Ce la koro de la tero | Page 7

en la ombroj cxio sxajnis funebre malluma kaj malgaja.
Kaj sur cxion la tagmeza suno disjxetis tra la sennuba cxielo siajn varmradiojn.
"Kie sur la Tero ni estas?" mi demandis, turnante min al Perry.
Dum kelkaj sekundoj la maljunulo ne respondis. Li staris kun la kapo klinita, en profunda pensado. Sed fine li ekparolis.
"David," li diris, "Mi ne estas tute certa, ke ni estas sur la Tero."
"Kion vi diras, Perry?" mi kriis. "Cxu eble ni mortis kaj eniris la paradizon?"
Turnigxante kun rideto, li fingromontris la nazon de la borveturilo, kiu elstaris el la tero malantaux ni.
"Sen tio, David, mi povus kredi, ke ni vere venis al la lando trans la Stikso. Sed la borveturilo malpruvas tiun teorion--gxi certe ne povus iri en la cxielon. Tamen, mi pretas allasi, ke ni vere atingis alian mondon ol tiun de nia gxisnuna vivo. Se ni ne estas sur la Tero, ni ja povas kredi, ke ni estas en gxi."
"Eble ni revenis tra la terkrusto kaj elvenis sur iun tropikan insulon de la Antiloj," mi sugestis.
Perry denove skuis sian kapon.
"Ni scios pli poste, David," li respondis, "kaj intertempe, ni esploru la marbordon--ni eble trovos indigxenon, kiu informos nin."
Dum ni marsxis laux la strando, Perry penseme rigardadis la akvon. Estis evidente, ke li luktas kontraux grandega enigmo.
"David," li diris subite, "Cxu vi rimarkas ion strangan pri la horizonto?"
Dum mi rigardis, mi ekkomprenis, kial la pejzagxo hantis min ek de la unua vido per aludo de strangeco kaj nenatureco--tute mankis horizonto! Tiel malproksimen kiel ni kapablis vidi, etendigxis la maro, kaj el la akvo videbligxis etaj insuloj, el kiuj la malproksimaj etis kiel makuletoj; sed cxiam fone de tiuj estis la maro, tiel ke, lauxsxajne, ni rigardas supren al la plej malproksima per la okulo videbla punkto. Fine, cxio nebuligxis en la foreco. Videbla estis neniu klara horizontala linio, kiu montris la kurbigxon de la terglobo for de la vidlinio.
"Mi ekkomprenas gravan aferon," dauxrigis Perry, elposxigante sian horlogxon. "Mi kredas, ke mi parte solvis la enigmon. Estas nun la dua horo. Kiam ni eliris de la borveturilo, la suno estis rekte super ni. Kaj kie gxi estas nun?"
Mi rigardis supren kaj trovis la brilegan sferon ankoraux en la sama loko--en la centro de la cxielo. Kaj kia suno! Mi apenaux rimarkis gxin antauxe. Gxi estis almenaux trioble pli granda ol la suno, kiun mi gxis tiam konis, kaj gxi sxajnis tiel proksima, ke vidante gxin, oni kredis sin kapabla tusxi gxin per etendo de la brako.
"Je Dio, Perry, kie ni estas?" mi demandis. "Cxio cxi incitas miajn nervojn."
"Mi kredas povi diri kun plena certeco, David," li ekparolis, "ke ni estas--" sed li ne parolis plu. De malantaux ni cxe la borveturilo, venis la plej tondra teruriga mugxo, kiu iam trafis miajn orelojn. Unumense, ni turnigxis por vidi tion, kio eligis tiun timigan bruegon.
Se ankoraux restis en mia kapo la ideo, ke ni estas sur la Tero, la vidajxo, kiu trafis miajn okulojn, tute forvaporigis gxin. El la arbaro venis kolosa bestego, kiu multe similis urson. Gxi estis gxuste tiel granda kiel la plej granda elefanto, kaj gxiaj antauxpiedoj estis armitaj per fortikaj ungegoj. Gxia nazego pendis preskaux futon sub gxia malsupra makzelo, kiel rudimenta rostro. Densaj, hirtaj haroj kovris la gigantan korpon.
Terure mugxante, gxi trenis sin al ni per peza, malrapida troto. Mi turnigxis al Perry por proponi, ke ni eble sercxu pli agrablan restadejon--evidente Perry jam ekhavis tiun ideon, cxar li estis jam cent pasxojn for, kaj cxiusekunde liaj mirindaj saltoj pliigis la distancon. Neniam antauxe mi sciis, kian neuzitan kurkapablon la maljuna sinjoro posedas.
Mi vidis, ke li celas parton de la arbaro, kiu disbrancxigxis al la maro, ne malproksime de la loko, kie ni antauxe staris, kaj cxar la fortega besto, kiu tiom ekvigligis Perry, dauxre proksimigxis al mi, mi postsekvis Perry, kvankam per malpli peniga rapideco. Estis evidente, ke la enorma besto, kiu nin ekcxasis, ne posedas korpon tauxgan por rapida kurado, do sxajnis al mi necese nur atingi la arbojn suficxe malproksime antaux gxi por povi forgrimpi de la dangxero sur iun grandan brancxon, antaux ol gxi alvenos.
Malgraux nia dangxera situacio, mi ne povis ne ridi pri la freneze rapidaj penadoj de Perry, kiu klopodis rifugxi en la malsuprajn brancxojn de la jam atingitaj arboj. La unuaj dekkvin futoj de la arbotrunkoj estis nudaj--almenaux cxe tiuj arboj, kiujn Perry provis suprengrimpi, cxar la azildona aspekto de la pli grandaj el tiuj arbgigantoj evidente logis lin. Dekfoje li ekgrimpis supren, tiel rapide kiel granda kato, sed cxiufoje li refalis de la trunko teren, kaj post cxiu tia malsukceso li terurigite ekrigardis super sian sxultron al la proksimigxanta bestego, samtempe eligante timplenajn kriojn, kiuj ehxis tra la morna arbaro.
Fine li ekvidis grimpoplanton same dikan kiel manradikon, kaj kiam mi atingis la arbaron, li jam rapidege suprengrimpis sur gxi, manon super mano. Li jam preskaux atingis la plej