De reis om de wereld in tachtig dagen | Page 3

Jules Verne
antwoordde de gentleman. "Men heeft u bij
mij aanbevolen. Ik heb goede berichten omtrent u. Kent gij mijne
voorwaarden?"
"Ja, mijnheer."
"Goed. Hoe laat hebt gij 't?"
"Twee en twintig minuten over elven," zeide Passepartout, uit de diepte
van zijn vestjeszak een ontzaglijk zilveren horloge te voorschijn

halende.
"Gij gaat achter," zeide Fogg.
"Houd mij ten goede, mijnheer, dat is onmogelijk."
"Gij gaat vier minuten achter. Maar dat doet er niet toe. Het is genoeg,
dat het verschil bekend zij. Van dit oogenblik af, elf ure negen en
twintig minuten in den morgen van Woensdag 2 October 1872, zijt gij
in mijn dienst."
Na dit gezegd te hebben stond Phileas Fogg op, nam met zijn
linkerhand zijn hoed, zette dien met de beweging van een automaat op
zijn hoofd en vertrok zonder een woord meer te zeggen. Passepartout
hoorde de voordeur sluiten; het was zijn meester, die heenging; toen
hoorde hij haar nogmaals dichttrekken; het was zijn voorganger, die
insgelijks heenging.
Passepartout bleef alleen in het huis no. 7 van Saville Row.

TWEEDE HOOFDSTUK.
Waarin Passepartout de overtuiging erlangt, dat hij eindelijk zijn ideaal
gevonden heeft.
"Op mijn woord van eer," sprak Passepartout bij zich zelven, toen hij
van zijne eerste verbazing een weinig bekomen was, "ik heb bij
madame Tussaud poppen gekend, die net zoo levend waren als mijn
nieuwe meester."
Madame Tussaud, zooals de meeste lezers zullen weten, heeft te
Londen een museum van wassenbeelden, dat door alle Engelschen en
vreemdelingen wordt bezocht, en waarvan de poppen alleen de spraak
missen om wezenlijke menschen te schijnen.
In de weinige oogenblikken, die hij met Phileas Fogg had doorgebracht,
had Passepartout wel snel maar toch zeer zorgvuldig zijn aanstaanden
meester opgenomen. Deze was een man van omstreeks veertig jaar met
een edel, schoon gelaat, hooge gestalte, die door eene zekere gezetheid
niet werd ontsierd, blond van haar en baard met een effen rimpelloos
voorhoofd, eer bleek dan rood van kleur en met prachtige tanden. Hij
scheen in de hoogste mate te bezitten wat de beoefenaars der
gelaatkunde "de rust der beweging" noemen, eene uitdrukking eigen
aan allen, die meer handelen dan leven maken. Kalm, flegmatiek, met
een helderen blik, onbeweeglijke wenkbrauwen, was hij de volmaakte
type van die koelbloedige Engelschen, die men zoo vaak in hun

vaderland aantreft en waarvan Angelica Kauffman zoo treffend de
schier academische figuur door haar penseel heeft weergegeven. In
zijne verschillende levenstoestanden gezien, maakte die gentleman den
indruk van een wezen, wiens deelen allen in volmaakt evenwicht waren,
zoo volmaakt als in een chronometer van Leroy of Earnskow. Phileas
Fogg was dan ook de nauwgezetheid in persoon, wat duidelijk
zichtbaar was in de "uitdrukking van zijne handen en zijne voeten;"
want bij den mensch zoowel als het dier zijn de onderdeelen evenzeer
organen, welke de hartstochten en neigingen uitdrukken.
Phileas Fogg was een van die mathematisch nauwkeurige mannen, die
nooit gehaast en altijd gereed zijn en even spaarzaam met hunne
schreden als met hunne bewegingen. Hij deed geen stap te veel, omdat
hij altijd den kortsten weg nam. Hij veroorloofde zich zelven geen blik
naar het plafond, geene enkele overtollige beweging. Men had hem nog
nooit ontroerd of in verwarring gezien. Hij was de minst gejaagde man
ter wereld, maar hij kwam altoos bij tijds. Men zal intusschen begrijpen,
dat hij alleen leefde en, om zoo te zeggen, buiten eenige gemeenschap
met de wereld. Hij wist dat men in den omgang met de maatschappij in
wrijving kwam met de menschen en daar wrijving oponthoud
veroorzaakt, ging hij met niemand om.
Wat Jean, bijgenaamd Passepartout, betreft, deze was een echte
Parijzenaar uit Parijs; gedurende de vijf jaren, welke hij in Engeland
had doorgebracht, was hij kamerdienaar geweest, en vruchteloos had
hij naar een meester gezocht, aan wien hij zich hechten kon.
Passepartout was geen van die Frontins of Mascarillo's met trotsche
houding en onbeschaamden blik. Hij was een goede kerel met
vriendelijk gelaat en eenigszins uitstekende lippen, altijd bereid om iets
te proeven of te glimlachen, een zachtaardig en gedienstig wezen met
een van die volle, bolle gezichten, die men gaarne op den hals van een
vriend ziet. Hij had blauwe oogen, eene gezonde kleur, wangen zoo
rond dat hij zelf ze zien kon, breede borst, krachtige gestalte, breede
spieren en bezat eene herculische kracht, die door de
lichaamsoefeningen in zijne jeugd bewonderenswaardig was
ontwikkeld. Zijne donkere haren waren altijd een weinig in wanorde.
Zoo de beeldhouwers der oudheid achttien verschillende manieren
kenden, om het haar van Minerva af te beelden, hij kende er slechts
eene om het zijne in orde te brengen; drie streken met de kam waren

voldoende om zijn toilet te voltooien.
Het spraakzame, openhartige karakter van den knecht was niet geheel
in overeenstemming met dat van Phileas Fogg; men zou de waarheid te
kort doen, zoo men dit beweerde. Maar was Passepartout de man,
Continue reading on your phone by scaning this QR Code

 / 93
Tip: The current page has been bookmarked automatically. If you wish to continue reading later, just open the Dertz Homepage, and click on the 'continue reading' link at the bottom of the page.