Aliaj Tempoj | Page 6

Edith Wharton
sukcesigis la aferon,
evitis rektan klarigon, komprenigis al li ke sxia vivo jam finigxis, ke sxi
nun ekzistas nur por sia filino kaj ke pli preciza liaflanka propono
estintus preskaux malrespekti la tauxgan socian delikatecon. Sxi tiel
alkutimigxis al konduti kvazaux sxia vivo jam finigxis! Kaj, cxiuokaze,
li rekonis sxiaflankan indicon, rezulte de kio sxi sukcesis sxirmi kaj
sian kaj lian sentivecon. La sekvintan jaron, kiam li alvenis Florencon
por viziti sxin, ili rerenkontigxis en la malnova amikema maniero kaj
gxis nun tio dauxris esti la kvalito de ilia intimeco.
Kaj nun, subite kaj neatendite, li starigis la proponon denove, cxi-foje
senpere, kaj en tia formo ke sxi ne povis gxin eviti; bazante la
restarigon de la peto, post tiom longa intervalo, sur tion ke, laux propra

elmontrado sxia, sxia cxefa argumento kontraux gxi ne plu ekzistis.
"Vi diras al mi ke Leilino estas felicxa. Se sxi estas felicxa, sxi ne
bezonas vin--ne bezonas vin, tio estas, sammaniere kiel antauxe. Vi
deziris, mi scias, esti cxiam atingebla, libera kaj disponebla se subite
sxi petus vin alveni sxin aux alvenus enaziligxi cxe vi. Mi komprenis
tion--tion mi respektis. Mi ne trudis al vi mian deziron cxar mi konsciis
gxin esti senutila. Vi ne taksintus vin libera, tion mi komprenis suficxe
bone, elprofiti tian gxojon kian havigintus al vi kunvivado kun mi dum
sxi estis malfelicxa kaj, kiel vi sxin imagis, malhavanta la esperon sin
liberigi. Ecx tiam mi ne havis la saman senton pri tio kiel vi. Mi
komprenis pli bone ol vi la evoluantan etoson cxi tie. Sed antaux dek
jaroj la sxangxigxo ankoraux ne okazis kaj mi maldisponis la kapablon
vin konvinki pri ties alveno. Tamen mi imagis cxiam la eblon ke
Leilino ne jugxu sian kazon finarangxita pro kio mi elektis opinii ke
ankaux nia kazo ankoraux ne finarangxis. Permesu ke mi dauxre opinii
tiel, almenaux gxis vi vidos sxin kaj konfirmos per propra rigardo kion
diras al vi Suzino Suferno."
III
Lauxlonge de la tuta raportado-reraportado kiun Suzino Suferno faris al
sxi dum ilia kvarhora fugxado al la montetaro, tiu peto de Ido ade
revenis al la menso de S-rino Lidkoto. Sxi ankoraux ne sciis kion senti
rilate al ties influo sur sxian apartan sorton, sed la peto estis io sur kion
sxiaj konfuzitaj pensadoj povus sin apogi meze de la amaso da novaj
efektoj kaj sxi estis nedireble gxoja ke li diris kion li diris kaj gxin diris
en tiu aparta momento. Tio helpis sxin alkrocxi solide al sia identeco
meze de la ekfluo da strangaj nomoj kaj novaj kategorioj kiujn
elversxis sur sxin la parolado de sxia kuzino.
Laux la progreso de la vojagxo la komunikajxoj de Frauxlino Suferno
pli kaj pli eksterordinarigxis. Sxi kondutis kiel cxicxerono pretiganta la
menson de sensperta vojagxanto por la mirindajxoj baldaux
eksplodontaj sur gxin.
"Vi ne rekonos Leilino. Sxi remuntigis siajn perlojn. Johano Sargxento
pentros sxin. Ho, kaj sxi petis ke mi diru al vi ke sxi esperas ke vi ne

maltoleros esti iom kunpremata dum la semajnfino. La domon
konstruigis la patro de Vilburo, vi scias, kaj gxi estas iom
malnovmoda--gxi havas nur dek porgastajn dormcxambrojn.
Kompreneble tio estas malgranda afero rilate al tio kion ili intencas fari.
Ilia propono estas konservi la nunan domon kiel alon. Sxi petis ke mi
klarigu--sxi ege bedauxras la malpovon disponigi al vi apartan
saloneton en la komenco. Ili konsideras Egiption por la venonta vintro
escepte, kompreneble, se Vilburo ricevos sian komision. Ho, cxu sxi ne
skribis al vi pri tio? Nu, li deziras Romon, vi scias--la duan
sekretariecon. Aux, anstatauxe, li deziris Anglion. Sed Leilino insistis
ke, se ili iros eksterlanden, sxi postulas esti proksime al vi. Kaj
kompreneble tio kion sxi diras havas legxan forton. Ho, ili ege deziras
ricevi gxin. Vi komprenu, la onklo de Horaco estas en Kabineto--ia
adjunkta sekretario--kaj miaopinie li disponas ege influajn rilatojn--"
"Cxu la onklo de Horaco? Mi supozas ke vi volas diri tiun de Vilburo,"
interrompis S-rino Lidkoto, eligante anhelon el kiu parton instigis la
frivola lingvouzado de Frauxlino Suferno.
"Cxu tiu de Vilburo? Ne, mi ne volas diri lin. Tiun de Horaco mi volas
diri. Neniaj malbonvolaj deziroj kontrauxstarigas ilin, mi certigu vin.
Ekde la anonco pri la fiancxigxo de Horaco--cxu vi ne sciis ke Horaco
fiancxigxis? Nu, li edzigxas kun unu el la filinoj de Episkopo Torburjo:
la rugxharulino verkinta la romanon kiun cxiuj priparolas: Cxi Tiu
Karno Mia. Ili geedzigxos en la katedralo. Kompreneble, Horaco rajtas,
cxar estis Leilino kiu--sed, kiel mi diras, ne estas la plej eta rankoro kaj
Horaco mem skribis al sia onklo pri Vilburo."
La pensadoj de S-rino Lidkoto refugxis al tio kion sxi diris al Ido la
antauxan tagon sur la ferdeko de "Utopio". "Antauxe mi ne okupis
grandan spacon sed kie estas angulo por mi nun?" Kie, efektive, en tiu
homplena renversita mondo, kun ties impetaj
Continue reading on your phone by scaning this QR Code

 / 18
Tip: The current page has been bookmarked automatically. If you wish to continue reading later, just open the Dertz Homepage, and click on the 'continue reading' link at the bottom of the page.