert. De sokken des heeren Zwaluw waren in terra-cotta aangeduid, de vleugels in crême, de jekker in karmijnrood. Helaas, had de beknibbelende uitgever finantieele en technische bezwaren. Bij een herdruk worden deze mogelijk opgeheven. Terwille der perspectief zijn de beenen des heeren Zwaluw een weinig verlengd. Men aanschouwe deze artistieke en wetenschappelijk-schoone teekening met één oog dicht--làng turend zal men de vleugels zien bewegen. Epreuves d'artiste bij den kunsthandel verkrijgbaar. S. F.]

"En als 't wèl lukt," viel hij haar in de rede: "blijft 't nòg lastig. Want allicht slaat 'n paard op hol. Jammer. De menschen begonnen net an auto's te wennen. Je weet hoe 't met 'n nieuwigheid gaat...."
"Doe 't dan vanavond als 't donker is, pa...."
"'k Wou 't hier wel èerst probeeren."
Bleek om z'n neus en met diep-zwarte zenuw-pupillen, begon-ie te trappelen. De zes linksche vleugels plompten 'n windgeul in de kamer. De gordijnen bewogen, de paperassen van de tafel dwarrelden heen.
"Hè!", schrikte mevrouw: "wat waai je, Piet--'k transpireer toch al zoo van de emotie...."
"Hoe wou je 't anders doen?", zei hij nerveus, "'k zie geen kans zonder wind te vliegen...."
Weer trapte-die stevig, weer ritselden papieren naar den grond--zonder dat-ie omhoog ging.
"Dat komt, pa, omdat u ergens op moet staan," maande Amélie met de gebruiksaanwijzing in de handen.
Uit de pedalen stappend, klom-ie op 'n stoel, zette zich af, kwam met 'n bons neer. 'n Flesch zwavelzuur, geheel ontdaan, smakte omlaag.
"Da's prettig," gromde hij.
Tegelijk klopte Chris, die den slag had gehoord.
"Niks! Niks!," snauwde Pieter Zwaluw: "blijf in je keuken!"
Nijdig trapte-die z'n bottines uit, om 't geraas te dempen en hardnekkig hèt willende bereiken, beklom-ie de aanrechtbank, waarop-ie zooveel scheikunde-proeven genomen had.
Het gelukte.
Ineens steeg-ie naar het plafond, stiet z'n hoofd. De kalkbladders besneeuwden z'n haar. Ongevoelig bleef-ie peddelen, 't hoofd tegen 't plafond gedrukt.
"Nou?"--, vroeg-ie vuurrood van genot: "wat zeggen jullie daàr van? Zie je, dat als 'r geen zoldering was, 'k boven de daken zou raken?"
"'t Is in één woord prachtig," bewonderde mevrouw.
"Vanavond moet 'k 't buiten doen," hijgde meneer: "'t is gewoon 'n fiets, 'n vliegende fiets...."
"Dan moet u 'r 'n acetyleen aan hangen, pa," mijmerde Amélie: "anders vliegt u tegen de telephoondraden op."
"Dàt zal 'k wel laten," riep pa, 't hoofd tegen 't plafond, de voeten in peddeling: "'n licht zou alles verrajen! 'k Zou zoo 't raam uit willen. Je zal me niet gelooven,