20.000 Mijlen onder Zee: Oostelijk Halfrond | Page 8

verzenden en om de babirousa te voeren, en stapte gevolgd
door Koenraad in een rijtuig. De wagen reed Broadway af naar
Unionsquare, volgde de Vierde Avenue tot aan hare vereeniging met de
Bowerystraat, sloeg toen de Katharinestraat in en hield bij den 34en
steiger stil; daarvandaan bracht ons de Katharinaboot met paarden en
rijtuig over naar Brooklyn, de groote voorhaven van New-York,
hetwelk op den linkeroever der Oost-rivier ligt, en in weinige minuten
waren wij op de kaai, waar de Abraham Lincoln vervaarlijke
rookwolken door hare beide schoorsteenen naar boven stuwde.
Onze bagage werd onmiddellijk op het dek van het fregat gebracht. Ik
haastte mij aan boord te komen en vroeg naar den kapitein. Een der
matrozen bracht mij op de kampanje, waar ik een officier vond met een
goed voorkomen, die mij de hand toestak.
"Mijnheer Pierre Aronnax?" vroeg hij.
"Dat ben ik," antwoordde ik hem. "Kapitein Farragut?"
"In eigen persoon. Wees welkom, mijnheer de professor; uw hut is voor
u gereed."
Ik groette hem, en liet den kapitein verder voor het uitzeilen zorgen,
terwijl ik mij de hut deed aanwijzen, welke voor mij bestemd was.
De Abraham Lincoln was voor hare nieuwe bestemming goed gekozen
en uitgerust. Het was een snelzeilend fregat, met eene machine, welke
eene stoomspanning van zeven atmosferen toeliet. Met deze drukking
had de Abraham Lincoln een gemiddelde snelheid van 18,3 kilometer
in het uur, eene aanzienlijke snelheid, maar onvoldoende om met den
reusachtigen visch te wedijveren.
De inwendige inrichting van het fregat beantwoordde aan het overige.

Ik was zeer tevreden over mijne hut, welke zich in het achterschip
bevond en uitkwam in het officierssalon.
"Wij zullen hier op ons gemak zijn," zeide ik tegen Koenraad.
"Even goed als een slak in haar schelp!" antwoordde Koenraad.
Ik liet Koenraad onze koffers behoorlijk plaatsen en ging zelf weer naar
boven om de toebereidselen tot de afvaart te zien. Op dit oogenblik liet
de kapitein de laatste trossen, welke het fregat aan de kaai van
Brooklijn bevestigden, losgooien. Als ik dus een kwartier later
gekomen was, zou het schip zonder mij vertrokken zijn, en ik had dien
buitengewonen, bovennatuurlijken en onwaarschijnlijken tocht niet
medegemaakt, waarvan het ware verhaal evenwel niet overal geloof zal
vinden. Maar de kapitein wilde geen dag, geen uur zelfs verliezen om
de zee te bereiken waar het dier het laatst gezien was. Hij liet den
machinist op het dek komen.
"Hebben wij drukking genoeg?" vroeg hij.
"Ja wel, mijnheer," antwoordde de machinist.
"Go head!" riep daarop kapitein Farragut.
Dit bevel werd naar de machinekamer overgebracht door middel van
een toestel met samengeperste lucht, en de onder-machinist draaide de
kruk om, welke de machine in beweging moest brengen; de stoom
drong sissende in de geopende pijpen; lange horizontale stampers
zuchtten en brachten de zuigerstang in beweging, de schroef draaide
met toenemende snelheid in het water rond, en de Abraham Lincoln
stoomde statig voorwaarts, te midden van een honderdtal kleine
schepen en bootjes vol toeschouwers, die het fregat uitgeleide deden.
De kaaien van Brooklyn en van New-York langs de Oostrivier
wemelden van nieuwsgierigen. De hoezee's van 500,000 monden
barstten achtereenvolgens los. Duizenden zakdoeken wuifden boven de
dichte menigte en riepen de Abraham Lincoln een laatst vaarwel toe,
totdat het schip in de Hudson kwam, tegenover het uiteinde van het

schiereiland, waarop New-York gebouwd is. Toen volgde het aan de
zijde van New-Jersey den schoonen, met buitenplaatsen bezaaiden
rechteroever van den stroom, en stoomde tusschen de forten door,
welke het met kanonschoten begroetten. De Abraham Lincoln
beantwoordde dien groet met het driemaal hijschen van de
Amerikaansche vlag, waarvan de 39 sterren aan de bazaansmast
prijkten; daarop verminderde het fregat zijne snelheid om het
afgebakende vaarwater te houden, hetwelk met eene bocht door de
binnenbaai bij Kaap Sandy-Hook loopt, en stoomde strijkelings voorbij
deze zandige landtong waar duizenden toeschouwers het nog eens
toewuifden.
De vloot van scheepjes en booten volgde het fregat nog altijd en verliet
het niet eer dan op de hoogte van het vuurschip, welks beide lichten
den ingang van het nauwe vaarwater te New-York aanduiden.
Het sloeg toen drie uur. De loods ging weer in zijne boot en roeide naar
den schoener, die hem onder den wind wachtte. De vuren werden
aangestookt, de schroef draaide sneller in de golven, het fregat liep
langs de gele en lage kust van Long-Island, en om acht uur des avonds
stoomde het met volle kracht over de grauwe golven van den Oceaan
voorwaarts na in het noordwesten de vuur-bakens van Fire-Island uit
het oog te hebben verloren.
HOOFDSTUK IV
Ned Land.
Kapitein Farragut was een flink zeeman, en het fregat waard dat hij
commandeerde. Zijn schip en hij vormden slechts een geheel; hij was
er de ziel van. Hij twijfelde geen oogenblik aan het bestaan van den
eenhoorn, en hij duldde niet dat men daarover aan boord twistte. Hij
geloofde