Dagboek van mijne reis door het binnenland van Honduras naar Guatemala | Page 7

afgevallen
boomstronken, terwijl overal de dikke wortels der boomen door den
weg kronkelen, waarbij de mula geweldig moet oppassen deze te
vermijden. Sjoep, sjoep, zoo "zuigen" wij verder, eene aangename
gewaarwording. Van snel voortgang maken is natuurlijk geen sprake.
Doch dit is nog niets; verderop komen de onmogelijkste cuestas, de
mula glibbert terug, werkt zich naar boven, en glijdt dan soms bij eene
daling een stuk naar beneden. Om ons heen een dicht bladerdak van een
oerwoud, de zon breekt hier nooit door, alles is verlaten en ziet er
troostloos uit. Wee den mensch, wien het niet gelukt in éénen dag door
deze wildernis heen te komen; nergens is hier een onderdak te vinden,
niemand ontmoet men op dezen verlaten weg. De weg voert af en toe
loodrecht naar boven, hoe het mogelijk is, dat mijne mulita tegen deze
stijle cuestas opkomt, is mij volkomen een raadsel. Wij dalen thans

plotseling af in eene verdroogde beek schijnbaar, aan den anderen kant
verheft zich het pad bijna loodrecht tegen de bergen, het is hier
gevaarlijk en Leonardo raadt mij aan af te stijgen, en zelf naar boven te
klauteren, waarna hij de beide dieren naar boven zal leiden. Een
plezierig oogenblik, ik "zwem" als het ware door de modder naar boven,
glij terug, val, krabbel op, doch worstel mij ten slotte naar boven. Hoe
ik er uitzie, behoef ik wel niet te besehrijven, doch... mijne kleeding is
hierop berekend, mijne schoenen helaas niet, en mijne voeten zijn
dientengevolge kletsnat; doch, hierop let je in zulke oogenblikken
minder. Er wordt verder "gereden" en na eene wanhopige worsteling
komen wij tegen 12 uur aan een diepe vallei, een prachtig stukje wilde
natuur, waar twee bergstroomen met woest geweld hun water
voortstuwen, kleine watervallen vormend. Hier wordt een oogenblik
afgezadeld, de dieren hebben alleszins een rust verdiend, ik neem
weder een bad, en wij lunchen hier. Om 1 uur weder voorwaarts, het
zou vervelend worden, eene verdere beschrijving te geven van onze
klimpartij door dit gedeelte der Montana. Genoeg zij, dat wij eindelijk
tegen 4 uur afdalen in eene breede vlakte, na nog 1 uur ongeveer in een
stortregen gereden te hebben, van eenen aard zooals dat alleen in de
tropen plaats heeft. Ik heb gelukkig een regenmantel omgeslagen, wat
toch niet verhelpen kan, dat mijne beenen en knieën drijfnat worden,
doch.... dit droogt straks wel weder in de zon op. Onze weg voert thans
door de drooggeloopen bedding eener rivier, overal met wild suikerriet
begroeid. Dit gedeelte noemt men Borboullon. Ik dank alle Goden het
zwaarste gedeelte mijner reis achter den rug te hebben, het verdere
gedeelte voert over Planada en tegen 5 uur passeeren wij Lancetillal,
het laatste gehucht op de grenzen van Honduras en Guatemala gelegen.
Mijn doel van dien dag is Mixco Farm, eene der uitloopers der in deze
laagvlakte gelegen bananen-fincas der United Fruit Co., waar ik
eindelijk weder beschaving en een behoorlijk onderdak hoop te vinden.
Na 1 uur rijdens vangt op eenmaal het bananenwoud aan, men beseft
thans eerst ten volle, wanneer men den aanleg dezer finca's gadeslaat,
met hare afgepaalde terreinen, afvoerkanalen, de hierover voerende
bruggetjes, welk een geweldige arbeid in deze vroegere wildernis moet
zijn tot stand gebracht. Met welk eene vreugde begroet ik de hutten der
arbeiders, terwijl verderop het keurig afgebakende huis, met zinken dak,
en overal met muskietengaas omgeven, (der Mandador dezer finca) mij

weder een behoorlijk nachtverblijf voorspelt. Mr. Sunderland, de
manager, een echte amerikaansche pionier, heet mij van harte welkom,
en is gaarne bereid mij logies te verschaffen, "al ware het ook voor een
paar weken", zooals hij glimlachend zegt. Met welk een genot, na al de
uitgestane ontbering, men zich weder aan eene met keurig wit
tafellaken bedekte tafel zet, en zich de door een negerkok
klaargemaakte spijzen laat smaken, behoeft wel geen betoog. Doch als
ik mij dan des avonds weder in een rein zacht bed kan leggen, gevoel ik
mij bijna zalig. Ik slaap dan ook overheerlijk, en wordt met noode op
tijd wakker.
April 15. Om 6 uur wordt opgezadeld, daar ik tijdig in Guirigua
aankomen wil om den trein te halen, die hier om precies 10 uur vertrekt
naar de hoofdstad van Guatemala. Bovendien wil ik eenen vriend
bezoeken, Mandador van Quiché farm, waar ik trachten wil de beide
mulas met Leonardo gedurende mijne afwezigheid, onder dak te
brengen.
Mr. Sunderland raadt mij aan, mijn revolver achter te laten, daar het
dragen hiervan zonder extra permissie der regeering niet geoorloofd is.
Ik neem afscheid van mijnen gastheer, en wij rijden thans dwars door
de bananenplantage, passeeren de rivier Montagua, welke gedeeltelijk
op de grens van Honduras en Guatemala loopt, voor het eerst en
arriveeren na ongeveer een uur aan Teguane farm, welke grooter en
mooier aangelegd als Mixco farm, doch ik besluit hier niet op te
houden.