Gevleugelde Daden | Page 2

zetten, om 'r óók voor 'n loopie 't huis uit te jágen.
Wantrouwend, 'r geen sikkepit van begrijpend, had de ouwe opzetlijk getreuzeld, opzetlijk de borden en schalen nòg is nagespoeld, opzetlijk de keukentafel 'n beurt gegeven. Toen--je zou zooveel listigheid niet achter 'r zoeken--had mevrouw gescheld en 'r poes-aaierig verzocht allemaal nuttelooze boodschappen te doen, dingen die niet noodig waren, die Kobus net zoo goed had kunnen halen, Kobus die vanavond met Tutu en Zo op den loop was, ook met boodschappen voor meneer. Eerst om negen uur, lang scharrelend op 'r kamer naast den zolder, was ze heengegaan en toen ze gehaast, dol-gehaast, omdat ze 't zaakje niet vertrouwde, al om halftien voor 't tuinhek stond, zag ze 't zoldervenster fel-verlicht, 't witte gordijn neer en daarachter de akeligste schaduwen, asof meneer an de droogstokken schommelde. En benee in de huiskamer alles donker....
Ongerust schellend, zenuwachtig-rukkend, zonder dat Tutu en Zo aansloegen, had ze wel tien minuten moeten wachten, eer meneer op z'n kóúsen en zweetend asof-ie uren gedraafd had, open dee.
"'k Dacht dat 'r onraad was," had ze gezegd.
"Onraad--we zaten in 't donker te pràten," had meneer hijgend geantwoord.
Op dat gejok had ze gezwegen, in de keuken nog wel 'n dik half uur op Kobus wachtend, die met Tutu en Zo naar den hondenscheerder was geweest, om de propere diertjes te laten wasschen.
"Kobus," had ze benauwd gegrommeld: "d'r gebeure hier tegenwoordig dinge die nièt zuiver zijn."
Hij had 'r uitgelachen, 'r voor de mal gehouen, 'r op de vette schouders geklopt, 'r in d'r zij gepiekt, zooas-ie wel meer dee as-ie uitgelaten was. Nee, van onzuivere dingen bij de familie Zwaluw geloofde-die niks. Menschen die op geen duizend gulden hoefden te letten, die de mooiste auto van de heele buurt hadden, 'n pracht van 'n Peugeot met magnetische ontsteking en 'n reserve-auto voor vies weer en d'r eigen electrisch licht in huis brandden, menschen die prompt alle dagen betaalden, nooit 'n kwitantie terugstuurden, menschen die de béste buren ontvingen en om de haverklap groote reizen dee?n, nee, vette Chris kon in 'r bolle hoofie opzouten wàt ze wou, hij had lol over 'r bezorgdheid. Want dat meneer 'r laatst had willen leeren om met Brussel en Berlijn te telefoneeren en dat ze met 'n schrikgil de gehoorbuis had laten vallen, toen ze geluid hoorde, dat was zóó krimmeneel stom geweest en daar hadden ze allemaal zóó om gelachen, dat as Chris 'r neepjesmuts schudde over onzuivere dingen in huis, je vanzelf weer an 'r angst van tóén dacht! Genoeglijk grinnekte Kobus 'r malligheden weg, z'n pruim beknabbelend, waarvan-ie 't sop om de halve minuut in den tuin ging loozen.
Dat was Woensdagavond.
Donderdagmiddag begon óok Kobus te twijfelen. Hakkelend--je kon zoo merken dat ze met 'r woorden geen raad wist--zei mevrouw aan Chris, dat juffrouw Amélie ineens zoo'n idee had gekregen, om wat hóóger in huis te slapen. Of Chris 'r wat tegen had voor 'n dag of acht de logeerkamer in 't benedenhuis te betrekken? Kobus sliep toch ook in 't sousterrein--bàng had ze niet te zijn.
"Jakkus, wat 'n invalle--dat doe 'k niet!", had Chris nijdig geweigerd: "waarom mot ìk van me kamer af?...."
"Omdat de juffrouw 't zoo graag wil--ze vindt 't uitzicht bóven--over de boomen zoo lief--doe jij 't nou maar--ik zal 't goed met je maken...."
Weerbarstig, uit 'r humeur, had Chris nog 'n poosje tegengestribbeld, 'r 'n hoop vinnigheidjes uitgeflapt, toen, omdat mevrouw op d'r stuk bleef staan, had ze morrend gehoorzaamd.
Den heelen dag dee ze geen mónd open.
Meneer, mevrouw, juffrouw Amélie, Jans, Kobus: iedereen wist, dat às Chris bùiten 'r doen was, às ze over iets 't land had, ze 'r lippen als 'n geperste citroen geknepen hield. Ze werkte, kookte, bewoog dan als 'n stomme, smeet de pannen, sloeg de deuren, liet twee-, driemaal schellen. Lieten ze 'r kalm in 'r eigen saus smoren, dan kwam ze nà 't eten bij. Dièn dag duurde 't lànger. Om tien uur, toen ze 't slot van de logeerkamer omdraaide, had ze nog geen enkel woord gesproken, had ze niemand goeien avond gewenscht en Kobus op al z'n geginnegap geen asem gegeven. Voor den spiegel had ze 't piekerig geel haar gekamd, 'r 'n vlassig vlechtje van gevingerd, 'r 'n veterband om gelegd. En in 't lekker bed stappend, met 'r wollen kousen an voor 't vocht van de lakens, had ze liggen prakkizeeren over den moedwil van rijke menschen, die alle dagen wat nieuws verzinnen, omdat ze met d'r tijd geen raad weten.
Zachtjes in-sluimrend, soezend over 't houtwerk in de keuken, dat ze morgen 'n soppie zou geven, kreunde ze òp in fel-gelen schrik.
Ergens boven 'r hoofd werd gestommeld.
Duidelijk hóorde ze bons na bons en schrapzittend in 't bed, de vette knie?n gejukt tegen 'r kippevel-lijf, stokte 'r adem toen 'n dakpan, schor van val en klepperslag, in de