De Liereman | Page 3

werden afgebeeld.
10. Agnes Sorel, de maitresse des Konings was ruitenvrouw, onder de
benaming van Rachel.
11. De beroemde maagd van Orleans, die zoo moedig tegen de
Engelschen streed, werd Pallas genoemd, doch is eerst later in de kaart
opgenomen.
12. De schoone Koningin Maria van Anjou, werd, onder den titel van
Argina, eene verbastering van het Latijnsche Regina (Koningin), in
klavervrouw voorgesteld.
13. Isabella van Beijeren, een niet onbekend hofdametje, werd in
vervolg van tijd als Judith' in hartenvrouw vereerd.
14. Schoppenheer was de Dauphin, naderhand Koning Karel de
Zevende. Omdat zijn leven iets naar dat van Koning David zweemde,
werd Karel op de kaart naar Israëls Vorst vernoemd.

DE OUDE EN NIEUWE MAAT.
De oude maten en gewigten Verlieten 't land; De nieuwe gaan hun
dienst verrigten, En treên in stand; Dat gaf aan de eedle winkelieren,
Een dolle pret, Maar hoe misnoegdheid moge tieren, Men vreest de wet!
Het hoog bevel, had ook de scholen Voor wijd en zijd, Het nieuwe
stelsel aanbevolen, Der school ten spijt: "Weg, met die leelke
decimalen!" Zoo riep de jeugd, "De duivel mag die vinding halen, "Tot
aller vreugd!"
Eens kwam de meester met twee ellen, Één nieuw', één oud', "Kom,"
zegt hij, "staak dat babblend rellen, En wees niet stout! "'k Wijs u het
voordeel aan, dat de eene Op de andre heeft, "'t Is tot uw eigen best,
naar 'k meene, "Zoo ge aandacht geeft!"
Maar geene attentie is te winnen, Men meesmuilt slechts, En ziet, met
afgedwaalde zinnen, Dan links, dan regts, Eén onder hen, een kleine
snuiter, Die niets ontziet, Roept luid, van kop tot teen een muiter, "Ik
leer dat niet!"

"Wat!" zegt de meester, "kwade jongen! "Hoor ik het wel? "Dat liedjen
is gaauw uitgezongen!" Hij dreigt met de el ... Maar de ondeugd roept:
"spaar uw geweten, Wat euveldaad, "Gij moogt mij met dees el niet
meten!"-- 't Was de oude maat!

DE DROOM.
Van mijn wandling moê en mat, Gaf ik me, onder 't beukenloover, Bij
eens beekjes kabblend nat, Aan de rust op 't mosbed over, 'k Viel in
sluimring; maar, wat droom! Droomde ik aan dien oeverzoom?
't Was me, als gleed ik telkens meer In de diepe waterkolken, Bij het
schubbig goedje neêr, Burgers, die den stroom bevolken! Enklen, uit
hun element, Waren mij bij naam bekend.
O! wat wereld leefde om mij! Welk een wriemlen, wat krioelen, In die
vreemde maatschappij, Welk een trachten en bedoelen; Want, geen
vischje was zoo dom, Dat niet wist waarom het zwom!
Maar, door welk een vrees beklemd, Gaat dat kleine kaarsje dolen? Hoe
't dien grooten snoek ontzwemt! De angst houdt het in 't riet verholen,
Had de groote u daar betrapt, Kleine! gij waart opgehapt.
'k Schrikte wakker--"Foei, dat's wreed!" Riep ik, "dat gij, groote
slokkers! "De arme kleine vischjes eet, "Schaamt u, leelke booze
schrokkers! "Neemt een voorbeeld toch aan de aard', "Daar is 't, dat de
sterke groote steeds den zwakken kleine spaart!"

DE PATRIJZEN.
"Tom! breng deez' brief met zes patrijzen "Eens gaauw naar 't landgoed
Smullenhof; "Maar," spreekt Mijnheer, "niet droomen, of "Dees stok
zal straks zijn kracht bewijzen! "('k Zie hoe Baron van Lekkerbek "Al
schranst ...) toe, voort dan, luije gek!"
De vluggert ijlt met slakke schreden, En meer en meerder krimpt zijn
stap. "'k Was," zegt hij, "altijd kloek en rap, "Ja schaars, die zoo veel
arbeid deden, "Maar zonder poozen, zulk een vracht, "Geen Simson
zelfs bezat die kracht!"
Tom rust--verbruid, was dat ook sjouwen! Een half kwartier heeft de
arme vent, Het telkens zwaardere present, Al voortgesleept ... wie kon 't
aanschouwen? Wel is de weg haast afgelegd, Maar hoor, natuur heeft
ook haar regt!

Ras sluit de slaap zijn oogleên digt, Een guit, die hem in 't gras zag
glijden, Werd zoo vervuld van medelijden, Dat hij des stakkers last
verligt. "'k Deed," zegt de schalk, "nog nooit één schot, "Maar 't loopt
mij meê, dees jagt gaat vlot!"
En naauwlijks is een uur vervlogen, Of vlugge Tom is reeds ontwaakt;
Dan ach, de vogels zijn geschaakt! "Een dief," snikt hij, "heeft mij
bedrogen!" Want waar het zoekend oog ook ziet, Het malsch
gevleugelte is er niet!
Wat raad? de vrees verheert zijn zinnen! Halfdood zal Lekkerbek hem
slaan, Om 't boutjen aan zijn' mond ontgaan. "Stil," roept hij, "daar
schiet me iets te binnen! "'k Geef aan de poort den brief gaauw af,
"Zwijg van 't geschenk en neem den draf!"
Maar zie, tot overmaat van smarte, Treed onverwachts het aadlijk bloed,
Hem, uit een zijlaan, te gemoet. Tom zit er in, hoe heeft zijn harte!
Toch brengt hij, schoon hem de angst verwon, Zijn halve boodschap
den Baron.
En nu--of Tom ook wist van beenen, Geen haas, door't schot verschrikt,
zoo vlug, Maar Heer Baron roept hem terug.