De Wallis-eilanden | Page 4

steenen op; kristalheldere, ondiepe beekjes kronkelen

murmelend door het struikgewas en vormen schilderachtige kommen
en vijvers, wemelende van kleine vuurroode, hemelsblauwe of
goudgele vischjes. Een dezer beekjes volgende, kom ik aan een vrij
groot meer, waarvan het bekken de krater is van een uitgebranden
vulkaan. Dit meer, een van de twee waarin de wateren van het
binnenland samenvloeien, ligt ongeveer drie mijlen ten noordwesten
van Mua.
Omstreeks tien uren kom ik te Mutautu, het belangrijkste vlek van het
eiland en de residentie van de koningin Amélie. De kerk, aan
Onze-Lieve-Vrouwe gewijd, is van steen opgetrokken en verrijst niet
verre van den oever; de voornaamste huizen van het dorp staan ter
wederzijde en vormen een onregelmatig pleintje.
Ik zet mij in de schaduw op het gras neder en haal mijn dejeuner voor
den dag. Mijne verschijning heeft natuurlijk de aandacht getrokken van
de jeugd van Mutautu, die op eerbiedigen afstand een kring om mij
vormt. Die knapen zijn toonbeelden van gezondheid en kracht; onder
luid gelach, duwen en dringen zij elkander voort; weldra naderen zij en
worden wij de beste vrienden; ik deel een handvol amandelen onder
hen uit, en laat wat in mijne wijnflesch nog over is te hunner
beschikking. De vrouwen, die over het plein gaan, zijn betamelijk
gekleed; zij zijn minder donker van kleur dan de mannen, en slechts
eene tint bruiner dan de vrouwen in Andalusië en op Sicilië. Zonderling
genoeg, dragen zij het hair kort afgeknipt, terwijl de mannen het hunne
laten groeien.--Het paleis van de koningin onderscheidt zich in niets
van de hutten harer onderdanen.
De groote sloep van de Orne legt aan den oever aan; de officieren
komen aan land en wij begeven ons te zamen naar de plechtige kava,
waartoe de dorpshoofden ons hebben uitgenoodigd. De kava is een
drank, die bij elke feestelijke of plechtige gelegenheid wordt gebruikt,
die vreemden wordt aangeboden, en die de meest geliefkoosde drank is
van de bewoners dezer eilanden. Ziehier, hoe deze drank in onze
tegenwoordigheid wordt bereid.
Een jong meisje neemt een verschen wortel van Piper methysticum, een
grooten houten schotel of bak en een kom met water. Zij spoelt zich
den mond, wascht hare handen, en hurkt op den grond neder; naast haar
liggen bundels van vezelen van den pandanusboom of kokoswol, niet
ongelijk aan een scheepsdweil; voor haar zet zij den houten schotel. Nu

bijt zij met haar ivoren tandjes een stukje van den wortel af, en begint
dat te kauwen tot het voldoende fijn gemalen is, waarna zij het tot een
balletje draait, hetwelk in den schotel wordt nedergelegd; diezelfde
operatie herhaalt zij tot er een voldoend aantal balletjes in den bak
liggen, waarop zij vervolgens water schenkt. De balletjes lossen zich op,
en weldra drijven de vezels in het vocht, dat nu de kleur van zeepsop
heeft aangenomen. Als de bak genoegzaam gevuld is, vischt het meisje
met de ineengedraaide dweil de drijvende stukjes voorzichtig op en
verwijdert ze. De aldus bereide drank is de beroemde kava, die in een
beker van kokoshout aan de gasten wordt gepresenteerd, beginnende bij
den aanzienlijkste in rang, met strenge inachtneming van de etiquette.
Ik kan niet ontkennen, dat de kava, op het eerste gezicht, niets
uitlokkends heeft: de wijze van toebereiding boezemt u walging in; de
vieze kleur van het zeepsopachtige vocht lokt u niet uit tot drinken.
Ondanks uw oprechte begeerte, om het lieve jonge meisje een pleizier
te doen, aarzelt ge een oogenblik; maar wanneer ge uw tegenzin
overwint, en met gesloten oogen een slok neemt, voelt ge weldra eene
zeer aangename gewaarwording van warmte, eene zachte, opwekkende
prikkeling: en het duurt niet lang, of ge drinkt met smaak uw beker
kava leeg.
Dit was de algemene indruk bij de officieren van de Orne, die bijna
zonder uitzondering de kava voor de eerste maal proefden, en die later
geene gelegenheid lieten voorbijgaan, om dat eigenaardig genot te
smaken. Maar wie over dezen drank--die nimmer dronkenschap
veroorzaakt--inderdaad wil oordeelen, moet hem in zijn vaderland
drinken en wel op de boven beschreven wijze toebereid: het mengsel
van geraspte wortels en water, dat wel eens voor kava doorgaat, is met
de echte kava niet te vergelijken.
Toen wij aan het strand kwamen, was het laag water, en de groote sloep,
die, bij vloed, vlak bij het dorp had kunnen aanleggen, moest nu op vrij
grooten afstand blijven. Wij moesten ongeveer tweehonderd el ver over
het koraalrif loopen en tot aan de knieën door het water waden, of ons
door de bootslieden laten dragen. Door dit oponthoud hadden wij het
voorrecht, Monseigneur Bataillon, den apostel van Oceanië, te
ontmoeten, die van een tochtje op zee terugkwam. De aanblik van den
eerwaardigen bisschop, met zijn doordringend oog, zijne trekken vol
uitdrukking, en zijn majestueusen aartsvaderlijken baard, trof mij diep:

met eerbiedige bewondering aanschouwde ik den edelen, moedigen
zendeling, die op de