Dagboek van mijne reis door het binnenland van Honduras naar Guatemala | Page 2

de hoogte,
terwijl overal de bekende nesten der weefvogels, welke als stroozakken
aan de takken van de boomen hangen, vreemd aandoen. De tropische
fauna doet zich hier in al zijn pracht voor. Op eens hooren wij hoog
boven ons het wilde gekrijsch van een zwerm papegaaien, het is de
soort, die in deze streken het meest voorkomt n.l. groote vogels met
zeer lange staarten, rood en oranje-achtig gekleurd met zwart-bonte
afwisseling. Het geluid, dat ze voortbrengen heeft zeer veel van het, in
de hollandsche taal nu niet bepaald als beschaafd bekend staande
woord "verrek". Ik probeer nog met mijne revolver een der dieren naar
beneden te brengen, wat me evenwel niet gelukt en de vogels hunne
verwenschingen schijnbaar nog doet verdubbelen! Wat verderop kijken
eenige herten ons in groote verbazing met hunne klare en goedige
oogen aan, doch bij onze nadering vluchten zij in de wildernis. Elk
oogenblik schieten snelle leguanos (hagedissen) voorbij, sommige zoo
groot als een kleine krokodil, doch zij blijven immer uit ons bereik.
Hier diene opgemerkt, dat de groote door de inlanders geschoten en
gebraden als eene lekkernij beschouwd worden; bon appétit!
Slangen zien wij helaas weinig, en dan nog slechts zeer kleine, wel
hoort men af en toe een verdacht geritsel in het gras aan weerszijden
van den weg. De lezer moet echter niet denken, dat de grootere soorten
hier ontbreken, in Honduras leven zelfs de gevaarlijke cobra, terwijl
niet zelden eenige soorten der piton gevangen worden.
Ook de flora laat aan tropische pracht niets te wenschen over.
Honderde soorten van boomen, met den vreemdsoortigsten
bladerengroei staan door elkander. Vele vertoonen verschillende
prachtige bloemsoorten, die soms zonder tak tegen den stam aanzitten.
Eene tropische soort tulpboom, welke hier tenminste veel van heeft,
komt menigvuldig voor, ik moet helaas eerlijk bekennen dat de meeste
soorten voor mij onbekend zijn, terwijl de namen die men te hooren
krijgt van dien aard zijn dat men ze onmiddellijk weder vergeet! Voor
interessanten kan ik slechts aanraden een of ander botanisch werk over
den plantengroei in Centraal-Amerika te raadplegen, waaruit men
zonder twijfel eene nauwkeurige opgave der verschillende boom- en

plantensoorten kan putten.
Om ongeveer twaalf uur passeeren wij de rivier Naco, thans zeer laag,
doch in het winterseizoen niet zonder cano's over te komen. Wij hebben
thans het Departemento de Cortez achter ons liggen, en bevinden ons
thans in het district van Santa Barbara. Thans breidt zich een geweldige
vlakte voor ons uit, de hitte is verschrikkelijk, de zon brandt op onze
ruggen, terwijl de muildieren slechts stapvoets of op een sukkeldrafje
voortschrijden. Tegen 2 uur komen wij aan te San Marcos, een dorpje,
juist in het midden dezer Planada gelegen, waarvan het witte kerkje,
eene ongewone luxe voor het meerendeel der in het binnenland gelegen
pueblos, (dorp) reeds eenige mijlen vooraf kan waargenomen worden.
Wij worden hier vriendelijk ontvangen door den heer Fernando
Rheinboldt, een Duitscher, die hier een tienda heeft, en een keurig huis,
ruim en frisch gebouwd, met zijn Hondureensche vrouw en zijne 8
telgen bewoont. Daar ik eenige zaken met den heer R. te bespreken heb,
besluit ik het verdere gedeelte van den dag bij hem door te brengen en
den volgenden dag in gezelschap van Leonardo den tocht voort te
zetten, terwijl Cosman, welke gaarne den volgenden dag in La Florida
wilde aankomen, daar hij intusschen telegrafisch bericht ontvangen
heeft, dat eene zijner kinderen ziek is, besluit des middags alleen verder
te reizen.
Na de Almuerzo (koffiedrinken) gebruikt te hebben, wordt afscheid
genomen van Cosman; ik heb dus volop gelegenheid volkomen uit te
rusten van de vermoeienissen waaraan ik nog niet gewend was. De
wind strijkt hier met alle kracht over de Planada, en ik kan genieten van
het omliggende landschap met zijne groene vlakten, terwijl rondom de
bergen dicht begroeid, in een blauwachtig waas omhuld, den
gezichteinder afsnijden. Van de hitte bespeur ik hier weinig meer,
terwijl het zelfs tegen den avond tamelijk frisch begint te worden.
Aan de onooglijk uitziende kleine kerk schijnt verder gebouwd te
worden. Op gezette tijden luidt eene bel, waarop langzamerhand alle
vrouwen uit het dorp met waterkruiken en potten op het hoofd te zamen
komen om den noodigen voorraad water aan te slepen, welke gebruikt
moet worden om de kalk, voor het optrekken der muren aangewend, te

mengen. Op deze wijze draagt een ieder, zij het dan ook niet financieel,
dan toch door arbeid, bij aan de voltooiing der cathedraal! Welk eene
poëtische opvatting niet waar?
Dezen nacht slaap ik heerlijk, ik behoef gelukkig niet den hangmat te
gebruiken, doch er is een catre (soort veldbed) voor mij opgesteld.
April 8. Om 7 uur rijden wij af, na onzen gastheer en echtgenoote voor
hunne gastvrijheid bedankend, en hun een "tot weerziens" toeroepend,
daar ik waarschijnlijk over denzelfden weg zal terugkeeren.
Ik ben thans vrij wel van mijne vermoeienissen uitgerust,