Zuid-Tirol

Zuid-Tirol, by G. Bosch

The Project Gutenberg EBook of Zuid-Tirol, by G. Bosch This eBook
is for the use of anyone anywhere at no cost and with almost no
restrictions whatsoever. You may copy it, give it away or re-use it
under the terms of the Project Gutenberg License included with this
eBook or online at www.gutenberg.org
Title: Zuid-Tirol De Aarde en haar Volken, 1907
Author: G. Bosch
Release Date: November 19, 2006 [EBook #19866]
Language: Dutch
Character set encoding: ISO-8859-1
*** START OF THIS PROJECT GUTENBERG EBOOK
ZUID-TIROL ***

Produced by Jeroen Hellingman and the Online Distributed
Proofreading Team at http://www.pgdp.net/

Zuid-Tirol.
door G. Bosch.

Naar het land der dolomieten!
Er is in de latere jaren zoo verbazend veel over de dolomieten
geschreven; men vindt er zaakkundige opstellen over in verschillende
tijdschriften; men heeft ook reisbeschrijvingen van het dolomietenland,
en men vindt tal van novellen, die geheel of gedeeltelijk in die streken
afspelen en dan ook nog boeiende beschrijvingen van de heerlijke
natuur daar bevatten. Somwijlen werd wel eens de gedachte gewekt, of
dat vooropstellen van die dolomieten wel zoo geheel onwillekeurig was,
en of er niet een hoofd en eene hand achter staken, die belang hadden
bij het bespreken van die landstreek. De reclame stelt in deze tijden
zooveel middelen in het werk, dat men wel eens achterdochtig wordt.
En het mooiste van alles is, dat dikwijls de streek, die dan besproken
wordt als het land der dolomieten, en die het meest door de reizigers
bezocht wordt, eigenlijk geen dolomieten heeft. De echten vindt men
hoofdzakelijk op eene betrekkelijk kleine plek bijeen: 't zijn de
Fassaner bergen, de Langkofel, de Rosengarten en de Schlern. De
prachtige bergen in het Ampezzaner dal, zoo als de Cristallo, de Hohe
Gaisl, de Sorapis, zijn geen eigenlijke dolomieten, en toch zijn het die
bergen en hunne omgeving, die het meest bezocht worden. De
geologen verstaan onder dolomieten kalkbergen, die rijk aan magnesia
zijn. Voor den leek onderscheiden zij zich van elke andere bergvorming
door sterk sprekende bijzonderheden in hun uiterlijk. Zij vormen altijd
hoogst eigenaardige landschappen; de dalen zijn rijk aan groen,
heuvelachtig, hier en daar in andere rotssoorten gewone vormen
toonend, maar daar boven rijzen dan de dolomieten in de zonderlingste
gedaanten omhoog. Scherp in lijnen, weerstand biedend aan alle
verweering; torens, naalden en kanteelen, alsof ze zoo uit den bodem
omhoog zijn gedreven, op overblijfselen van oude burchten gelijkend.
En die vreemde vormen vertoonen zich, al naarmate zij door den regen
bevochtigd, door de zon beschenen of door wolken overschaduwd
worden, nu eens rozerood of zilverwit, dan donkerbruin, rood als
gloeiend metaal, aschgrauw, diep indigoblauw of goudgeel.
Men kan echter de dolomieten bezoeken en tevens wat meer van Tirol
zien. Heeft de lezer lust mij op een dergelijken tocht te vergezellen, dan

houde hij mij ten goede, dat ik de prachtige punten tusschen ons land
en Tirol onbesproken laat; hij vertrekke met mij des namiddags uit
Amsterdam en reize over Keulen, Frankfort, Wurzburg, München,
Innsbrück en Franzenfeste in eens door naar Niederdorf, een groot dorp,
dat op zich zelf weinig beteekenis heeft, maar dat een goed
uitgangspunt is voor een voetreis in Tirol. Men komt er 's avonds tegen
acht uur aan, maar de treinen hebben er een standvastige vertraging,
soms wel eens wat grooter dan 't geduld van den reiziger die reeds 24
uur in den trein zit.
Het hotel "Schwarze Adler" doet echter dien tegenval spoedig vergeten.
Men brengt er een rustigen nacht door, en gevoelt zich den volgenden
morgen volkomen uitgerust en bekwaam om de voetreis te aanvaarden;
de ransel wordt gepakt en de koffer per post vooruitgezonden. Daarbij
moet men er echter op letten, hem altijd aan een hotel in Oostenrijk te
zenden; verzending poste-restante wordt niet toegelaten, en eene
bestemming naar een italiaansche plaats heeft tengevolge, dat hij op de
grenzen blijft liggen.
Het was een heldere, zonnige morgen toen ik Niederdorf verliet;
aanvankelijk was de weg duidelijk aangewezen, maar spoedig kwam ik
aan een kruisweg, die niet op de kaart stond; het was een voetpad,
blijkbaar ontstaan nadat de kaart geteekend was, en het scheen eene
afkorting te zijn. Op goed geluk sloeg ik het in; Schluderbach was
mijne bestemming en die wandeling, van niet meer dan 5 1/2 uur, gaf
vrijheid eens een uurtje om te dolen. Nauw had ik 500 pas geloopen,
toen ik aangeroepen werd door een heer, die hoopte dat ik hem den weg
naar de Pragser Wildsee zou kunnen wijzen! Onze wegen liepen
aanvankelijk samen, maar per slot van rekening wisten we geen van
beiden of we op den goeden weg waren. De man was uit Weenen en
maakte met zijne vrouw voettochtjes in die omstreken; een uurtje
bleven we onder aangenaam gesprek bijeen, toen we weêr op een
rijweg kwamen en de overtuiging kregen, dat we ons