Aljaska en de Canada-spoorweg | Page 6

afwisseling en geen tuin omgeeft die kleine houten
huisjes, die alle aan elkaar gelijk zijn en verspreid liggen over eene
groote oppervlakte. Daarmee in tegenstelling zijn de ruime magazijnen,
de dokken, de aanlegplaatsen, de kolendepóts en groote elevators,

waarvan één, een reusachtig gevaarte, 1200000 schepel kan bevatten.
Alles duidt aan, dat de dag nabij is, waarop zich daar een groote stad
zal vertoonen, en waarop paleizen van marmer en graniet de nederige
hutjes van heden zullen vervangen. Zoo gaat het in Amerika!
We nemen in Port-Arthur eenige reizigers op. Gelukkig is het niet de
dag, die op de boot van Owen Sound correspondeert; want dan zou
onze _sleeping-car_ overvol zijn geworden. Een laatste groet aan het
Bovenmeer! De streek, die na Port William voor ons ligt, wordt
besproeid door de schoone, breede rivier Kaministiquia, welker oevers
we eenigen tijd volgen. Langzamerhand wordt het bouwland
schaarscher; de natuur herneemt een woest karakter. Tegen het vallen
van den avond passeeren we de waterscheiding tusschen het
Bovenmeer en het Winnipeg-meer, d.i. tusschen het bekken van de
Sint-Laurens en dat van de Hudsonsbaai.
27 Juli.--Van des morgens vijf uur af ben ik op mijn observatiepost op
het balkon van den wagen, ik wil het station Rat Portage niet
verzuimen, waar ik het beroemde Woudmeer zal kunnen zien. Het
landschap is allerliefst: veel mooie meertjes, onderling met elkaar in
gemeenschap staande, brengen afwisseling en maken, dat de Indianen
en de trappers van vroeger, met kleine draagplaatsen of portages hier
en daar er tusschen, in hunne booten van boomschors honderden, ja
duizenden mijlen konden afleggen.
In een zoo moerassig oord stuitte de aanleg van spoorwegen natuurlijk
op groote moeilijkheden. De grond is niets dan een wiegelende weide,
rustend op zware veenlagen. Om den weg te leggen op voldoend vasten
bodem, moesten er enorme hoeveelheden aarde en steenen worden
aangevoerd, die in de modder verzonken zonder merkbaar gevolg.
Wat het Woudmeer aangaat, het is een vrij groot zoet waterbekken met
eenen omtrek van 640 kilometer; men krijgt er echter geen goed
overzicht van door de ontelbare eilandjes, die boven het ondiepe water
uitkomen.
Nu betreden wij Manitoba. De dennen, die al kleiner worden,
verdwijnen ten laatste geheel. Men merkt, dat men de prairie nadert; de
grond is donker en veelal bebouwd; groote kudden doen zich te goed
aan groene weiden. Daar is de Roode Rivier: we steken die over langs
een mooie ijzeren brug en om kwartier over tien, juist den aangegeven
tijd, komen we bij 't station Winnipeg, 2292 kilometer van Montreal.

De tijdcirkel bepaalt het vertrek op 14.20 uur: dus heb ik nu de vrije
beschikking over vier uren.
Winnipeg is, na Ottawa, de volkrijkste stad van de groote lijn tusschen
Montreal en de kust der Stille Zuidzee. Ze ligt aan de samenvloeiing
van de Roode Rivier en de Assiniboine en is als Fort Garry langen tijd
de stapelplaats en zetel geweest van de Hudsonsbaai-compagnie. Nu is
het de hoofdstad van Manitoba, en het neemt onder de steden der
Dominion, met zijne 30000 inwoners, den zevenden rang in. De
hoofdstraat, waarop de andere rechtlijnige straten uitkomen, is
buitengewoon breed, geplaveid met boomstammen en naar
landsgebruik voorzien van houten trottoirs. Er zijn weelderig ingerichte
magazijnen en een zeker aantal mooie openbare en bijzondere
gebouwen. Het stadhuis is een monumentaal geheel, werkelijk een
groote stad waardig; een gedenkzuil staat er voor, opgericht ter eere
van de soldaten uit Canada, die in 1885 vielen in den strijd tegen de
kleurlingen van het Noordwesten.
Voor het eind dezer eeuw zal waarschijnlijk de bevolking van
Winnipeg het cijfer van 100000 inwoners hebben bereikt. De
geographische ligging, in het centrum van het land en te midden der
vruchtbare prairieën van het Noordwesten, verzekert aan de stad eene
groote toekomst. Wie weet, of niet te eeniger tijd Winnipeg voor
Canada de plaats zal innemen, die Chicago in de Vereenigde Staten
bekleedt? Aan den anderen kant der Roode Rivier ligt, ver uit elkaar
gebouwd, de fransche voorstad Saint-Boniface, residentie van
monseigneur Taché, het eerwaarde hoofd der katholieke kerk in de
noordwestelijke provinciën. Maar al is het fransche element het talrijkst
vertegenwoordigd op den rechteroever der Roode Rivier, te Winnipeg
en in 't overige Manitoba is dat niet het geval. Kort voor ik er kwam,
had het parlement der provincie een wet aangenomen, die het onderwijs
van de fransche taal op de scholen verbood. Ik haast mij er bij te
voegen, dat die wet, welke tegen den geest der constitutie indruischte,
algemeen protest heeft uitgelokt, zoowel bij de Franschen als bij de
liberale Engelschen.
Een zondag in een engelsch of amerikaansch land te moeten
doorbrengen, is noodlottig voor een reiziger. Te Winnipeg heb ik er
weer de ervaring van opgedaan. De trams rijden niet; een havelooze
koetsier biedt mij een rijtuig van betwistbare zindelijkheid aan,

waarvoor hij mij anderhalven dollar per uur vraagt, wat ik natuurlijk
weiger.