Van Peking naar Parijs per auto

A free download from http://www.dertz.in

Van Peking naar Parijs per auto, by

Luigi Barzini and Scipione Borghese This eBook is for the use of anyone anywhere at no cost and with almost no restrictions whatsoever. You may copy it, give it away or re-use it under the terms of the Project Gutenberg License included with this eBook or online at www.gutenberg.org
Title: Van Peking naar Parijs per auto De Aarde en haar volken, 1908
Author: Luigi Barzini and Scipione Borghese
Release Date: December 31, 2005 [EBook #17432]
Language: Dutch
Character set encoding: ISO-8859-1
*** START OF THIS PROJECT GUTENBERG EBOOK VAN PEKING NAAR PARIJS PER AUTO ***

Produced by Jeroen Hellingman and the Online Distributed Proofreading Team at http://www.pgdp.net/

Van Peking naar Parijs per auto.
Uit Barzini's reisverhaal.
Prins Scipio Borghese, die met zijn Itala-machine op 10 Augustus als triomfator in Parijs is binnengekomen, nadat hij, de andere mededingers ver vooruitstrevend, den rit van Peking naar Parijs had gedaan, heeft het geluk gehad, tot reisgezel een journalist te krijgen, die het verhaal van hun gezamenlijken moeilijken tocht op meesterlijke wijze weet te schetsen, zoodat het boek van hun wedervaren alleraardigste lectuur is geworden. Wat de Italiaan Barzini ons voorzet, en wat thans in zoo goed als alle talen van Europa genoten wordt, is een levendige weergave van de interessante ervaringen, opgedaan in de meest onherbergzame streken, een trouw beeld van betoonden moed en ongebroken energie in de hachelijkste omstandigheden.
Al dadelijk in den aanvang van het werk, ten onzent bij de uitgevers Oosthoek en Honig verschijnend, die ons in de gelegenheid hebben gesteld, er onze lezers mee te doen kennis maken, treft ons de cordate wijze, waarop de journalist op zijn ver van gemakkelijke opdracht ingaat. Hij doet daarbij aan Stanley denken, toen deze den tocht ter opsporing van Livingstone ging wagen, gehoor gevend aan de roepstem van den redacteur der New-York Herald.
Barzini dan vertelt: "Den 18den Maart 1907 om 12 uur, een voor mij onvergetelijken datum, zat ik te Milaan aan mijn schrijftafel geheel verdiept in de studie van de organisatie van de Noord-Amerikaansche spoorwegen; ik schreef en hield er lezingen over, en bestudeerde de binnen- en buitenlandsche dienstregelingen en reglementen.
Plotseling een aanhoudend gebel van de telefoon, die op mijn schrijftafel vlak bij me is, waardoor ik eensklaps werd afgehaald van mijn studie over de Amerikaansche spoorwegaangelegenheden.
"Hallo! met wie spreek ik?"
"Goeden morgen." Ik herkende onmiddellijk de stem van Luigi Albertini, directeur van de Corriere della sera.
"Ik moet u noodzakelijk spreken, kom bij me."
"Dadelijk?"
"Onmiddellijk."
"Ik vlieg!"
"Heel goed."
Ik ren het huis uit, pak het eerste het beste rijtuig dat vrij is, en gedurende den rit laat ik de gebeurtenissen der laatste 24 uren de revue passeeren.
Zou de courant zijn bijzonderen verslaggever noodig hebben?
Was er ergens een oorlog uitgebroken? Neen, zelfs Venezuela was heel rustig sedert de laatste week. Een revolutie? Ook niet; het was t�� koud, de revoluties beginnen met het milde seizoen; gewoonlijk pas tegen einde April ontvangen de redacties het eerste teeken van een ontwaken der Vrijheid te midden der Volkeren, n.l. het bekende telegram: Een bende uit Bulgarije (of Griekenland) heeft de inwoners van een Bulgaarsch (of Grieksch) dorp vermoord, enz.
Een onvoorziene ramp soms? De rampen hebben geen seizoen....
Ik deed verkeerd om, door ambtsijver gedreven, rampen te voorzien! Nergens op den aardbol was iets van ernstigen aard gebeurd. Toen ik het bureau van onze courant binnentrad, vond ik er den Directeur, die daar zeer kalm en rustig aan zijn werk zat. Hij overhandigde mij een exemplaar van de Matin, wees mij op eene met vette letters gedrukte annonce en vroeg: "Wat dunkt U er van?" Ik las deze zonderlinge uitnoodiging: _wie wil dezen zomer meedoen aan een automobieltocht van Peking naar Parijs._
Ik dacht even na en was vol bewondering voor den onbekende, die een dergelijk plan bedacht had. Hij moest minstens een groot romanschrijver zijn.
"Wat dunkt U er van?" hernam Albertini.
"Prachtig!"
"Uitvoerbaar?"
"Dat is een andere kwestie, maar al zou het plan ook mislukken, in ieder geval is het de moeite waard de poging te wagen."
"En u zou den tocht mee willen maken?"
"Met heel veel genoegen."
Wij bladerden eenige achtereenvolgende nummers van de Matin door, om nog meer over dezen zonderlingen tocht te weten te komen, kolommen vol. Het waren meestal brieven vol enthousiasme, te overdreven echter om van langen duur te zijn. E��n brief trok bijzonder onze aandacht: hij was van een Italiaan, kort en zonder omhaal als een kwitantie, hij luidde als volgt:
"Ik schrijf in voor uw concours Peking-Parijs met een auto Itala. Gaarne zou ik zoo spoedig mogelijk alle bijzonderheden vernemen, ten einde mij te kunnen voorbereiden."
Principe Scipione Borghese.
De naam en de stijl deden mij onmiddellijk denken: Zie hier een man die het ernstig meent!
Don Scipione Borghese was mij bekend door zijn grooten naam als automobilist en reiziger.
In het jaar 1900 had hij met een karavaan Perzi? doorkruist; hij had ook de minst bekende gedeelten doorzocht en was doorgedrongen