Een klein heldendicht | Page 2

het zoo heerlijk in dien droom.
Terwijl hij er naar keek, stroomde het door
zijn rug, zilvren stroomen
nieuwe gedachten.
Wijl hij er naar keek, werd hij een ander mensch,

heel, heel anders. Wat was het toch dat in
hem kwam? zoo, zoo had
hij toch nooit gevoeld.
En hij trachtte het midden in zijn droom
te
begrijpen, zooals een droomer denkt,
ook weer droomend, maar toch
begrijpend en
droomende over zijn droom nadenkende.

En hij keek aldoor maar weer; want hij voelde,
dat het vandaar moest
komen, het begrip
van d' heerlijkheid, als de heerlijkheid zelf.
En
hij keek steeds in dat ronde gewelf,
een ovaal-breed gewelf met
vlakken grond,
vol gouden gloed en met gouden menschen,
heel
klein, maar heel gelukkig, en goudnaakt.
En van uit die beelden, van
uit hun haren,
als 't ware van hen af en naar hem toe,
stroomde
aldoor in hem dat nieuw gevoel.
En zoozeer stroomde het uit hen naar
hem toe,
dat 't leek hij werd zooals die menschen zelf.
En toen op-eens, werd hij door 't kijken kalm,
en toen begreep hij
't--wat hij voelde was
wat die kleine en gouden menschen hadden.

Er was iets in hen wat hij, hij, niet had,
maar door hen te zien zag hij
dat zij 't hadden.
En zooals alleen zien, iets aan den ziener
geeft van
het geziene, zoo voelde hij
dat van hen in zich,--maar als een gemis.
En toen keek hij nog eens zeer kalm en goed,
met de uiterste
spanning van al zijn oogen
trachtend te grijpen. En toen voelde hij
't
klaar komen door zich: Dat Nieuwe was Vrijheid.
Dat wat hij voelde
was wat hij zoo hoopte
maar niet had, die oven dat was de Toekomst,

en die menschen dat waren Vrije menschen.
En dien Maandag-morgen, toen stond hij op,
en met zijn zwarte en
jongzacht gezicht,--hij
als een vaste en jong-zwarte stier--
als een
bloem naar zijne kameraden,
en zij dat hij mee zou doen.--
II.
De jonge arbeidster kwam ook in het licht!
Zij wist ook niet te doen,
want voor het eerst
moest zij zelf in vereeniging, of niet.
Zij was
onzeker, voelde zich onzeker,
zooals een schaap dat op het wijde veld

voor het eerst graast, want het was nog een lam.
Maar zij was vast
en licht, en de kameraden
hadden haar geopenbaard den klassenstrijd,

die alle krachten vraagt van d' wordende
Vrouw. Zoo ging zij nu
door lichten dag.

Wat zou ze doen, er wel ingaan of niet?

Zooals een jonge koe die op de velden
komt uit den stal, in 't voorjaar,
duizelig
in 't licht komt, en niet weet of her of der,
en dan maar
loopt rechtuit op ééne lijn,
't is ongewis nog in haar vasten kop--

zoo ging zij, die jonge arbeidster, dwars in
het licht, het zilvrig witte
dageslicht.
En 't leek haar of zij voor een minnaar stond,
die met een teer gezicht
en bleekheid om
zijn hoofd daar stond. En of zij nu zich aan
hem
geven moest of niet. Eén voet stond klaar,
maar ééne niet. Zij wist
niet wat te doen,
en bleef maar fonkelend en vlammend staan.

Zooals een lente als zij aan de aard',
aan de grenzen en aan den
horizon
gekomen is, en daar maar pal blijft staan.
En niet komt. En
de menschen denken: wat
toeft toch en mart en blijft daar toch die
lente?
Zoo stond zij op het veld, een vlam gelijk.
En weifelend ging ze daar op een steen
zitten, en voelde kou en
warmte uit
de lucht, en den grond, en van uit zich zelve.
En twee gedachten vloeiden aan haar op,
als twee rivieren, door de
blanke lucht
gekomen. De één was: Ik kan toch zijn
vast en groot,
ik kan groote vrouw worden.
Er is de kracht in mij als van een
mensch.
De andre was: 'k moet stil bij moeder blijven.
Zooals een moeder, die op haar bed ligt
te wachten op het kind, ze
voelt het in zich.
De twijfel van het uur maakt haar al ziek:
Zoo zat
ze daar neer.
En even onzeker ging zij terug,
zooals een paard dat
men voor 't eerst beproefd
heeft te leeren, en dat men nu terug

brengt naar den stal. Zij ging door 't klare licht.
De wereld was wel
klaar maar zij nog niet,
zij twijfelde zooals het groene gras
schittert,
en vroeg maar aldoor, schitterend,
de vraag: Zal ik of zal ik niet
meegaan?
Zooals in Februari of in Maart
de wolken vliegen lachend langs den
hemel,
wit blauw gevlekt, en de heele natuur,

de bergen, de boomen

en al de dieren
voelen: het moet, het moet, zoo voelde zij,
toen zij
daar klaarwit naar haar huis toe liep.
Maar toch bleef nog een weifling aan haar hart,
als het zilverig
schuim dat aan de kust ligt.
Maar van haar oogen viel een zachte
straal.
Zij was nog zeer jong, ze was nog geen vrouw.
En 's avonds zat zij in haar huis alleen,
voor het naar bed gaan, en
tuurde in de schemering.
Daar rond haar, daar waren de huizen van

de kameraden: zij voelde ze aan haar oogen.
Daar woonden ze, de
stille en afgestompte.
Zooals in een bosch, dat geen ligging heeft

goed--maar slecht. Want het woud is arm,
er is geen luchtstroom, en
er is te veel
water dat stilstaat om de harde wortels.
Het