Dagboek van mijne reis door het binnenland van Honduras naar Guatemala

Dagboek van mijne reis door het
binnenland van Honduras naar
Guatemala

The Project Gutenberg EBook of Dagboek van mijne reis door het
binnenland
van Honduras naar Guatemala, by J. van Drielst This eBook is for the
use of anyone anywhere at no cost and with almost no restrictions
whatsoever. You may copy it, give it away or re-use it under the terms
of the Project Gutenberg License included with this eBook or online at
www.gutenberg.org
Title: Dagboek van mijne reis door het binnenland van Honduras naar
Guatemala De Aarde en haar Volken, 1918
Author: J. van Drielst
Release Date: February 9, 2006 [EBook #17729]
Language: Dutch
Character set encoding: ISO-8859-1
*** START OF THIS PROJECT GUTENBERG EBOOK DAGBOEK
VAN MIJNE REIS DOOR ***

Produced by Jeroen Hellingman and the Online Distributed
Proofreading Team at http://www.pgdp.net/

DE AARDE EN HAAR VOLKEN, GEÏLLUSTREERD
MAANDBLAD.
DAGBOEK VAN MIJNE REIS DOOR HET BINNENLAND VAN
HONDURAS NAAR GUATEMALA.
Door J. van Drielst.

April 6. Ter inleiding diene, dat ik besloten had mijnen vriend en
landsman Carlos Cosman, welke voor eenige dagen uit La Florida,
waar hij een tienda houdt, bij ons gekomen was, om zijne
driemaandelijksche inkoopen te doen in San Pedro Sula, op zijne
terugtocht te begeleiden, met het plan tevens een kort bezoek aan de
hoofdstad van Guatemala te brengen.
La Florida ligt dicht bij de grenzen van Honduras en Guatemala, zoodat
men in twee dagen van hieruit per muildier dwars door de bergen, La
Montana del Merendon, naar Quirigua komen kan, vanwaar de trein u
in 9 uur tijd naar de hoofdstad voert.
Om 2 uur 's middags vertrokken wij op onze mulas, vergezeld van
Leonardo, den mozo van Cosman, welke o.a. mijn leeren koffer welke
mijne bagage bevatte, met zich voerde. Het is zeer warm, doch....
hieraan moet ik maar wennen, vooral met het oog op de komende
dagen, wanneer wij soms den geheelen dag in den zadel doorbrengen.
De weg voert langs de spoorlijn tot Chamelecon, hier wordt rechts
afgebogen om tot het doel van onze bestemming van dien dag te komen,
nl. Cofradia, op 8 leguas van San Pedro Sula verwijderd. (Eene legua is
ongeveer 1,8 kilometer). Tot Chamelecon is de weg vrij goed en vlak,
doch dan begint deze te stijgen en passeert men eenige vrij steile
cuestas (steile heuvels). Van eenen weg, in de hollandsche beteekenis
van het woord, kan men eigenlijk in het binnenland moeilijk spreken.
Er is slechts een smal pad, wat door het vele gebruik der mulas ontstaan
is.

De rivier Chamelecon vloeit diep beneden ons, wat een prachtigen
aanblik oplevert met de aan weerszijden liggende bananen-fincas
(plantages), waarvan de dicht opeengroeiende en in regelmaat geplante
struiken met hunne wuivende breede bladeren aan een dicht woud doen
denken. Ik begin langzamerhand te gevoelen, dat ik nog lang niet
gewoon ben aan de schokkende beweging en het harde zadel, en
ofschoon ik op aanraden van Cosman mijn slaapdeken alsmede een
handdoek op het zitvlak gelegd heb, ben ik des avonds zeer stijf, wat
den volgenden dag helaas nog erger wordt.
Om 7 uur 's avonds komen wij te Cofradia aan, waar in het hier
aanwezig zijnde "hotel" overnacht zal worden. In eene schuur worden
de hangmatten opgehangen en na onzen maaltijd genuttigd te hebben,
waarbij wij gelukkig brood eten kunnen, in plaats van de eeuwige
Tortillas, de hier inheemsche maiskoeken, die in vorm op kleine dikke
pannekoeken gelijken doch absoluut smakeloos zijn en overal waar de
beschaving nog niet ingetreden is, gegeten worden. Over de smakelijke
en hygienische wijze, waarop ze bereid worden zal ik maar liever het
stilzwijgen bewaren! Wij krijgen verder koffie en gebakken eieren,
zoodat wij nog tevreden zijn kunnen, en onze vleeschblikjes niet
behoeven aan te breken.
April 7. Om 6 uur wordt opgezadeld en de reis vervolgd; ik heb zeer
slecht geslapen, deels tengevolge der oververmoeidheid en ongewoonte,
aan eene reis per muildier verbonden, deels door de ongemakkelijke
houding in de hangmat, en het lawaai der blaffende houden in den Patio
(hof achter het huis). Na eenige moeite gehad te hebben met het
opvangen der rijdieren, welke des nachts immer los gelaten worden in
de Portrero (weide), rijden wij weg. Het is thans verrukkelijk in de
natuur. De zon zal spoedig opgaan, en de hemel is wazig rose verlicht,
een heerlijk koeltje waait nog, wat straks door eene geweldige hitte
vervangen zal worden; men apprecieert het dientengevolge des te meer!
Onze weg voert door glooiend land, met aan weerszijden oploopende
bergen. Overal beweging en gefladder van de vreemdste vogelsoorten
welke hun gezang of eigenaardig geschreeuw laten hooren. Veelvuldig
komen de groote groene paraquitos voor, steeds in koppels, en luid
krijschend van boom tot boom vliegend, verder een soortgelijke vogel,

doch geheel zwart; de pepervogel met zijn reusachtig langen snavel,
zeer dik en breed van vorm, begluurt ons in stilte vanuit