Aljaska en de Canada-spoorweg | Page 7

Zoo zie ik mij genoodzaakt, bij een temperatuur van 31°, te voet rond
te loopen, als ik ten minste getrouw mijnen plicht als toerist wil
vervullen. Alle winkels zijn gesloten, maar daar luiken in dit land
onbekend zijn, kan men door de vensters de uitstallingen waarnemen.
Kooplieden en bedienden, allen ernstig in het zwart gekleed, zitten voor
hunne gesloten huisdeuren stil te rooken of te pruimen. Herhaaldelijk
vroeg ik, of ik iets kon koopen, dat ik met den vinger aanwees, bijv.
een pakje sigaren of tabak, en telkens ontving ik slechts eene
melancolieke, maar stellig weigerende hoofdschuddende beweging tot
antwoord. De honden zelfs schenen door hunne droevige houding aan
te toonen, dat het zondag was, en dat ze niet mochten draven, of
gekheid maken, of elkaar beleefdheden bewijzen als op andere dagen.
Daar treft op eens een vroolijke fanfare, een helsche muziek van
trommels, cimbalen, fluiten en klaroenen mijn oor. Ik zie een twintigtal
mannen en vrouwen, oude vrouwen vooral, in fantastische uniformen,
met versnelden pas voorbijtrekken, de vlag voorop. Ze maken deel uit
van het Leger des heils. En dan te moeten bekennen, dat die dwaze
maskerade, het eenige vroolijke verschijnsel in mijn bezoek aan
Winnipeg, niet bij machte was, de stroeve aangezichten van de enkele
toeschouwers op straat te ontspannen!
't Is intusschen drukkend warm; de zon brandt op de stoffige en te
weinig beschaduwde straten der hoofdstad van Manitoba. Om geen
zonnesteek te krijgen, verschuil ik mij dan ook maar in een hôtel bij 't
station. Maar om een glas bier machtig te worden, moet ik een krijgslist
gebruiken. Van buiten gezien schijnt de bar gesloten, en werkelijk is de
straatdeur dan ook hermetisch dicht. Doch er is nog wel iets op te
vinden. De ingewijden kennen den weg naar zeker klein deurtje, dat tot
het buffet toegang geeft. Daar zult ge verbaasd zijn, in het half-duister
een talrijk gezelschap aan te treffen,--wat tot op zekere hoogte de stilte
op straat verklaart--en men zal u er alle dranken, die ge verlangt,
verschaffen. Dat noemt men hier de zondagsrust eerbiedigen!
Ten westen van Winnipeg gaat de weg, die in volkomen rechte lijn, tot
zoo ver het oog reikt, zich voortzet, door eene geheel vlakke streek. We
zijn in de zone van die prairieën, die bijna overal hebben plaats
gemaakt voor korenvelden, naar alle zijden zich uitstrekkend, zonder

een enkelen boom en zonder afsluitingen. Groote boerenhoeven wijzen
hier en daar op den rijkdom van dit deel van Manitoba, dat met den
staat Dacota, welks noordgrens niet ver is verwijderd, er naar streeft, de
korenschuur van Europa te worden. Duizenden mijlen lang zal de
streek zoo blijven: aangrijpend beeld voor de toekomst van onzen
landbouw!
Portage-la-Prairie, aan de rivier Assiniboine, is het eerste belangrijke
station en een der voornaamste marktplaatsen der provincie. Men ziet
er groote molens en reusachtige elevators.
Brandon, waar we 's avonds aankomen, bestaat reeds tien jaar; 't is een
stad met 6000 inwoners en de grootste korenmarkt van Manitoba. Daar
moeten we weer ons horloge een uur achteruit zetten. Men heeft er tien
minuten oponthoud. De dames uit de stad komen in groot toilet op het
perron van den spoorweg; 't is vandaag Zondag, en er zijn niet veel
publieke vermakelijkheden te Brandon!
Er zijn een massa reizigers bijgekomen. In de parlour en den
rookwagen gaat het zeer levendig toe; misschen gedeeltelijk tengevolge
van de glazen whisky met apollinaris, waarop de heeren elkander
tracteeren. Het kleine badkamertje in onzen waggon dat ik nog niet heb
vermeld, schijnt nog meer te worden gebruikt voor die soort van
plengoffers, dan voor het doel, waartoe het werd bestemd.
28 Juli.--In den afgeloopen nacht zijn we Qu'appelle voorbijgegaan,
een groot dorp aan de rivier van dien naam.
Regina, waar we zeer vroeg aankomen, is de voornaamste stad aan de
Assiniboine, een der vier districten, waarin voorloopig het groote
Territorium van het noordwesten is verdeeld.
Het aantal inwoners van Regina, "de koningin der prairieën", is nog
niet meer dan 2200, en toch is het de zetel van de wetgevende macht
der staten van het Westen tusschen Manitoba en Columbia en het
hoofdbureau der rijdende politie. Dit keurcorps bestaat uit duizend in
den krijg geharde ruiters, en moet de grens der Vereenigde Staten
bewaken en de orde handhaven onder de blanken en de over groote
uitgestrektheden verspreide Indianen; meer nog, ze moet waken voor
de naleving der wet, die onder strenge strafbepalingen verbiedt, aan de
Indianen alcoholische dranken te verkoopen.
Van nu af zullen we telkens bij de stations Indianen aantreffen. In
dekens gewikkeld, zwijgend neergehurkt, zitten die arme menschen

langs de spoorweggebouwen en bieden aan de trein-passagiers
buffelhorens te koop aan, mooi opgewreven en kunstig aaneengehecht,
of borduurwerk van hun hand of andere kleine merkwaardige
voorwerpen. Deze Indianen zijn van den stam der Zwartvoeten, wier
gereserveerd terrein langs den spoorweg ligt.
Gisteren wees