Een abel spel van Esmoreit | Page 4

voren wel.?Haer herte dat es tuwaert [117] fel [118],?Om dat ghi out sijt van daghen:?Ic hebt haer dicwel hoeren claghen.?Dat si van mi niet en wijst. [119]?Ic duchte, si u noch met hare list,?Her coninc oem, sal nemen dleven.?Si sal u seker noch vergheven.?Dat weet ic te voren wale.?Ic hebbe soe menichwerf haer tale?Gehoert in heimeliker stont,?Nochtan en ghewoeghs [120] nie mijn mont?Meer dan nu te deser ure.?Ic weet wel, si heeft die creatuere?Selve ter doet brocht,?Want si u noit wel en mocht,?Om dat ghi hebt enen grauwen baert.?Si es op ene ander vaert, [121]?Si mint seker enen jonghen man.
De kersten coninc:
Bi den vader die mi ghewan!?Robbrecht neve, wistic dat,?Haer en soude ghehulpen bede no scat,?Ic en [122] soudse doeden, dat felle wijf!
Robbrecht:
Oem, daer settic vore mijn lijf, [123]?Dat ic u segghe, en eest niet waer.?Ic hebt gheweten over menech jaer,?Dat si u niet en es van herten vrient.
De kersten coninc:
O wi! ende waer hebbic dies verdient??Met rechte ic dat wel claghen mach.?Mi dochte dat ic enen inghel sach,?Als ic anesach haer edel lijf,?Ende es so wreet dat felle wijf??Seker, neve, dat wondert mi.?Nu gaet henen ende haeltse mi.?Ic moetse emmer [124] spreken hoeren.
Robbrecht:
Waer sidi, vrouwe hoghe gheboren??Comt toten coninc minen oem!?Och edel vrouwe, nemt sijns goem, [125]?Want hi staet al buten kere. [126]
De vrouwe:
Ay her coninc, edel here!?Wie sal ons nu hulpen claghen?Den bitteren rouwe die wi draghen,?Dat wi hebben verloren ons kint?
De kersten coninc:
Swijt, [127] van gode so moetti sijn ghescint, [128]?Felle pute, [129] quade vrouwe!?Al den druc ende den rouwe?Dat hebbi mi alte male ghedaen,?Dat sal u te quade vergaen;?Want ict algader hebbe vernomen,?Hoe die saken toe sijn comen:?Ghi hebt die moert allene ghewracht,?Mijn scone kint hebbi versmacht: [130]?Dat sal u seker costen dlijf.?Ghi sijt wel dat quaeste wijf.?Die nie [131] ter wereld lijf ontfinc.
De vrouwe:
Och edel here, edel coninc,?Hoe soudic dat vinden in mijn herte.?Dat ic hem doen soude eneghe smerte,?Die ic te mijnder herten droeeh?
De kersten coninc:
Swijt, quade vrouwe! hets genoech;?Gesproken, ic en wils nemmeer hoeren;?Ic sal u in enen put versmoren.?Robbrecht, leitse mi ghevaen! [132]
De vrouwe:
God, die hem ane ene cruce liet slaen,?Die so moet mi nu verdinghen [133]?Ende te mijnder onscout [134] bringhen,?Want ic hier af niet en weet.
Robbrecht:
Seker, vrouwe, hets mi leet.
De vrouwe:
Ay God! ontfermt u dit swaer torment,?Daer ic in ben, want ic hebbe mijn kint?Verloren ende men tijcht mi ane die daet.?Ay gheweldich god, daer al an staet, [135]?Ghi waert sonder verdiente ende sonder scout [136]?Vaste ghenaghelt ane ene hout,?Oetmoedech [137] God, met naghelen dri,?Ontfermhertich [138] God, nu biddic di.?Dat die waerheit nog werde vernomen,?Ende ic te mijnder onscout moet comen;?Dies biddic u, hemelsche coninghinne!?Ay, sal ic nu in minen sinne?Bliven, dat sal wonder sijn.?Ay god, wie heeft sijn venijn?Aldus swaerlike [139] op mi ghescoten??Ay god! uut u so comt gevloten?Alle rech; ende alle waerheit;?Nu hulpt mi noch te minen besceit, [140]?Dat ic onsculdih moet vonden sijn.
IN DAMASCUS.
(Achttien jaren later.)
De jonghelinc:
O Tervogant ende Apolijn!?Hoe mach mijn suster, dat edel wijf,?Ghehebben also reine lijf,?Dat si ghenen man en mint,?Noch in heydenesse ne genen en kint, [141]?Die si woude hebben tot enen man!?Bi minen god Tervogan,?Si heeft emmer een edel natuere,?Ofte si mint ene creatuere?Heimelike, daer ic niet af weet;?Want si en es emmer niet bereet [142]?Tot enegh man die nu leeft.?Ic waent, haer Mamet al ingheeft,?Dat si heeft so edele aert.?Dit es mijnder liever suster bogaert;?Hier plecht [143] haar wandelinghe te sijn.?Bi minen god Apolijn,?Ic wilder mi ooc in vermeiden gaen,?Want die vaec [144] comt mi aen;?Ic wil hier slapen ende nemen rast. [145]
De jonghe joncvrouwe Damiet:
Ay mi! ay mi, hoe groten last?Dragic al stille int herte binnen!?Ic ben bevaen [146] met sterker minnen,?Die ic heimelijc in mijn herte draghe.?O Apolijn! ic u dat claghe.?Dat mijn herte enen man soe mint,?Nochtan dat sijs niet en kint?Sijn gheboerte noch sijn geslacht;?Maer het doet der minnen cracht,?Si heeft mi vast in haren bant.?Ay, doene [147] mijn vader vant?Ende bracht mi den jonghelinc,?Ende gaffen mi als vondelinc,?Dat ic soude sijn suster ende moeder:?Hi waent dat hi es mijn broeder,?Maer hi en bestaet mi twinst; [148]?Nochtans hebbickene ghemint?Boven alle creatueren;?Want hi es edel van natueren?Ende oec van enen hoghen moede; [149]?Hi es coenlijc [150] van edelen bloede;?Al was hi te vondelinghe gheleit,?Mijn herte mi van binnen seit?Dat hi es hoghe gheboren.?O Esmoreit uutvercoren,?Edel ende vroem, scone wigant,?Doen u mijn lieven vader vant,?Dies es leden [151] bi ghetale?Achttien jaer, dat weet ie wale, [152]?Hebdi gheweest mijn minnekijn. [153]?O uutvoren deghen fijn, [154]?Ewelijc blivic in dit verdriet;?Want ic en wils u ghewaghen niet;?Dadict, [155] mijn vader name mi dlijf.
De jonghelinc:
O uutvercoren edel wijf,?benic dan een vondelinc??Ic waende mijn here de coninc,?Edel wijf, hadde ghesijn mijn vader,?Ende ghi mijn suster, dat wendic [156] al gader?Ende beide gheweest van enen bloede,?Ay! mi es nu alsoe wee te moede!?Bi minen gode Tervogan,?Ic ben wel die druefste man,?Die nie ter werelt