De Wallis-eilanden | Page 6

gekleurde
bloemen versierd. Zij groeten ons vriendelijk en reiken ons in het
voorbijgaan de hand.
Op uitnoodiging van den missionaris nemen wij plaats in het midden
van den kring; rechts en links scharen zich inlandsche mannen en
vrouwen, als wij toeschouwers bij het feest. Het was een aardig gezicht,
al die jonge meisjes, wier gelaat van vreugde straalde nu zij fransche
officieren als gasten in haar midden zagen, en die brandden van
ongeduld om het feest te beginnen, maar toch stil en roerloos zaten.
De maan rees omhoog aan den blauwen, hier en daar met witte wolkjes
bezaaiden hemel, en goot haar licht uit over het liefelijke landschap,
waar kokosboomen hunne bladeren zachtkens wiegelden op den adem
van het koeltje; links, in de schaduw, teekende zich de donkere massa
der kerk. Het teeken wordt gegeven, en het gezang begint. Het is eene
eenvoudige melodie, die door het koor in twee partijen gezongen wordt;
de meisjes klappen daarbij in hare handen en maken met hare armen
zeer bevallige bewegingen, zoodat oog en oor tevens worden gestreeld.
Bij een ander lied buigen de meisjes het bovenlijf op de maat heen en
weer, als wilden zij de beweging van een schip nabootsen.
Nadat eenige liederen gezongen waren, wordt de kring verbroken en
gaan de jonge meisjes heen. Eenige kinderen groepeeren zich,
gewapend met stokken. Een paar stemmen beginnen een vroolijk,
levendig gezang, dat door de kinderen wordt geaccompagneerd.
Daarop verschijnt een jong meisje, dansende. Haar beenen zijn bloot tot
aan de knie; een jurk van levendige kleur bedekt hare borst; aan haar
gordel hangen lange, sierlijke bladeren; haar hoofd is met bloemen
gekroond; haar armen zijn bloot. Van verschillende zijden naderen nu
ook andere meisjes; zij nemen deel aan het gezang en schikken zich ten
dans. Nu eens draaien zij, in de handen klappende, op één voet; dan

naderen zij, met eene hand op het hart en de andere uitgestrekt, om
plotseling om te keeren, haar lange haarlokken schuddende: maar altijd
zijn hare bewegingen bevallig.
In eene pauze, tusschen twee dansen, komen eenige jonge meisjes met
bloemkransen in de hand naar ons toe; eene van haar draagt een beker
met welriekende olie. Ieder van ons ontvangt een krans; na ons
daarmede versierd te hebben, besprenkelen de jonge meisjes onze
hoofden met de geurige olie. Tevens wordt ons kava gepresenteerd, die
zoo even door een paar jonge vrouwen is klaar gemaakt.
Weldra begon het feest op nieuw: er werd nu een rondedans uitgevoerd,
waarbij de kinderen op de maat in de handen klapten, terwijl de meisjes,
al zingende, en het hoofd buigende, nu eens sneller, dan langzamer, in
een kring dansten. Als zij langs ons heen zweefden, keerden zij haar
gelaat naar ons toe en bestrooiden ons met bloemen. Zij waren letterlijk
onvermoeid, en zouden zeker gaarne den gansenen nacht hebben
voortgedanst, als wij niet eindelijk waren opgestaan, daarmede het
teeken gevende dat het feest ten einde was.
Zij kwamen allen naar ons toe, om ons de hand te drukken, en ons haar
bloemkransen ten geschenke te geven, onder het uitspreken der
woorden: "Tayos tayos! (vrienden, vrienden)."
Eenige dagen later, toen wij op het punt stonden, de eilanden te
verlaten, gingen wij afscheid nemen van pater Padel. De vriendelijke
missionaris liet nu door eenigen zijner leerlingen spelen uitvoeren.
Met lansen en knotsen gewapend, leverden de flinke, schoone
jongelingen een spiegelgevecht; zij hanteeren hunne wapenen met
groote behendigheid, zij werpen ze hoog in de lucht, en vangen ze van
achteren met hunne hand weer op. Een van hunne meest geliefkoosde
uitspanningen is de sika: dit spel bestaat in het werpen met een soort
van spies, aan het einde voorzien van een aan de beide punten
eenigszins spits uitloopenden cylinder; die werpspies moet den grond
raken, weer opspringen en een eind verder neervallen. Hij, wiens
werpspies den grootsten afstand aflegt, is overwinnaar: ditmaal bedroeg
die afstand honderd-zestig meter.
De eilanders bedienen zich tegenwoordig niet meer van zulke
verouderde wapenen als lansen en knotsen; in de plaats daarvan hebben
zij zeer goede, nieuwerwetsche geweren. Zij vormen eene op
europeesche wijze geoefende krijgsmacht, naar het fransch model

gekleed. Schoenen beschouwen de eilanders als een weeldeartikel, en
de kepi is geheel overbodig: de monumentale haardos van de jonge
inlanders is niet in een europeesch hoofddeksel te sluiten. Zij leeren
exerceeren onder kommando van een Franschman; zij zijn zeer
ingenomen met hunne mooie wapenen en schieten zeer gaarne.
De eerwaarde pater Padel deelde ons ook eenige bijzonderheden mede
omtrent de staatsinrichting der eilanden. De koninklijke waardigheid is
erfelijk, niet echter in de rechte lijn, maar in den eersten zijtak. De
koningin is bekleed met het soevereine gezag: zij beschikt over leven
en dood van haar onderdanen; zij kan oorlog verklaren en vrede sluiten;
zij kan ook over personen en zaken het taboe uitspreken. Dit taboe is
een soort van wijding, een verbod