Dagboek van mijne reis door het binnenland van Honduras naar Guatemala | Page 5

Ofschoon ik anders weinig of bijna nooit whisky drink, had ik op
aanraden toch eene veldflesch met dit geestrijk vocht meegenomen,
welke, ik moet het bekennen bij zulke gelegenheden, waar men vrijwel
uitgeput, af en toe wanhopig, uitziet naar het einde der reis, uitstekende
diensten bewijst. Zoo'n slok uit de whisky-flesch geeft dan weder
nieuwen moed!
Ik denk reeds tot mijne vreugde mijne bestemming te zullen naderen,
als ik links van den weg een dorp in het midden der Planada zie liggen,
doch deze vreugde wordt niet weinig getemperd als Leonardo mij
meedeelt, dat dit La Jigua is, onze weg rechts voert, en nog wel een uur
in de brandende zon voor den boeg ligt! O, in zulke oogenblikken
verwensch je eerst terdege dit ongelukkige land met zijne treurige
wegen, en denk je met "Sehnsucht" terug aan de gemakkelijke
spoorwagen-coupés met hare zachte kussens in het beschaafde Europa,
waar eene als hierboven beschrevene reiswijze tot de onmogelijkheden
behoort! Deze eeuwigdurende schokkende beweging in den zadel op de
langzame mula kan een mensch tot wanhoop voeren!

Doch mijn lijden komt thans spoedig ten einde; bij eene kromming van
den weg passeeren wij een klein kerkhof, ik weet dus Goddank, dat
Florida dichtbij moet zijn, en inderdaad, op eenigen afstand vertoont
zich het dorp aan mijn oog, met in het midden eene oude onooglijke
kerk. Het dorp is zeer schoon gelegen, aan drie kanten met bergen
omgeven en aan den vierden kant eene uitgestrekte vlakte, waardoor de
Chamelecon vloeit. In het midden der eenige aanwezige dorpstraat
(voor zoover men in Honduras van zulk eene luxe zou kunnen spreken!)
zie ik een wit steenen huis met een uithangbord, waarop met groote
witte letters prijkt "Carlos Cosman". Welk eene vreugde, wanneer men
weder de hand kan drukken van een paar brave landslui, men gevoelt
zich hier op éénmaal weder in de beschaafde wereld. Ik maak kennis
met Cosman's vrouw, welke, uit Guatemala afkomstig, zeer goed
hollandsch spreekt; haar vader was hollander en getrouwd met eene
Guatemalteca. Ik werd direct aan eenen maaltijd gezet, en ik behoef
wel niet te zeggen, dat ik mij de verschillende goede gerechten (er is
soep, groenten, versch gebakken brood, etc.) uitstekend laat smaken,
terwijl mijn gastheer mij met een flesch wijn en een kop heerlijke thee
weder geheel opfleurt. Zijn huis staat geheel te mijner beschikking, ik
heb gelegenheid mij te verfrisschen, en mij weder van frisch ondergoed
te voorzien, wat een genot is voor iemand, die iets dergelijks niet
gekend heeft, moeilijk te beseffen! Na een bad in de rivier, in den
middag genomen, ben ik weder geheel opgeknapt, terwijl ik niet
vergeten moet melding te maken van het feit, dat ik mij weder eens
scheren kan, wat ik in 4 dagen niet heb kunnen waarnemen.
De winkel, dien mijn landsman hier heeft, gaat zeer goed, den geheelen
dag staat het vol voor de toonbank, en van heinde en ver komen de lui
on bij den "Gringo" (eigenlijk scheldnaam voor buitenlander) hunne
inkoopen te doen; hij is de eenige in de buurt, en ik merk reeds spoedig,
dat iedereen met zeer veel respect spreekt over de eigenschappen van
Don Carlos en zijne ega, waardoor zij zich dan ook in den loop der
tijden van de klandisie der menschen hebben verzekerd. Dat zoo'n
leven te midden dezer Hondurenos, welke nog veel dommer en
onhandelbaarder zijn dan aan de kust, waar de beschaving tenminste
reeds eenigszins is doorgedrongen, niet zeer aangenaam is, valt te
begrijpen, doch... wanneer men goed geld verdient, is er allicht eene

lichtzijde aan te vinden.
April 10 en 11. Ik blijf twee dagen bij Cosman om geheel van de reis
uit te rusten en me te prepareeren voor de reis door de Montana naar
Guatemala. Met Leonardo wordt overeengekomen mij op mijne reis te
vergezellen tot Guirigua, waar hij wachten zal met de muildieren tot ik
weder uit de hoofdstad terug ben. Met het oog op dezen vrij zwaren
bergtocht wordt besloten, dat ik eene geschiktere mula berijden zal,
terwijl L. mijn dier onder zich neemt.
April 12. Om 2 uur des middags neem ik afscheid van de familie
Cosman, Carlos heeft mijne aforjas (gevlochten zakken, welke aan
beide zijden van het zadel afhangen ter berging van proviand en
verdere benoodigdheden) volgestopt met allerlei lekkernijen,
waaronder eene partij pannekoeken, versch door zijne vrouw gebakken,
een halve roastbief, versch brood voor 2 dagen, en een half fleschje
wijn. Het zijn toch goede menschen! Ik wil het een en ander betalen,
doch hij weigert beslist ook maar het geringste aan te nemen, ook niet
als ik het voorstel of ik het gewenschte als in zijn winkel gekocht
beschouw. Ik neem een hartelijk afscheid, heb eenige brieven aan
kennissen in Guatemala City in mijn zak, en roep hen verder een
spoedig "tot weerzien" toe, waarschijnlijk zal ik over ongeveer acht
dagen