Ce la koro de la tero | Page 3

unu ekstremo estas potenca borilo funkciigita de motoro, kiu laux Perry produktas pli da potenco je la kuba colo[5] ol iu ajn alia motoro produktas je la kuba futo. Mi memoras liajn pretendojn, ke la motoro sola povus enorme ricxigi nin--ni intencis publike konatigi la tutan aferon post la sukceso de nia unua sekreta elprovo--sed Perry neniam revenis de tiu prova vojagxo, kaj mi revenis nur post dek jaroj.
Mi memoras la sortodecidan nokton, kvazaux gxi estus la hierauxa, en kiu ni intencis elprovi la praktikecon de tiu mirinda inventajxo. Estis preskaux noktomeze, kiam ni iris al la alta turo, en kiu Perry estis konstruinta sian "feran talpon", kiel li sxatis nomi gxin. Gxia granda nazo ripozis sur la nuda tero. Ni trapasis la pordojn de la ekstera blendo, sekure fermis ilin, trapasis al la kajuto en la interna cilindro, kiu entenis la regadmehxanismon, kaj sxaltis la elektrajn lampojn.
Perry rigardis al sia generatoro; al la grandaj rezervujoj, kiuj tenis la vivdonajn hxemiajxojn, per kiuj li produktos fresxan aeron por anstatauxi tiun, kiun ni foruzos spirante; al siaj mezurinstrumentoj, kiuj registros temperaturojn, rapidecon, distancon, kaj kiuj analizos la trapasatajn rokajxojn.
Li provis la stirilon kaj superrigardis la fortajn dentradojn, kiuj transdonos mirindan rapidecon al la giganta borilo cxe la nazo de lia stranga veturilo.
Niaj segxoj, en kiujn ni zonis nin, estis tiel fiksitaj sur transversaj stangoj, ke ni sidus ekvilibre, egale cxu la masxino plugus vojon malsupren en la internajxon de la Tero, cxu gxi movigxus horizontale lauxlonge de granda karbvejno, aux cxu gxi suprenirus vertikale al la suprajxo.
Finfine cxio pretis. Perry klinis sian kapon kaj pregxis. Dum momento ni silentis, kaj tiam la mano de la maljunulo ekkaptis la sxaltostangon. Eksonis timiga mugxego sub ni--la giganta framo tremis kaj vibris--auxdigxis ekbruego, kiam la mola grundo ekpasis tra la kavajxo inter la interna kaj ekstera blendoj kaj deponigxis malantaux ni. Ni ekiris!
La bruo estis surdiga. Estis terura sento. Dum plena minuto nek li nek mi povis fari ion alian ol krocxigxi per la proverba malespero de dronanto al la teniloj de niaj balancantaj segxoj. Tiam Perry jxetis rigardon al la termometro.
"Aj!" li kriis, "ne povas esti--rapide! Kion montras la distancometro?"
Tio kaj la rapidometro estis cxe mia flanko de la kajuto, kaj dum mi turnigxis por kontroli, mi povis vidi Perry murmuranta.
"Altigxo je ses gradoj[6]--ne eblas!" kaj poste mi vidis lin timplene tiregi je la stirilo.
Kiam mi fine trovis la etan montrilon en la obskuro, mi ekkomprenis la videblan eksciton de Perry, kaj mia koro sinkis. Sed kiam mi parolis, mi kasxis la timon, kiu hantis min.
"Estos jam sepcent futoj, Perry," mi diris, "antaux ol vi povos turni gxin horizontalen."
"Vi devos helpi min, knabo," li respondis, "cxar mi mem ne povas ecx moveti gxin el la vertikala pozicio. Dio permesu, ke nia kuna forteco estu egala al la tasko, cxar alie ni certe pereos."
Mi serpentumis al la flanko de la maljunulo, ne dubante, ke la granda rado tuj cedos al la potenco de miaj junaj kaj viglaj muskoloj. Kaj mia kredo ne estis nura egoismo, cxar miaj kamaradoj cxiam trovis mian korpon tre enviinda. Kaj gxuste tial gxi fortigxis pli ol la naturo intencis, cxar mia komprenebla fiero pri mia granda forteco igis min prizorgi kaj fortigi miajn muskolojn kaj korpon per cxiu ebla rimedo. Per boksado, futbalo kaj bazopilko mi trejnis min ek de la infaneco.
Do kun la plej granda memfido mi ekkaptis la grandan feran radrondon; sed kvankam mi uzis cxiun uncon de mia forto, mia plej granda peno estis tiel senefika kiel tiu de Perry--la ilo tute ne movigxis--la malvarma kaj senesperiga terurajxo, kiu tenis nin rekte sur la vojo al la morto!
Fine mi cxesigis la senefikan lukton kaj sen parolo reiris al mia sidloko. Ne necesis vortoj--almenaux al mi nenio sxajnis direnda, kvankam Perry eble dezirus pregxi. Kaj mi estis tute certa, ke li deziros, cxar li neniam preterlasis okazon fari pregxon. Li pregxis, kiam li vekigxis, li pregxis antaux ol mangxi, li pregxis post la mangxo kaj nokte, antaux ol enlitigxi, li pregxis denove. Intertempe li ofte trovis aliajn okazojn pregxi, ecx kiam la motivo sxajnis iom dubinda laux mia mondeca vidpunkto--nun, kiam li estis baldaux mortonta, mi antauxvidis kun granda certeco veran orgion de pregxado, se decas per tia metaforo aludi agon tiel solenan.
Sed je mia mirego mi malkovris, ke, kiam la morto rigardacxis en lian vizagxon, Abner Perry transformigxis en novan personon. El lia busxo eliris ne pregxoj, sed klara rivero de nemoderigitaj blasfemoj, cxiuj direktitaj kontraux tiu kviete obstina mehxanismo.
"Sxajnas al mi, Perry," mi riprocxis, "ke viro de via pretendita pieco preferus pregxi ol blasfemi, kiam la morto proksimigxas."
"Morto!" li kriis. "Cxu tio cxagrenas vin? Nia morto estas sensignifa, kompare kun la perdo, kiun la mondo devos suferi. Sciu, David, ke per tiu cxi fera cilindro ni elmontris eblecojn, pri kiuj la scienco apenaux ecx revis.