Zes maanden op Cuba--Havana | Page 6

orkest en een mooien Pleyel vond ik de heeren in onberispelijke gekleede jassen en de dames in groot toilet eendrachtig bijeen.
Sommige der donkergekleurde schoonen waren in het rood gekleed, droegen puntige mutsen, een houten sabel, en een herkenningsteeken, waarop de naam Jeanne d'Arc stond te lezen; ik kon echter, ondanks mijn herhaald aandringen, niet van haar gedaan krijgen, mij te vertellen wat dit beduidde. De avond verliep in de grootste orde, onder dansen, muziek, en geregelde pauzen, en men beijverde zich blijkbaar, op het punt van étiquette niet voor het deftigste blanke gezelschap onder te doen.
Men danste de habanera en den rigodon; maar ook een amerikaanschen dans, Two Steps, met begeleiding van de bekende Hiawatha; onze walsen en de muziek van Strauss worden weinig gedanst en gespeeld; daar men in dit warme klimaat de voorkeur geeft aan een langzamer tempo, zooals bij den geliefkoosden Danzon. Bij dezen dans zijn alle bewegingen rustig en ingehouden; een paar polka-passen; een langzame pirouet, de dansers komen bijna niet van hun plaats, en men kan gerust tusschen de dansende paren doorwandelen, die met ernstige gezichten tegenover elkaar hun figuren uitvoeren. De eenige, curieuse beweging, die dezen overigens vrij plechtstatigen danspas verlevendigt, is een soort van onverwachte schok met de heupen, die soms een bijna komischen indruk maakt, vooral daar de muziek, die dezen dans begeleidt, allerwonderlijkst vreemd en grillig is, en eigenlijk op een vreemdeling den indruk maakt, alsof ieder instrument op zijn eigen houtje speelt, met de bedoeling, zooveel leven te maken als maar eenigszins mogelijk is. Men zou denken dat zij het zoo geen tien minuten achtereen konden volhouden, en gelukkig namen dan ook de muzikanten om het kwartier een poos rust. Zij bedienden zich voor het maathouden van een opzettelijk hiertoe vervaardigd instrument, de gu?ro, een langwerpige kalebas, aan het eene eind omgebogen, uitgehold, gedroogd, en in de dwarste geribd door inkervingen, waarover met een vischgraat, of een ijzeren staafje wordt gestreken. De artist, die het speeltuig hanteerde, sloeg soms tot afwisseling de maat met een paar stukken hout; doch keerde dan weer tot zijn instrument terug, dat een scherp, hortend geluid gaf, en aan een afrikaansche tam-tam deed denken. De danzon, die bij de volksklasse zeer in trek is, wordt echter in aristocratische kringen niet gedanst.
In het Parque Central en het Malicon komen tweemaal 's weeks de burgerlieden, zoowel als de meer beschaafden, luisteren naar de muziekuitvoeringen van het stedelijk orkest; en daar had ik gelegenheid allerliefste jonge meisjes te zien en mooie gezichtjes te bewonderen, met groote oogen, fijne trekken, een matte, maar fluweelige gelaatstint, prachtig zwart haar en een meer gevulde dan slanke gestalte. Zij droegen gracieuse, lichte toiletjes, maar in den regel geen hoed. Behalve die twee avonden, waarop zij zich buitenshuis mogen vermaken, en een enkele maal een wandeling, blijven zij meestal binnen haar vier muren opgesloten en voeren daar weinig uit. Het grootste gedeelte van den dag wordt besteed aan in een makkelijken stoel zitten babbelen, eens in de ge?llustreerde tijdschriften bladeren, of een vertaalden roman lezen van Dumas, Daudet of de Maupassant.
Tot afwisseling wordt wel eens een half uurtje piano gespeeld, Strausz-walsen, amerikaansche operettes; zelden een klassiek stuk. Wat beide haar harten en hoofdjes het meest in beslag neemt en ledige uren vult, is het opstellen van geheimzinnige briefjes, die aan de hoede eener in dergelijke zaken bedreven negerin worden toevertrouwd en mededeelingen bevatten van gelukkig nog al onschuldigen aard. Dikwijls ook komen de jeugdige aanbidders der schoonen haar een bezoek brengen; in deftige kringen worden zij dan in den salon ontvangen, onder het waakzaam oog eener voorzichtige mama, die echter wel eens behoefte heeft aan een middagslaapje; behoort het paartje tot den burgerstand, dan wordt het gesprek desnoods gevoerd door de belemmerende tralies van een of ander achtervenster. Zoo gaan voor de jonge dames van Havanna de dagen voorbij; zelfs boodschappen doen bezorgt haar geen afleiding, daar het gewoonte is, alle bestellingen aan huis te laten bezorgen. Alleen schoolgaande meisjes leiden een vrijer leven, als zij tenminste niet een der verschillende kostscholen bezoeken. Veel goeds hoorde ik van een instituut voor jongedames, aan het hoofd waarvan reeds vijfentwintig jaren een zekere Mme Maria Luisa Dolz had gestaan, wier zilveren feest juist tijdens mijn verblijf in Havanna luisterrijk werd gevierd. Een andere inrichting van onderwijs, die ik ook zeer hoorde prijzen, was die van Mlle Léonie Ollivier, een echte fransche school, waar aardrijkskunde en geschiedenis in het fransch werden onderwezen, en waar de leerlingen uitstekend op de hoogte waren van de fransche litteratuur.
Parijs te zien, was het ideaal van al die cubaansche jongejuffertjes. In tegenstelling met de amerikaansche en duitsche inrichtingen van onderwijs, werd hier aan de fransche school ook les gegeven in Spaansch, en op de mandoline, welk gracieus instrument door een groepje allerliefste jonge meisjes met veel vaardigheid werd bespeeld. Jammer vond