Vechter | Page 6

ehad. En spreekje nog een woort, ik veter jou ook wel
ereis naeje gat. En hael myn haer weêr. veur jou hoef ik niet te vrezen.
HILLEBRAND.
Weetje dat al wel vriend? ik plecht in myn jonge tyd al meê een haan te
wezen: En ik loof, dat 'et myn noch niet hiel vergeten is, al heb ik 'et in
lange tyd niet edaen.
VECHTER.
Wel ouwe rammelaer, jy vechten? ik zouje tot stront slaen.
HILLEBRAND.
Kom, kom, ik moet jou dat stout spreken ereis verleeren. Hoe wilje
maar? mit 'et mesjen, of mit vuisten? ik moetje ereis ostineeren.
VECHTER.
Neen, neen, de duivel, neen, met gien mes, men vrint, Dat heb ik
verzworen.
HILLEBRAND.
O ho! men dunkt datje bang bint. Kom, dan moet ik je ereis met vuisten
nae je gat veteren.
_en vat hem aan._
VECHTER.
Hou op, kaerel, je slaetme te schanden.
HILLEBRAND.
Ik kan 't niet beteren. 't Is je eige schult.
VECHTER.
O! ô! ô!
HILLEBRAND.

Hou je bek.
VECHTER.
Help. hel....
HILLEBRAND.
Leg stil, zeg ik. hou op een aâr tyd weêr ouwe lui veur de gek.
VECHTER.
Help wyf: Klaartje help: ik zel men leven niet meer vechten.
MAIKEN.
Ja, kan hy zo veul mit zen slaen uitrechten, Hy slae dan vry tot morgen
toe.
VECHTER.
Ik belooftje, as hy maar ophoud, ik bin 't nou zeker al moê.
MAIKEN.
Hoe lang zel 't duuren?
VECHTER.
Al myn leven.
HILLEBRAND.
Magze 'r wel op vertrouwen?
VECHTER.
Jaze, waarachtig.
HILLEBRAND.
Wel ik zel dan ophouwen; Maar....
VECHTER.
Me leven niet, men leven niet meer. _Hilleb. binnen._ De drommel!
wat doenme myn lyf, en me kop, en men bakkes zeer. Heb ik 'et noit
ehad, zo heb ik nou myn bekomst ekregen. Lieven tyd, men armen, 't is
ofze hondert pond wegen; Maar de zyne wogen noch meêr: dat heb ik
wel evoelt. Ik verzekertje, die drie tornen hebben me myn vechtlust
ekoelt. Ja wel, ik moet 'et klagen, ik kan het niet verkroppen; Eerst van
een goet kaerel, die hem van zelf laet of kloppen: Die geeftme myn huit
vol slagen, en een blaeuw oog. Daer nae komt 'er een ventjen, as een
turfjen hoog, Dat smyt men onder, of ik niemendal was; maar 't slimst
van allen, Zo ien ouwe vent, zen tanden waren al uit evallen: Hy kon
niet langer recht gaen: zulken bestevaâr. Zen handen beefden al, hy was
wel tachtentig jaar, Loof ik. en die komtme zo gemakkelyk dwingen.
Myn lieve wyf, kanneme zulke lui zo klein doen zingen, Jy mocht de
poppen in de kop krygen, en komme myn ook ereis op myn huit: En

dan was ik hiel bedurven. ik schay 'er liever betyds uit.
MAIKEN.
Van myn hebje gien noot, vaâr, ik zelje niet deeren.
VECHTER.
Lieve tyd, had myn iemant dat vechten maar wat eer kunnen verleeren,
Ik had hem myn beste schat wel egeven, tot zyn loon.
MAIKEN.
Wel het is noch tyd, vaâr: je zaken staen noch al even schoon. As je
maar oppassen wilt. en had iemant, dunktme, jou dat woeste leven Zo
verleert, je hoort niet te weten wat je hem noch zoud geven. Zo 't je
aârs verleert is? men betert hem noit te laat.
VECHTER.
Verleert, ik verzekerje dat; ik hiel hem veur myn beste maat. Maiken,
zo ik wist, dat iemand, met weten, Gezocht had, het vechten myn zo te
doen vergeten; Maar dat is nou zo niet, doch ik beloofje op myn trouw,
Dat ik het niet meer doen zel; maar ik zel met jou Voortaen stil gaen
leven: en passen op myn lappen. En waerenze hier, dieme zo ofeklopt
hadden: ik liet noch wel een vaantjen tappen.

X. UITKOMST.
HILLEBRAND, HEERE, DAVIDJE, VECHTER, MAIKEN,
KLAARTJE, VREDERYK.
HILLEB. HEERE. DAVIDJE.
Wel hier binnewe, maatje: en we drinken wel ereis ook.
VECHTER.
Hoe duiker is 't gelegen? droom ik? of is 't spook?
HEERE.
Neen, 't is gien spook: hier binne wy alle drie, dat zieje veur jou ogen.
VECHTER.
Wel, wie drommel, vrinden, het joului bewogen, Datje myn zoo
ofkloppen zoud? wat bin jy voor een gast? Jy ouwe man?
HILLEBRAND.
Ik bin een slager.
VECHTER.
De duivel, dat 's werk datje past. Ien slager, ien slager! me docht dat ik
het voelde. Jy hebt jou ambacht wel eleert; maar datje 't evenwel eens
ofspoelden. Kom, wyf, haal ereis bier.

MAIKEN.
Ik zel, vaâr, strak, gaenewe in huis.
VECHTER.
Maar hoe heb ik 'et evenwel, mit jou lui? 't is dunktme niet recht pluis.
Ik heb 'er tegen drie evochten, dat weet ik wel, maar wist de een van de
ander? Of hoe is 't? hoe drommel kom jylui by malkander?
HILLEBRAND.
Wel hoor, as ik 'et jou zeggen moet, Vrederik heeft 'er ons toe gebrocht;
Zie, 't is een slechten tyd, hy het ons met geld omekocht, Daer