Een abel spel van Esmoreit | Page 5

lijf ontfinc.?Ay mi! benic dan een vondelinc,?Op erde nie droever man en waert.?Ic waende sijn van hogher aert,?Maer mi dunct ic ben een vont.?Nu biddic u, edel roede mont,?Dat ghi mi al gader segt?Van inde toerde [157] ende al ontdect,?Hoe dat mi uw vader vant.
De jonghe joncfrou Damiet:
O Esmoreit, wel scoene wigant,?Nu ben ic wel alsoe droeve als ghi.?Ik en wijst [158] niet dat ghi mi waert so bi,?Doen ic sprac die droeve tale.?O edel wigant, nu nemet wale [159]:?Het quam mi uut grooter minnen vloet.
De jonghelinc:
O edel wijf, nu maect mi vroet,?Hoe die saken comen sijn.?Ic plach te segghen "suster mijn",?Maer dat moetic nu verkeeren;?Enen anderen sanc moetic nu leren,?Edel wijf, ende spreken u an?Ghelijc enen vremden man.?Nochtan so moetic ewelijc bliven?U vrient ende ghetrouwe boven alle wiven,?Die op der erden sijn gheboren.?Och edel wijf, nu laat mi hoeren?Ende seght mi, waer ic vonden waert.
De jonghe joncfrou Damiet:
Och edel jonghelinc van hogher aert,?Na dien dat ghi hebt ghehoert,?So willict u vertrecken voert,?Waer dat u mijn vader vant:?In sinen boegaert, scoene wigant,?Daer hi hem verwandelen [160] ghinc.
De jonghelinc:
Och edel wijf, berecht mi ene dinc:?En hoerdi daer na noit ghewaghen?Vrouwe oft joncfrou in horen [161] claghen,?Dat iement een kint hadde verloren?
De jonghe joncfrou Damiet:
O edel jonghelinc uutvercoren?Daer af en hebbic niet ghehoert.
De jonghelinc:
Ay! so ben ic van cleinder gheboert.?Dat duchtic, oft uut verren lande.?Mamet laete mi noch die scande?Verwinnen [162] dat ie weten moet [163]?Wie mi desen lachter [164] doet,?Dat ic te vondelinghe was bracht.?Nu en willic nemmer van enen nacht?Ten anderen verbeiden, ic [165] en hebbe vernomen [166] Van wat gheslachte dat ic ben comen,?Ende wie dat mijn vader si.
De jonghe joncfrou Damiet:
O Esmoreit, nu blijft bi mi!?Ic bits u in [167] die ere van allen vrouwen.?Storve mijn vader, ic soude u trouwen,?Edel wigant, tot enen man:?Esmoreit, so mogdi dan?Sijn van Damast gheweldich here.
De jonghelinc:
O edel vrouwe, die onnere [168]?En sal u nemmermeer [169] gescien;?Dien lachter moet verre van u vlien,?Dat ghi sout nemen enen vondelinc.?Uw vader es een hoghe coninc,?Ende daer toe [170] sidi soe scoene.?Ghi moecht met rechten draghen croene,?Voer [171] elken man [172] die nu leeft.?Mijn herte van groten scaemde beeft,?Dat ic al dus hebbe ghevaren. [173]
De jonghe joncfrou Damiet:
O Esmoreit, laet u mesbaren!?Dies biddic u, edel wigant.?Al waest dat u mijn vader vant,?Dan [174] werd u nemmermeer verweten.?Met groten vrouden [175] onghemeten?Selen wi leven, ic ende ghi.
De jonghelinc:
O edel wijf, dies moetic mi?Ewelijc van u beloven; [176]?Maer nemmermeer en willic hoven [177]?Met eneghen wive die nu leeft?Ofte die de werelt binnen heeft,?Ic en sal tierst, [178] bi Tervogan,?Den vader kinnen, die mi wan,?Ende oec die moeder, die mi droech.?O roede mont, ic hebbe ghenoech?Hier ghelet [179] ic wille gaen varen.
De jonghe joncfrou Damiet:
O wi! nu machic wel mesbaren;?Ic blive alle in dit verdriet.?Vele spreken en doech [180] emmer niet,?Dat so hebbic ondervonden;?Vele spreken heeft in meneghen stonden?Dicwile beraden [181] toren; [182]?Bi vele spreken es die menege verloren,?Haddic gheswegen al stillekijn,?Soe haddic in vrouden moghen sijn.?Bi Esmoreit al mijn leven,?Dien ic met spreken hebbe verdreven.?Met rechte machic roepen: "olas! [183]?O wi, dat ic niet stom en was,?Doen ic sprac dit droeve woert."
De jonghelinc:
O edel wijf, nu willic voert.?Mamet beware u reine lijf!?Nu biddic u, wel edel wijf,?Groet mi den coninc minen here.?Want ic en sal keren nemmermere,?Ic en [184] hebbe vonden mijn geslacht?Ende ooc den ghenen die mi bracht,?Daer ic te vondelinghe was gheleit.
De jonghe joncfrou Damiet:
O scoene jonghelinc Esmoreit,?Nu biddic u doer oetmoet, [185]?Als ghi van uwer saken sijt vroet,?Dat ghi dan wederkeert tot mi.
De jonghelinc:
O scone joncfrouwe van herten vri, [186]?Dan salic laten nemmermeer,?Ic en sal met enen corten keer, [187]?Edel wijf, tot u comen,?Als ic die waerheit hebbe vernomen,?Bi minen god Tervogant.
De jonghe joncfrou Damiet:
O Esmoreit, nemet desen bant:?Hier in soe waerdi ghewonden,?Esmoreit, doen ghi waert vonden;?Edel jonghelinc, dies gheloeft.?Ghi selten [188] winden omtrent [189] u hoeft?Ende voerten alsoe openbaer?Op aventuere, of iement waer,?Die u kinnen mochte daer an,?Ende peinst om mi, wel scoene man,?Want ic blive in groter sorghen.
OP SICILI?.
De jonghelinc:
Mijn god, die niet en es verborghen,?Die moet nu mijn troester sijn!?O Mamet ende Appolijn,?Mahoen ende Tervogan,?Dese scoene wapen die hier staen an, [190]?Mochten si toe behoren mi,?Soe waer ic int herte wel vri [191]?Dat ic ware van edelen bloede.?Mi es emmer [192] also te moede,?Om dat ic lach daer in ghewonden,?Doen ic te vondelinghe was vonden;?Ic bender seker af [193] gheboren:?Mijn herte seghet mi te voren,?Want ic daer in ghewonden lach.?Ic nemmermeer vroude ghewinnen en mach.?Ic en [194] hebbe vonden mijn gheslachte,?Ende die mi oec te vondelinghe brachte.?Ic souts hem danken, [195] bi Apolijn!?Ay! mochtic noch vader ende moeder mijn?Scouwen, so waer mi therte verclaert;?Ende waren si dan van hogher aert.?So waer ic te male [196] van sorgen vri,
Sine moeder:
O edel jonghelinc, nu comt tot mi?Ende sprect tegen mi een woert,?Want ic hebbe u van verre ghehoert?Jammerlijc claghen u verdriet.
De jonghelinc:
O scoene