Bezoek aan den berg Athos | Page 3

met hen de karavanen, overvalt de hoeven en
dorpen, en heft schatting van het omliggende land. Nu is hij een roover
geworden; maar het is daarom nog niet uitgemaakt dat die man
inderdaad een booswicht is. Het zijn deze roovers, die den eersten stoot
hebben gegeven voor den griekschen onafhankelijkheidsoorlog, en die
waarschijnlijk, bij eene mogelijke nieuwe botsing, de trouwste
bondgenooten van Griekenland zouden zijn. Inmiddels kan de reiziger
van deze lieden overlast genoeg lijden; de pâsja gaf ons daarom twee
zaptiés of bâsji-bozouks van zijne wacht mede, benevens nog twee
gewapende mannen, om op de paarden te passen. Een koopman uit Scio,
die voor zaken den berg Athos moest bezoeken, had zich bij ons
gezelschap aangesloten.
Den 14den Mei vertrokken wij van Salonika. De beide soldaten
openden den trein. De kleeding en uitrusting der bâsji-bozouks is aan
geen vaste regelen gehouden: ieder volgt daarin zijn eigen smaak. Onze
zaptiés droegen het donkerroode albaneesche vest, met zwart galon
geborduurd; een wijden broek, aan de knieën sluitende, en een hoogen,
spits toeloopenden tulband. In hun gordel hadden zij een gansch
arsenaal van allerlei wapenen: dolken, sabels, pistolen enz. Deze
wapenen zijn de trots van den Albanees; om daarin boven anderen uit
te munten, getroost hij zich de grootste opofferingen.--Na een
vermoeienden tocht van drie uren, door het rulle zand en in de
brandende zon, kwamen wij aan de karavanserai van Vasilika, een
armzalig gehucht van tien of twaalf woningen: de plaats werd in 1821
door Ahmed-Bey ganschelijk Verwoest. Thans zijn hier eenige
grieksche familiën gevestigd. De grond is zeer vruchtbaar, en blijkens
de vriendelijke olijven-, vijgen- en wijngaarden, wier frissche lommer

recht weldadig is, ook goed bebouwd.
Naarmate ge u van de kust verwijdert, worden de woningen zeldzamer;
in volle vrijheid groeit en bloeit de myrthe in dezen vruchtbaren grond,
dien de ploeg onberoerd laat; eerst te Galatz vindt ge weder sporen van
akkerbouw. Galatz ligt aan den voet van den berg Disoron; de huizen
zijn gedeeltelijk op en tegen de rots gebouwd, op welker top een zware
toren verrijst. Wij brachten hier den nacht door. Den volgenden morgen
vervolgden wij onzen tocht door de eenzame landstreek; welhaast
begon de weg zeer merkbaar te stijgen; de plantengroei nam
gaandeweg in kracht en weelderigheid af; daarentegen vertoonden de
menschen, die wij ontmoetten, een krachtiger type dan de bewoners der
vlakte.--Nog eens omgaf ons het dichte bosch, vol wonderlijk
gevormde, wild verwrongen stammen en reusachtige, eeuwenoude
boomen; en bij het uitgaan, ontplooide zich voor onzen blik een
verrassend panorama. Aan den gezichteinder verhief zich de berg
Athos, als een reusachtige sphinx, aan den oever der zee neergehurkt;
tot aan den berg is het eene aaneenschakeling van hoogten en laagten,
van kloven en valleien; ter rechterzijde overziet ge het schiereiland van
Pallene; ter linkerhand, Orfano, neergevleid aan den zoom der sierlijke
golf. Alles, tot aan den verren gezichteinder, volkomen duidelijk
zichtbaar, dank zij de weergalooze helderheid en doorschijnendheid
van dezen lichtenden griekschen hemel.
Des avonds te negen ure trokken wij over de rivier de Doulitchaï. Een
pappas, dien wij daar ontmoetten, zeide ons dat wij te veel naar het
zuidoosten waren afgedwaald, en dat wij ons naar het nabijgelegen
dorp Hagios-Nicolaos moesten begeven, waar wij den nacht zouden
kunnen doorbrengen. Wij volgden zijne aanwijzing, en kwamen te
middernacht aan het genoemde dorp, waar wij met groote moeite een
paar kamers konden vinden, daar in alle woningen de beschikbare
ruimte door zijwormen was ingenomen. Den volgenden dag staken wij
in eene tartane, die aan den oever hout innam, de golf van Monte-Santo
over.

II.

Den 17den Mei, twee uren na middernacht, wierpen wij het anker uit
voor het russische klooster, aan den westelijken zoom van den Athos.
Bij de eerste morgenschemering, vertoonden zich eene menigte
hoofden voor de vensters der hooge galerijen. Het is moeilijk, zich een
verwarder, onsamenhangender gebouw te denken, dan dit klooster: een
ongeloofelijke baaiert van bolwerken, torens en torentjes, muren,
terrassen, galerijen: alles door den tijd verkleurd, gescheurd,
verbrokkeld. In den langen muur is geen enkele opening, maar
daarboven verheffen zich houten galerijen, die buiten den muur
uitsteken en op schoorbalken rusten. Deze galerijen zijn donkerrood
geverfd, hetgeen althans eenige afwisseling brengt in de eentonig grijze
tint der muren. Deze groep gebouwen verrijst op een naakte rots, aan
alle zijden door weelderigen plantengroei omgeven.
Voulgaris, dien ik als gezant naar het klooster gestuurd had, kwam
terug, gevolgd door twee kaloyers (monniken, van Kalogeroi, goede
grijsaards), die ons, namens den higoumenos (abt, prior) een geschenk
kwamen aanbieden van meloenen en versche vijgen. Na deze welkome
vrachten genuttigd te hebben, begonnen wij het steile pad te beklimmen,
dat naar het klooster voert. Eene dubbele deur, gegrendeld als de deur
eener gevangenis, en waarboven een beeld der Madonna is geplaatst,
wier verguld gewaad ge door een traliewerk zien kunt, voert naar het
groote binnenplein. Midden