Dagboek van mijne reis door het binnenland van Honduras naar Guatemala | Page 6

weder in hun midden zijn.
Het doel van dien dag is Paraiso (het paradijs). Tot San Antonio gaat
alles voorspoedig, de weg is vlak, en gemakkelijk te berijden. Doch
voor ons verheft zich dreigend het hooge gebergte, waar wij straks
overheen moeten! Tegen 3 uur begint de klimpartij, een nauw glibberig
pad slingert zich tegen de Montana op, eerst vrij gemakkelijk, doch
later steiler, steeds steiler! Mijne nieuwe mula krijgt het thans duchtig
te kwaad met deze moeilijke Cuestas, langzaam slechts baant zij zich
eenen weg door dezen modderpoel. Ik heb af en toe moeite in den zadel
te blijven zitten, zóó stijl gaat de weg naar boven. Leonardo heeft de
grootste moeite, met het valies dwars voor zich op den zadel, met mijne
luie mula, aan dergelijke klimpartijen volstrekt niet gewoon, vooruit te
komen, spoort het dier herhaaldelijk aan, zonder dat het dier hier zich
schijnbaar veel om bekommert. Plotseling bij eene zeer sterke helling

blijft zijn muildier staan, geene sporen helpen, hij moet in de modder
afstijgen, ook ik tracht van achteren het luie dier tot voortgang te
bewegen, zij wordt verder met eene dikken stok "bewerkt", doch....
alles tevergeefs! Het lieve dier wil niet verder. Wij zijn op de helft van
den weg, het ziet er gezellig voor ons uit! Of terug naar Florida, wat
mij weder eenen dag zal doen verliezen, of te trachten naar Paraiso te
komen. En deze weg is nog niets vergeleken met wat ons morgen wacht!
Plezierig vooruitzicht, ik geef den jongen in overweging de mula op te
drijven door achter haar aan te blijven loopen en het valies op den zadel
te binden. In Paraiso moeten wij trachten een andere mula te huren,
want met dit zware dier komen wij nooit in Guatemala! Zoo gezegd,
zoo gedaan, onder vloeken en razen wordt het dier opgejaagd, en
sukkelen wij op deze wijze verder. Hoe de arme jongen er uitzag dien
avond, het was verschrikkelijk, zijn broek stijf van de opgedroogde
modder, hijzelf moe van deze geweldige klimpartij op bloote voeten
over eenen weg, waarover het absoluut onmogelijk is zich eenigszins
eene voorstelling te vormen, wanneer men niet in dit gezegend gedeelte
van Honduras gereisd heeft!
De temperatuur is thans vrij koel, wij zullen niets meer van de hitte
bespeuren totdat wij aan den anderen kant der Montana zijn afgedaald,
dus niet voor overmorgen. Tegen 6 uur naderen wij Paraiso, de lucht
wordt hier vrij nevelig, en tegen de hooger liggende bergen hangen
zware wolkengevaarten. In dit gedeelte der Montana regent het bijna
immer, vandaar dat de wegen hier immer in ontzettend slechten
toestand zijn, droog wordt het hier nooit! Na den top van een vrij
hoogen berg bereikt te hebben, zie ik Paraiso eenigszins lager in een
kom liggen, het zijn een paar treurige hutten, misschien twintig in het
geheel, en.... men moet wel geweldig optimist zijn om dit lugubere
gehucht "het Paradijs" te noemen!
Wij verkrijgen posada (nachtlogies) bij een bekende van Cosman, en ik
ben blij als Leonardo mijne hangmat ophangt en ik mijne vermoeide
ledematen weder uitstrekken kan. De menschen, die hier wonen zijn
wel doodarm, er is niets te krijgen, alleen koffie, zoodat ik een goed
gebruik maak van de lekkernijen die mij in Florida toegestopt werden.
Niet lang daarna begint het te stortregenen, en ik mag dankbaar zijn, zij

het dan ook maar een rieten dak boven mijn hoofd te hebben. Dat zoo'n
huis vol ongedierte zit, de ratten des nachts boven je hoofd marcheeren,
en vleermuizen af en aan vliegen, och.... wie let hier nog op? Ik
tenminste trek er mij al zéér weinig van aan, en slaap den slaap des
rechtvaardigen.
April 13. Bij mijn ontwaken kan ik eerst goed deze omgeving opnemen:
ik besef thans tot welke hoogte wij reeds gestegen zijn, want overal
hangen de wolken rondom ons tegen de bergen aan; de atmosfeer is
koel en vochtig, alles is hier nat en ziet er miserabel uit. Tot mijn
groote blijdschap slaagt Leonardo er in eene kleine mula te huren, zij is
fijn gebouwd, en geheel berekend voor de vermoeienissen van deze
bergwegen; daar de eigenaar niet wil, dat zij met den koffer wordt
belast, zal ik het dier berijden, terwijl L. mijne mula neemt. Ik heb later
alle reden tevreden te zijn met dezen maatregel.
April 14. Om 7 uur rijden wij af, thans komt het moeilijkste gedeelte
van mijnen tocht! Mijne kleine mula loopt heerlijk, men voelt
nauwelijks, dat men op een rijdier zit, zij is, wat men hier noemt eene
"Andador" d.w.z. maakt kleine passen, waardoor de schokkende
beweging geheel vermeden wordt. Reeds direct bij het begin krijg ik
een voorproefje van den treurigen toestand, waarin zich deze weg
bevindt, overal modder en een dikke brij, waarin de mula wegzakt,
soms tot aan den buik. Het pad is zeer smal, bezaaid met