Aan de Zuidpool | Page 6

eilandjes, op onzen weg gelegen.
Meer dan anderhalve maand lang zijn de honden vastgebonden
gebleven. Dat systeem heeft ze zoo gehoorzaam gemaakt, dat we hun
de vrijheid geven. De verandering zal hun zeer aangenaam wezen en
zal hun goed doen, zonder nog erbij te rekenen, dat het gezicht van hun
vroolijkheid ons een afleiding zal bezorgen bij de eentonigheid van ons
bestaan.
Voordat we aan de gevangenen de vrijheid geven, moeten we hen eerst
ontwapenen. Zonder die voorzorg zou er dadelijk een gevecht
losbreken en er zouden één of meer dooden vallen. Dus wordt elke
hond stevig gemuilband. Aan het eind van die bewerking beweegt geen
enkele hond zich; allen schijnen iedere gedachte te hebben opgegeven
van ooit de plek te verlaten, waar ze zoo lang zijn geweest. Na een
oogenblik van nadenken vat één van hen moed en doet een paar
stappen. Het zien van zijn vrijheid wekt de anderen op en onmiddellijk
werpen ze zich op den wandelaar, gelukkig met die gelegenheid, om
eindelijk eens op elkander te kunnen aanvallen. Maar ze hadden buiten
de muilbanden gerekend; er vlogen enkele haren als eenige trofeeën.
Dit was maar een schermutseling; toen eenmaal de strijdbijl was

geworpen, werd het gevecht weldra algemeen. Twee uur lang duurt het
gevecht onder een afgrijselijk gehuil; de haren vlogen, maar de huid
bleef ongedeerd. Dien namiddag redden de muilkorven een massa
levens.
Vechten is een groot genoegen voor Eskimohonden. Het zou zoo erg
niet wezen, als ze niet de gewoonte hadden om samen te spannen en op
een afzonderlijk beest aan te vallen, dat als slachtoffer wordt gekozen.
Als men ze stil hun gang liet gaan, zouden ze hun arme prooi niet
loslaten, eer die gedood was. Honden van groote waarde vinden zoo
soms in enkele oogenblikken den dood. Wij deden ons best, om hen op
te voeden tot beter manieren, en ze begrepen gauw, dat die manier van
plezier maken ons niet aanstond. We hadden hierbij te strijden tegen
een soort van instinct, en het zou een ijdele hoop zijn geweest, te
denken, dat de opvoeding dat instinct zou dooden. De honden bleven in
vrijheid tot het eind van de reis; ze werden enkel vastgebonden
gedurende de uren van den maaltijd. Natuurlijk kropen ze in alle
hoekjes en gaatjes van het schip, en zoo zag men des morgens vaak
geen hond meer op het dek; allen hadden zich hier of daar verstopt.
Verscheiden maakten gebruik van een open luik, om in het ruim te
komen, en een val van zeven en een halven meter liet hen ongedeerd.
Na de eerste gevechten bleef het rustig, en de helden van den strijd
legden een soort van schaamte aan den dag om de geringe uitwerking
van hun pogingen. In hun oogen verloor de sport veel van haar
bekoorlijkheid, als er geen bloed vloeide van hun tegenstanders.
De onderlinge verhouding tusschen de honden droeg niet altijd dit
vijandige karakter; er ontstond vaak vriendschap, die wel eens zoo sterk
werd, dat van twee vrienden de een niet buiten den ander kon. Voordat
we hun de vrijheid gaven, was ons de treurige stemming van sommigen
onder hen opgevallen. Op den dag, toen ze vrij waren, ontdekten wij,
dat die melancholie enkel voortkwam uit het feit, dat ze gescheiden
waren van zeer dierbare vrienden, die op een andere plek van het dek
waren vastgebonden. Wij profiteerden dadelijk van die aanwijzing,
door in hetzelfde span de dieren te vereenigen, die door genegenheid
aan elkander waren verbonden.

Langzaam maar zeker gaat het naar het Zuiden en geleidelijk daalt de
temperatuur en wordt beter geschikt voor menschen uit het Noorden.
Zooals ik had voorzien, waren we ten zuiden van kaap de Goede Hoop
twee maanden na het vertrek van Madera. Op den dag, toen we den
meridiaan van Afrika's zuid punt passeeren, komt er een hevige storm
opzetten, die met zeer hooge golven gepaard gaat; ons schip houdt zich
echter best en toont eens, wat het kan. Als er een enkele van die hooge
zeeën op het dek kwam, zou ze alles kapot slaan. Maar de Fram is een
bewonderenswaardig schip. Als de golven van achteren komen,
dreigend ons te overstelpen, rijst het schip met een sierlijke beweging,
en de monsterachtige golf glijdt eronder langs. Een albatros zou het niet
mooier kunnen doen.
Daar het Kerguelen-eiland op onzen weg ligt, besluiten we, daar aan te
doen en een bezoek te brengen aan onze landgenooten, die er een
jachtstation voor de walvischvangst hebben opgericht. Sedert eenigen
tijd worden onze honden magerder, waarschijnlijk doordat hun voeding
niet de noodige hoeveelheid vet bevat, en nu zal op Kerguelen de plek
waar de walvisschen worden uitgesneden, ons zooveel vet bezorgen als
we begeeren. En ook, ofschoon de voorraad water voldoende is, als we
zuinig zijn, zou ik toch liever de vaten vullen. Ook hoopte ik, nog drie
of vier