De Wallis-eilanden | Page 5

Wallis-eilanden een zoo groot, bijna wonderbaar
werk heeft verricht, waarvan het verhaal ons welhaast als eene legende
uit vroeger eeuw in de ooren klinkt.
Voor zijne komst waren de Wallis-eilanden het tooneel van alle
gruwelen, die van de barbaarschheid onafscheidelijk zijn;
onophoudelijke, bloedige oorlogen teisterden het schoone land; de
overwinnaars kenden geene genade jegens de overwonnelingen en
vierden hunne zegepraal met afschuwelijke feesten, waarbij de harten
der verslagenen gegeten werden. Even als alle zoogenoemde wilde
volken, leefden deze eilanders bijna als dieren: de vrouwen werden
veracht en mishandeld, de kinderen aan hun lot overgelaten. Een
amerikaansche walvischvaarder, een der eersten die in de binnenzee
van Uvea was doorgedrongen, werd door de inboorlingen overrompeld;
de bemanning werd vermoord en het schip geplunderd en in brand
gestoken.
Koning Lavelua regeerde over de Wallis-eilanden, toen pater Bataillon
te Uvea aan land stapte. Afgewezen, mishandeld, door den koning tot
den hongerdood veroordeeld, zou de moedige missionaris ongetwijfeld
bezweken zijn, hadde niet eene bijna wonderdadige tusschenkomst zijn
leven gered. Eene nicht van den koning, wier hart voor de prediking
van den onverschrokken apostel was geopend, redde bij herhaling, met
gevaar van haar eigen leven, den eerwaarden priester, wien zoo vele
gevaren bedreigden. Zij deed meer: zij wist te bewerken dat de
zendeling ongehinderd kon prediken en dat de uitoefening der
christelijke godsdienst werd geduld;--en het duurde niet lang, of het
Evangelie maakte snelle vorderingen, veler harten voor zich winnende.
Tegenwoordig is de zegepraal der kerk verzekerd: de prinses, die reeds
in hare jeugd tot den Heiland bekeerd werd, regeert thans als koningin
Amélie over den archipel: haar vroom gemoed is nog steeds met
banden van liefde en eerbied verbonden aan den man, wien zij de
hoogste weldaad haars levens dankt. Onder hare zachte en welwillende
regeering, die aller harten heeft gewonnen, is het aan de eerwaarde
Paters Maristen gelukt, op deze eilanden eene geheele omwenteling tot
stand te brengen. Een van de merkwaardigste gevolgen hunner
gezegende werkzaamheid is voorzeker wel, dat de hand over hand
toenemende ontvolking dezer schoone, onder allerlei opzicht zoo bij

uitnemendheid begunstigde landstreek is gestuit. Het is een bekend,
door de waarneming bevestigd feit, dat de inlandsche rassen spoedig
uitsterven, wanneer zij in aanraking komen met blanken, die de
ondeugden onzer beschaafde maatschappij onder hen overplanten. De
paters hebben de Wallis-eilanden tot dusver voor deze noodlottige
aanraking, voor deze besmetting weten te bewaren, en hen daardoor
behoed voor de jammerlijke wegkwijning en uitsterving van hunne
bevolking.
De bevolking dezer eilanden, die tusschen de vier- en vijfduizend
zielen bedraagt, neemt daarentegen voortdurend toe; de gemiddelde
duur van het leven is verlengd. De inboorlingen, die vroeger geheel
naakt liepen, beginnen kleederen te dragen; alle vrouwen zonder
uitzondering zijn behoorlijk en eenvoudig gekleed. De polygamie is
geheel verdwenen; met de invoering van het christelijk huwelijk is
tevens de familie gesticht en de vrouw uit hare vernedering opgeheven.
Ik maakte van een vrijen dag gebruik om een bezoek te gaan afleggen
bij pater Padel, den eerbiedwaardigen missionaris, die de equipage van
de _Megère_ vroeger zoo uitmuntend ontvangen had. Hij ontving ook
ons met de grootste vriendelijkheid; vooral deed het hem genoegen,
den heer Frogé, zijn landgenoot, weer te zien; hij noodigde ons uit,
dienzelfden avond een feest bij te wonen, waaraan de jonge meisjes van
Uvea zouden deelnemen en dat te Lano zou worden gegeven.
Het college van Lano is eene van de merkwaardigste scheppingen van
Monseigneur Bataillon; eene statige kerk, geheel van steen opgetrokken,
werd opzettelijk voor het college gebouwd; zij staat op den top van een
heuvel, en heeft eene lengte van honderd, bij eene breedte van
vijf-en-dertig voet, met een dwarsschip van tachtig voet. Het grootste
gedeelte der jeugd van de Wallis-eilanden ontvangt zijne opvoeding te
Lano. Op een vrij hoogen heuvel verheft zich de school voor jonge
meisjes, die door zusters wordt bestuurd; aan den anderen kant der
vallei vindt men de jongensschool, die omstreeks honderd-vijftig
leerlingen telt en aan het hoofd waarvan pater Bonzigue staat, die
onderwijs geeft in lezen, schrijven en rekenen. Onder zijne leerlingen
heeft hij de vlugsten uitgezocht, om hun latijn te leeren; reeds zijn er
eenigen, die de klassieke schrijven beginnen te lezen. Lano is het
college voor het geheele eiland; maar bovendien heeft iedere parochie
hare eigene school, het schoolbezoek--en daar kan hier wel geen

bezwaar tegen bestaan, waar het onderwijs in zoo uitmuntende handen
is,--is verplicht; er zijn bepaalde ambtenaren aangewezen om daarop
toezicht te houden, de redenen van het schoolverzuim te onderzoeken,
en de nalatigen, zoo noodig, te straffen.
Des avonds begaf ik mij met mijne kameraden, de officieren, die niet
aan boord moesten blijven, naar de woning van den missionaris. Voor
en onder de veranda van eene ruime hut, zitten omstreeks vijftig jonge
meisjes in een halven kring op den grond; zij zijn uitgedost voor het
feest, haar zwarte weelderige lokken zijn met schitterend