Door Oost-Perza | Page 2

we
zouden kunnen logeeren bij een ambtenaar van de telegraaf. Deze
ontving ons inderdaad zeer vriendelijk en ik kon weldra ten zijnent
genieten van een echten pilaw, het perzische gerecht bij uitnemendheid.
Bij dag kwam Bandar-Graz mij als een zeer melancholiek plaatsje voor.
Er is zooveel slijk, dat een paar stelten van nut zouden kunnen zijn. De
hutten van boomstammen zien er vuil en ellendig uit.
Mazanderan, de perzische provincie die met Ghilan de zuidkust van de
Kaspische Zee inneemt, is een belangrijke provincie, al was het maar
om het sprekend contrast, dat zij maakt met de andere deelen van
Perzië, of zelfs met de andere districten aan de binnenzee gelegen. Als
men uit de lagune komt, waar men veel rottende planten ziet, heeft men
eerst een strook jungle van afwisselende breedte, dicht struikgewas,
waar het van allerlei insecten, vooral muskieten, krioelt, die er in den
zomer iemand het leven ondragelijk maken. Het heet ook, dat er nog
veel tijgers zijn, maar het gebeurt niet dikwijls, dat er een geschoten
wordt.
Als men de bergen heeft bereikt, verandert het land plotseling van
aanzien, en de reiziger kan zich in Kaschmir verplaatst wanen. Hij
vindt er dezelfde boomen en weiden, en hooger de kale hellingen der
bergen. Een prachtig soort van hert komt, evenals daar ook hier
veelvuldig voor.
De bewoners der provincie Mazanderan hebben een geelachtige,
ongezonde gelaatskleur, maar ze zijn niet klein of lichamelijk slecht
ontwikkeld, zooals men verwachten zou in dat arme land. Zij kleeden
zich in wol en voeden zich met rijst, die ze in groote hoeveelheden tot
zich nemen. Het is een gelukkig volkje, en ik ontmoette niemand, die
het land zou willen verlaten; zij kunnen in andere streken van Perzië
niet aarden.
In twee dagen bereikten wij Astrabad langs een zeer slechten weg. De
zon ging onder; wij kwamen de stad binnen door een ingang zonder

poort en zonder bewaking, en het eerste wezen, waar ons oog op viel,
was een jakhals. Eindelijk zagen wij een man in de verlaten straten. Hij
bracht ons op de vriendelijkste manier naar het huis van Mirza Taki,
den engelschen agent, waar wij de groote voldoening smaakten, droge
kleêren te kunnen aantrekken. De vereeniging van vocht en koude is
zeer onaangenaam, om niet te zeggen gevaarlijk in het Oosten, nog
meer dan elders, en ik gevoelde mij gelukkig, dat ik zonder slechte
gevolgen de streek van de koorts was doorgekomen en een der
bekendste steden van Perzië had bereikt.
Astrabad, dat in den bloemrijken stijl van het Oosten Dar-ul-Muminin,
dat is de Woning der Geloovigen heet, is voor zoover men kan nagaan,
geen oude stad, hoewel de plaats volgens de legende gesticht is door
Nosjirevan, met geld, gegeven door Azad Mahan, gouverneur der
Keronans. Voor Engeland is de stad buitendien interessant om de
mislukte poging, in de 18de eeuw gedaan, om er een
engelsch-perzischen handel te vestigen.
In het begin der 19de eeuw heeft men zich van het belang van Astrabad
te veel voorgesteld. Napoleon en czar Paul I hadden het plan gevormd,
langs dien weg een aanval te wagen op Britsch-Indië. Het werd weer
opgevat door Rusland tijdens den Krim-oorlog; maar zoowel in het
eene als in het andere geval zou de uitvoering zeker op een noodlottige
ramp zijn uitgeloopen.
Thans heeft de transkaspische spoorweg het stadje alle gewicht
ontnomen, ofschoon bij een aanval op Perzië uit het Noorden de
bezetting van Sjahroed, na de verovering van Astrabad, de hoofdstad
zou afscheiden van Medsjed.
Astrabad beslaat nu misschien de helft van de oorspronkelijke
oppervlakte, en er wordt mij gezegd, dat de bevolking niet meer dan
tien duizend zielen bedraagt. De meeste straten zijn geplaveid,
waarschijnlijk door shah Abbas, en de huizen zijn van natuursteen of
van gebakken steen opgetrokken met daken van roode pannen, wat een
vroolijk gezicht geeft zelfs in den winter; daar op de muren overal
bloemen zijn geplant, moet het er in het voorjaar aardig uitzien. Er zijn
in de stad veel zeepfabrieken; potasch wordt er bereid uit planten van

den oever der rivier. Ook kruit wordt bereid in Astrabad, maar dat is
dan ook alle plaatselijke industrie.
Er begon veel sneeuw te vallen, een zonderling gezicht, terwijl de
oranje-appels aan de boomen hingen. Ik vertrok op de jacht, hopende
dat de sneeuw de herten uit de bergstreken naar beneden drijven zou. Ik
zag er niet één, hoeveel moeite ik mij ook een heele week lang gaf.
Daarentegen zag ik wel veel wilde zwijnen, en ik doodde er een, om
mijn nieuw geweer te probeeren.
Toen ik te Astrabad terugkeerde, waren de toebereidselen voor mijn
bescheiden expeditie in het turkmeensche land afgeloopen, en ik begaf
mij in noordelijke richting op reis. Terwijl het woud bijna den zuidkant
der stad bereikt, is het land in 't noorden vlak en open en veelal
bebouwd. Na door een paar gehuchten