De Prins en Johan de Witt | Page 8

en Floriszoon onder Wassenaar het bevel voerden.
Keeren wij thans naar de woonkamer van Pieter Dirksz terug. Zijn broeder Klaas, de zeeman met zijn gebruind gelaat, zijn heldere oogen die goedhartig uit de beenige kassen zien, zijn reeds hier en daar grijs geworden bruin, krullend haar, de baard en snorren om wang en kin, de groote, breede handen, die wel aan een mulat schijnen te behooren, doen terstond in hem den man herkennen, die lang aan weer en wind is blootgesteld geweest. Ook aan zijn spreken merkt men dadelijk den zeeman op, daar hij tal van spreekwoorden in den mond heeft, van welke de meeste hun oorsprong aan het zeeleven te danken hebben: vele daarvan echter zijn spreuken uit vader Cats.
"Goê morgen!" begint hij, toen hij zonder eenige de minste komplimenten binnentreedt. "Hoe maak je 't, Pieter? En hoe varen je kinderen? Wel seldrement! is dat zoeken. Ik wist niet meer, waar ik mijn boeg moest wenden, en ik dacht, dat ik mijn bakzeil al moest in halen. Maar 't is met jou ook al, zooals vader Cats zegt: kunst baart gunst."
"Wij zijn allen gezond, Klaas," antwoordt Pieter. "En 't schijnt, dat jij ook niet onder dokters handen bent."
"Eilacy! Geen beter banket, dan gezond en vet, zegt Cats. Met mij is 't: een blij gemoed en matig goed is wonder zoet. Maar vertel mij eens, hoe 't je zoo voor den wind is gegaan; want je bent me een groote mijnheer geworden. 'k Wist niet of ik wel zou bijdraaien, toen ik daar voor zoo'n mooien winkel stond."
Pieter Dirksz verhaalt zijn broeder, wat er met hem in die twee jaren is voorgevallen.
"Nu," hervat deze. "Onder 't zeil is 't goed roeien. Wanneer je zulke bescherming hebt, is 't geen wonder ook. Als je door zulk groot volk gepraaid wordt, heb je maar op sleeptouw mee te varen. En nou zal ik je eens vertellen, wat er al met mij in die twee jaren gebeurd is."
"Dat is goed, Klaas," herneemt Pieter Dirksz. "Maar zou je eerst niet wat gebruiken?"
"Als je er dan op staat, Pieter, geef me dan een oorlam. Je weet wel wat ik meen, een goed glas brandewijn. Maar een ferm glas, hoor; want zoo'n kleintje is maar mondtergen."
"En nu," hervat oom Klaas, nu hij van 't noodige voorzien is en zijn kort eindje pijp heeft aangestoken, "nu het zeil in top, en er op ingevaren. Je weet, dat ik aan boord van den vice-admiraal De With, zaliger gedachtenis, als stuurman geplaatst was. 't Was een dekselsch mooie vloot, mooier dan ooit onze havens verlaten heeft. Onze tocht was echter niet zeer voorspoedig; want eerst den 3den November kwamen wij in de nabijheid der Sont. Toen ging 't er op los. Wij moesten door twee vuren heen en tegen het vuur in. Aan onze linkerhand hadden wij het kasteel Helsingborg, aan onze rechter het slot Kronenburg, door de Zweden op de Denen veroverd, en vlak voor ons de Zweedsche vloot onder Graaf Karel August Wrangel."
"Is die niet vroeger een jaar in ons land geweest, om zich met de zeewezen bekend te maken?"
"Wel mogelijk. Je wordt meest gebeten door je eigen honden. Intusschen--onze De With, die de voorhoede kommandeerde, dacht: goede moed is het halve teergeld! Met zijn "Brederode", het schip, waarop Tromp zoo menige zege op den vijand bevocht, stort hij zich als een leeuw door de regenbui van kogels heen, die ons van drie kanten te gemoet worden gezonden. Ik sta aan het roer zoo bedaard als ik hier zit, terwijl de blauwe boonen mij om de ooren fluiten."
"Hé, oom!" roept Pieter uit. "En werdt u niet bang?"
"Bang, Pieter! Ik bang? Kom, smidskinderen zijn wel vonken gewoon, dacht ik, en als er geen kogel bij is waar je naam op staat, zal je er wel goed door komen. En zoo stuur ik recht door de voorhoede heen tot vlak bij den vijandelijken admiraal.--"Bijdraaien!" roept De With, en op het oogenblik dat ik het schip van Wrangel praai, "pang, pang, pang!" daar krijgt hij de volle laag. Hij keek, alsof hij het te Keulen had hooren donderen, die Zweed; het kwam hem ook zoo onverwachts op het lijf. Maar wij laten hem geen tijd tot bezinnen; want met beter te hopen is de tijd verloopen, en onze admiraal, die begreep dat hem de eer toekwam om het admiraalsschip te bevechten, vaart hem aan het andere boord, en geeft hem ook de volle laag, waardoor de Zweed zijn roer verliest en zich genoodzaakt ziet onder Kronenburg te loopen."
"Nu, dat was ferm, oom!" roept Pieter verheugd uit. "Dat had hij net verdiend, om hier het zeewezen te leeren en dan zijn kunst tegen ons te gebruiken."
"Dat is nu tot daaraan toe, jongen! Uilen vliegen met geen bonte kraaien, en Wrangel was van ouder tot ouder een Zweed en moest dus zijn land