Vechter | Page 5

slaen liet. maar nou moet ik gaen. Kom, duuwme wat op. we zelle mekaar daer nae wel spreken.

VIII. UITKOMST.
DAVIDJE, VECHTER, MAIKEN, KLAARTJE, VREDERYK.
VECHTER.
Wat drommels kruyen is dat? vent, je zoud men hiele wagen an stukken breken. Jou sakkeraerse pothontje, daer je bint, kan je niet zien waer je kruit?
DAVIDJE.
Wel kaerel, je bint zo veel grooter as ik, das verbruit. Je mocht zelfs veur je zien. wie of 'er zen leven of hoorden. Uit de weg maar, kom, ik moet voort.
VECHTER.
Wel hondaes, maakje noch woorden? Zou ik veur jou wyken? 'k wou liever datje veur de drommel waart, Jou poppestrontje.
DAVIDJE.
Wel hangebast.
VECHTER.
Wel potuiltje.
DAVIDJE.
Wel zeverbaart.
VECHTER.
Waarje zo klein niet, jou rekeltje, ik sloegje, datje drie dagen nae je aam zoud hygen.
DAVIDJE.
Wel! kommeje die pleisters van barmhartigheid, je zoud an de andere zy ook wel wat kunnen krygen.
VECHTER.
Kom ereis van je wagen of, hebje 't hart.
DAVIDJE.
Ik zegtje, kaerel, datje myn niet te veul en sart.
VECHTER.
Wat wouje doen, mannetje? kom veur den dag maar.
DAVIDJE.
Vent, je mocht vrezen, Dat ik recht boos was. wat zel 't nou wezen? Zie daer legje, snuivert. 't isme niet te pyne waart dat ik jou slae. Stae nou weêr op.
VECHTER.
Je komt verraedelings, jou hontje: waer binje nou? stae.
DAVIDJE.
Stae jy maer. is dat nou ook verraedelings? zeg, schavuit?
VECHTER.
Neen: dat 's niet verraedelings; maar myn voet glipten uit.
DAVIDJE.
Stae dan al weêr op. gut dat ik je slaen wou. hoe wouje van de drommel dromen.
MAIKEN.
Vaêrtje, schai uit, je zelt te laat an de schuit komen.
VECHTER tegens Maiken.
Hou jy je bek toe, varken. _tegens Davidje._ kom jou kreng, wy moeten noch ereis an.
DAVIDJE.
't Was je veul beter datje ophield, men goê man.
VECHTER.
Ophouwen? de stienen op straet zouwen 't myn verwyten. Hou waer.
DAVIDJE.
Wat zegje nou, vent? wil ik je nou ereis mit je gat in 't water smyten?
VECHTER.
Neen, neen, ik geef 'et.
DAVIDJE.
Dat ik 'et ook om je wijf niet en liet.
VECHTER.
Ja. je kant worstelen, loof ik, en dan benje myn portuur niet.
DAVIDJE.
Worstelen, of niet worstelen, komje myn noch iens zo den baas maaken, Ik sweerje dat, je zelt zo makkelyk niet uit myn handen raken.
_Davidje binnen._
VECHTER.
De duiker, evenwel, zo ien ventje. wyf geef ereis wat brandewyn hier. Mit noch ien pleister.
MAIKEN.
Hou waer.
VECHTER.
Nou ien stukje graeuw pampier. Ik heb ien hiel gat in myn kop, ik wilje dat wel zweeren, As dat wat veul beurden, ik zou 't vechten schier beginnen te verleeren.
MAIKEN.
_terwijl zy zyn hooft met brandewyn nat, en noch een pleister daar op leit._
Ja, was dat waer.

IX. UITKOMST.
HILLEBRAND, VECHTER, MAIKEN, KLAARTJE, VREDERYK.
HILLEBRAND.
Wel fijnman, ik mach jou wel wachten an de schuit. Nou isze weg, is 't nou wel? schobbejak?
VECHTER.
Wel, ouwe guit, Wat schort jou te schobbejakken?
HILLEBRAND.
Men mag zulke vlegels wel werk langen. Nou bin ik ien hielen dag ten achteren.
VECHTER.
O vent: waerje over tien jaar ehangen, Zo had ik nou om jou werk zo veul slagen niet ehad. En spreekje nog een woort, ik veter jou ook wel ereis naeje gat. En hael myn haer weêr. veur jou hoef ik niet te vrezen.
HILLEBRAND.
Weetje dat al wel vriend? ik plecht in myn jonge tyd al meê een haan te wezen: En ik loof, dat 'et myn noch niet hiel vergeten is, al heb ik 'et in lange tyd niet edaen.
VECHTER.
Wel ouwe rammelaer, jy vechten? ik zouje tot stront slaen.
HILLEBRAND.
Kom, kom, ik moet jou dat stout spreken ereis verleeren. Hoe wilje maar? mit 'et mesjen, of mit vuisten? ik moetje ereis ostineeren.
VECHTER.
Neen, neen, de duivel, neen, met gien mes, men vrint, Dat heb ik verzworen.
HILLEBRAND.
O ho! men dunkt datje bang bint. Kom, dan moet ik je ereis met vuisten nae je gat veteren.
_en vat hem aan._
VECHTER.
Hou op, kaerel, je slaetme te schanden.
HILLEBRAND.
Ik kan 't niet beteren. 't Is je eige schult.
VECHTER.
O! ?! ?!
HILLEBRAND.
Hou je bek.
VECHTER.
Help. hel....
HILLEBRAND.
Leg stil, zeg ik. hou op een aar tyd weêr ouwe lui veur de gek.
VECHTER.
Help wyf: Klaartje help: ik zel men leven niet meer vechten.
MAIKEN.
Ja, kan hy zo veul mit zen slaen uitrechten, Hy slae dan vry tot morgen toe.
VECHTER.
Ik belooftje, as hy maar ophoud, ik bin 't nou zeker al moê.
MAIKEN.
Hoe lang zel 't duuren?
VECHTER.
Al myn leven.
HILLEBRAND.
Magze 'r wel op vertrouwen?
VECHTER.
Jaze, waarachtig.
HILLEBRAND.
Wel ik zel dan ophouwen; Maar....
VECHTER.
Me leven niet, men leven niet meer. _Hilleb. binnen._ De drommel! wat doenme myn lyf, en me kop, en men bakkes zeer. Heb ik 'et noit ehad, zo heb ik nou myn bekomst ekregen. Lieven tyd, men armen, 't is ofze hondert pond wegen; Maar de zyne wogen noch meêr: dat heb ik wel evoelt. Ik verzekertje, die drie tornen hebben me myn vechtlust ekoelt. Ja wel, ik moet 'et klagen, ik kan het niet verkroppen; Eerst van een goet kaerel, die hem van zelf laet of kloppen: Die geeftme myn huit vol slagen, en een blaeuw oog. Daer nae komt 'er een ventjen, as een turfjen hoog, Dat smyt men onder, of ik niemendal was; maar 't slimst van allen, Zo ien ouwe vent,