Ce la koro de la tero | Page 8

malaltan brancxon de la arbo, el kiu pendis la grimpoplanto, kiam gxi sxirigxis pro lia pezo, kaj li barakte falis antaux miajn piedojn.
Lia malbona sxanco ne plu amuzis min, cxar la besto jam tro proksimis al ni. Kaptante Perry je la sxultro, mi starigis lin per unu tiro, kaj rapidante al pli malgranda arbo, kiun Perry povis facile cxirkauxteni per siaj brakoj kaj kruroj, mi levis lin tiel alten kiel eble, kaj tiam mi lasis lin al sia sorto, cxar ekrigardo super mian sxultron montris, ke la terura besto jam preskaux atingis min.
Mi savigxis nur pro la grandeco de la besto. Gxia grandegeco faris gxin tro lanta por povi konkuri kontraux la viglo de miaj junaj muskoloj, do mi kapablis salti flanken, antaux ol la malvigla menso de la besto povis redirekti gxin al mia postsekvo.
La tiel akiritaj kelkaj sekundoj ebligis, ke mi sendifekte rifugxu en la brancxojn de arbo kelkajn pasxojn for de tiu, en kiu Perry trovis havenon.
Cxu mi diris, ke mi sendifekte rifugxis? Tiam mi kredis, ke ni estas tute ekster dangxero, kaj ankaux Perry tion kredis. Li levis sian vocxon pregxe, por danki Dion pri nia savigxo, kaj li jxus finis ian peanon de danko, ke la besto ne kapablas grimpi en arbojn, kiam sen averto gxi bauxmis malantaux li sur la vostego kaj la postpiedoj kaj etendis siajn timinde armitajn piedojn gxis la brancxo, sur kiu li kusxis.
Gxian samtempan mugxon preskaux tute dronis la timokrio de Perry, kiu preskaux enfalis la fauxkan busxegon sub si, cxar li tiel subite ekimpetis por foriri de la dangxera brancxo. Kun profunda sopiro de trankviligxo mi vidis lin sendifekte atingi pli altan brancxon.
Kaj tiam la besto faris ion, kio denove glaciigis min pro teruro. Kaptante la arbotrunkon per siaj potencaj antauxpiedoj, gxi tiris tiun malsupren per la tuta pezego de sia granda masiveco kaj per la tuta nerezistebla potenco de siaj fortegaj muskoloj. Malrapide, sed konstante, la trunko komencis kurbigxi al la bestego. Colon post colo, li suprenmetis la piedojn, dum la arbo pli kaj pli forklinigxis de sia vertikala pozicio. Perry alkrocxigxis, klakigante siajn dentojn pro teruro. Pli kaj pli alten en la klinigxantan kaj svingigxantan arbon li grimpis. Pli kaj pli rapide la arbopinto ekklinigxis teren.
Tiam mi vidis, kial la bestego estas armita per tiaj kolosaj piedoj. Jen gxi uzis ilin por gxuste tiu celo, por kiu la naturo destinis ilin. La bradipsimila estajxo estis plantmangxulo, kaj por nutri sian korpegon gxi bezonis forsxiri la foliaron de tutaj arboj. Kial gxi atakis nin, estis facile klarigeble, se oni premisis temperamenton tiel malbelan kiel cxe la feroca kaj stulta afrika rinocero. Sed cxion cxi ni pensis nur poste. En tiu momento mi tro timegis pro Perry por pensi pri io alia ol rimedo por savi lin de la jam tiel proksima morto.
Mi sciis, ke sur la Tero mi povus kuri pli rapide ol la mallerta besto, do mi faligis min el mia folioza rifugxejo, celante nur unu aferon: logi la atenton de la estajxo for de Perry suficxe longe por ebligi, ke la maljunulo atingu la havenon de pli granda arbo. Apude staris multaj, kiujn ecx la grandega forto de tiu giganta monstro ne povus klini.
Kiam mi alterigxis, mi prenis falintan brancxon el la implikita amaso, kiu kovris la teron en tiu gxangaleca arbaro, kaj saltinte nevidita malantaux la vilan dorson, donis al la bestacxo grandegan baton. Mia plano efikis kiel magio. Pro la antauxa malrapideco de la besto mi neniel antauxvidis la mirindan lertecon, kiun gxi nun montris. Gxi cxesis teni la arbon kaj ekstaris sur siaj kvar piedoj, samtempe svingante sian grandan, malican voston tiel forte, ke gxi rompus cxiun oston de mia korpo, se gxi frapus min: sed bonsxance, mi turnigxis kaj fugxis tuj, kiam mi sentis la trafon de mia bato sur la ture altan dorson.
Kiam gxi komencis postsekvi min, mi erare decidis ekkuri laux la rando de la arbaro anstataux al la senobstakla strando. Post momento mi trovigxis gxisgenue profunda en putrantaj plantoj, kaj la terura kreitajxo rapide proksimigxis, dum mi baraktadis kaj faladis, klopodante liberigi min.
Falinta arbotrunko donis al mi pormomentan avantagxon, cxar surgrimpante gxin, mi saltis al alia kelkajn pasxojn antauxe, kaj tiumaniere mi sukcesis resti super la implikajxo, kiu tapisxis la teron cxirkauxe. Sed la zigzaga vojo, kiun tio postulis, tiel severe handikapis min, ke la postcxasanta besto konstante proksimigxis al mi.
De malantauxe mi subite ekauxdis tumulton de hurloj kaj akraj, oreltrancxaj bojoj--kiel la sono, kiun farus aro da plene kriantaj lupoj. Nevole mi rigardis malantauxen por eltrovi, de kie venas tiu nova kaj minaca sono, kaj pro tio, mi mispasxis kaj denove baraktofalis sur mian ventron en la profundan implikajxon de plantoj.
Mia mamute granda adversulo estis jam tiel proksima, ke mi anticipis certe senti la pezon de unu el liaj teruraj piedoj, antaux ol povi restarigxi, sed surprize, la