Drie Vertellingen | Page 7

kind aan een hand kon uitgaan. Daar ze van dit alles niets meer te doen
had, trachtte ze zich op kantwerken toe te leggen. Haar grove vingers
braken de draden; ze had oor naar niets, sliep niet meer, en was, zooals
ze 't noemde "ondermijnd".
"Om haar zinnen wat te verzetten", vroeg ze, of haar neef Victor nu en
dan eens op bezoek mocht komen.
Sinds kwam hij Zondags na de mis, met rozen op de wangen, de borst
bloot, en om hem heen de geur nog der velden waardoor zijn weg hem
geleid had. Dadelijk zette ze een bord voor hem bij. Als ze dan samen
ontbeten, zaten ze tegenover elkaar, en terwijl ze zelf zoo min mogelijk
at om de onkosten weer uit te sparen, stopte ze hem zóó vol dat hij ten
slotte in slaap viel. Bij 't eerste luiden der vesperklok maakte ze hem
wakker, borstelde zijn broek af, strikte zijn das en ging kerkwaarts, met
moederlijken trots op zijn arm leunend.
Hij moest, op aansporing van zijn ouders, elken keer probeeren iets van

haar los te krijgen, hetzij een buil bruine suiker, zeep, brandewijn, soms
zelfs geld. Hij bracht zijn goed mee om te doen verstellen, en ze nam
dit werk op zich, blij dat er een reden was die hem tot terugkomen
noopte.
In Augustus nam zijn vader hem mee op de kustvaart.
't Was vacantietijd. De komst van de kinderen troostte haar. Maar Paul
kreeg nukken, en Virginie was over den leeftijd heen dat ze met "je en
jou" mocht aangesproken worden, dit kwam hun omgang bemoeilijken,
werd een hinderpaal tusschen haar beiden.
Victor voer achtereenvolgens naar Morlaix. naar Duinkerken en naar
Brighton, en kwam haar na iedere reis een geschenk brengen. Den
eersten keer was 't een schelpendoos; toen een koffiekop; den derden
keer een groote peperkoekenman. De jongen knapte op, was
welgebouwd, er kwam wat dons op z'n bovenlip, hij had een goedigen,
vranken oogopslag, en droeg een leeren hoedje, achterover geschoven
als dat van een loods. Ze had altijd plezier in zijn vertelsels doorspekt
met zeemanstermen.
Op een Maandag, 14 Juli 1819 (ze vergat dien datum niet), kwam
Victor haar zeggen, dat hij voor de groote vaart was aangemonsterd, en
dat de paketboot hem overmorgen-nacht van Honfleur tot bij den
schoener zou brengen, die binnenkort van Havre uitzeilde. Misschien
zou hij twee jaar wegblijven.
Het vooruitzicht van een zoo lange afwezigheid was een groot verdriet
voor Félicité; en om hem nog eens vaarwel te zeggen, trok ze,
Woensdag-avond, toen mevrouw gegeten had, haar klompschoenen aan,
en legde ze in minder dan geen tijd, de vier mijlen af die Pont-l'Évêque
van Honfleur scheiden.
Toen ze bij den Calvarieberg kwam, sloeg ze, in plaats van links, rechts
af, verdwaalde tusschen de scheepswerven, liep terug; de menschen,
die ze aanklampte, zeiden dat ze zich moest haasten. Ze liep de heele
havenkom langs, die vol schepen lag, struikelde over de trossen; dan
helde het terrein laag af, de lichten stonden schots en scheef door elkaar,
en ze meende van de wijs te zijn, toen ze paarden zag in de lucht.
Langs den kaderand stonden er andere te hinniken, verschrikt door de
zee. Een takel hief hen op en liet ze neer op een boot, waar reizigers
zich verdrongen tusschen de ciderfusten, de kaasmanden, de zakken
met graan; men hoorde kippen kakelen; de kapitein vloekte, en een

scheepsjongen stond, onverschillig voor dit alles, met de ellebogen op
den ankerbalk te leunen. Félicité, die hem eerst niet herkend had, riep:
"Victor!", hij zag op, ze wilde op hem toesnellen, toen eensklaps de
treeplank werd ingehaald.
Vrouwen trokken al zingend de paketboot de haven uit. De spanten
kraakten, zware golven sloegen tegen den voorsteven. Het zeil was
gekeerd, men zag niemand meer;--en op de zee in den zilverschijn der
maan, was ze een zwarte vlek, die aldoor bleeker werd, wegdook en
verdween.
Toen Félicité langs den Calvarieberg terugging, wilde ze wat haar 't
liefste was God aanbevelen, en ze bad langen tijd, recht staande, het
gezicht nat van tranen, de oogen naar de wolken. De stad sliep,
douanen wandelden op en neer, en zonder ophouden viel het water,
ruischend als een stortvloed, door de sluisgaten. 't Sloeg twee uur.
Vóór het dag was, zou ze in het klooster niet terecht kunnen, 't Zou
zeker erg lastig voor mevrouw zijn, wanneer ze te laat thuiskwam, en
ondanks haar verlangen het andere kind aan 't hart te drukken, liet ze
Honfleur achter zich. De meiden van het logement werden juist wakker,
toen ze Pont-l'Évêque inkwam.
De arme jongen zou dus maandenlang over de golven moeten zwalken!
Zijn vorige reizen hadden haar niet ongerust gemaakt. Van Engeland en
Bretagne kwam men weer terug; maar Amerika, de koloniën, de
eilanden, dat lag verloren ergens in een geheimzinnige hemelstreek aan
't ander einde der