Tri Noveloj | Page 9

Tial neniu lacigos dum longa tempo
legante ununuran rakonton. "Malsameco carmas," deklaras iu poeto.
Sango trankviligas, ec se la sango iras de malbono al plimalbono. Kiel
mi multofte konsciis vojagante en diligenco, eblas al la sidanto iom sin
komfortigi sangante sidpozon kaj kontuzigante en nova parto de la

korpo.
Ciam via, Gofredo Krajono
Datigita ce Hotel-Darmstato kontrauvide de Hotel-Parizo Majnco, alie
nomiganta Majenco

AVENTURO DE LA GERMANA STUDENTO
En storma nokto, en la tempesta epoko de Franca Revolucio, juna
Germano revenis al sia logejo je malfrua horo trans la malnovan parton
de Parizo. La fulmo brilis kaj la lautaj tondrokrakoj klakadis lau la altaj
mallargaj stratoj. Sed unue mi iom parolu al vi pri tiu juna Germano.
Gotfredo Volfgango estis juna viro de bona familio. Li studis dum
kelke da tempo en Gotingeno, sed havante vizian kaj entuziasman
karakteron, li vagrenkontis tiujn senbridajn kaj spekulativajn doktrinojn
tiel ofte mistifikintajn Germanajn studentojn. Lia izolita vivmaniero, lia
intensa diligenteco kaj la aparta naturo de liaj studobjektoj efikis sur lin
ne nur mense sed ankau korpe. Lia sano estis difektita; lia imago,
malsanigita. Li sin indulgis farante fantaziajn konjektojn pri spiritaj
esencoj gis kiam, kiel Svedenborgo, li konsistigis cirkau si idealan
mondon sian. Li konceptis la ideon, fontintan el mi ne scias kiu kauzo,
ke lin superpendas malbona influo: malica genio au spirito celanta lin
malliberigi kaj certigi lian damnon. Tia ideo trudis al lia melankolia
temperamento, estigis la plej malgojajn efikojn. Li marasmigis kaj
deprimitigis. Liaj amikoj ekkonsciis pri la lin genanta mensa malsano
kaj opiniis ke la plej bona sanigo estos translokigo. Tial oni sendis lin
al Parizo por finplenumi sian lernadon inter la tieaj pompoj kaj
distrajoj.
Volfgango atingis Parizon je la ekkomenco de la revolucio. Unue la
popola deliro kaptis lian entuziasman menson kaj lin ravis la tiamaj
politikaj kaj filozofiaj teorioj. Tamen la sekvintaj sangaj scenoj sokis
lian tusigeman naturon, nauzigis lin pri la socio kaj la mondo kaj des
pli hermitigis lin. Li sin izoligis en soleca apartamento de Latin-Lando,

la kvartalo de la studentoj. Tie, en morna strato proksime al la
monahecaj muroj de Sorbono, li entreprenis siajn plej satatajn
spekulativadojn. Foje li pasigis sinsekvajn horojn en la grandaj
bibliotekoj de Parizo, tiuj katakomboj de forpasintaj autoroj,
sercfosante iliajn amasojn da polvaj kaj arkaikaj verkoj esperante
malkovri nutrajon por sia malsana apetito. Li estis, por tiel diri,
literatura nekrofiliulo, bankedante en la ostejo de putrinta literaturo.
Volfgango, kvankam soleca kaj ermitema, havis ardan temperamenton,
sed dum kelke da tempo gi influis nur lian imagon. Li estis tro timida
kaj malmondeca por amindumi belulinojn sed li admiris entuziasme la
virinan belecon kaj en sia soleca cambro ofte sin perdis revante pri
viditaj formoj kaj vizagoj kaj lia fantazio ornamis bildojn pri beleco
multe superantajn tiujn de la reala mondo.
Dum lia menso enestis tiun ekscititan kaj sublimitan staton, songo
estigis eksterordinaran efekton ce li. Gi estis virina vizago de
transcenda beleco. Tiel forta estis la efekto ke li prisongis gin foje kaj
refoje. Gi hantis liajn dumtagajn pensadojn, liajn dumnoktajn
dormadojn. Finfine li arde enamigis al tiu songombro. Gi dauris tiel
longe ke gi farigis unu el tiuj fiksitaj ideoj kiuj hantas la mensojn de
melankoliaj viroj kaj ofte misidentigas kun frenezio.
Tia estis Gotfredo Volfgango kaj tia lia stato en la tempo kiun mi
menciis. Li hejmenrevenis malfruhore iun storman nokton lau kelkaj
malnovaj kaj malhelaj stratoj de Marco-Kvartalo, la antikva parto de
Parizo. La lautaj tondrokrakoj klakadis inter la altaj domoj de la
mallargaj stratoj. Li atingis Grevo-Placon, la lokon kie ekzekutoj
efektivigis. La fulmo tremetis inter la altajoj de la antikva Urbodomo
kaj faligis flagretantajn briletojn sur la malplenejon antau gi. Dum li
transiris la placon, Volfgango kaure retirigis pro hororo sin trovinte
apud la gilotino. Estis la kulmino de la terorregno kiam tiu timigega
mortilo staris ciam en preteco kaj gian esafodon konstante malsekigis la
sango de honestaj kaj kuragaj homoj. Tiun tagon mem gi jam vigle
ludrolis en bucoentrepreno kaj tie gi staris, makabre armite, meze de
silenta kaj dormanta urbo, atendante fresajn viktimojn.
La koro de Volfgango malsanigis en li kaj li forturnigis tremacante

disde la horora aparato kiam li ekvidis ombran formon kvazau
kaurantan cebaze de la stuparo supreniranta al la gilotino. Sinsekvo da
brilegaj fulmoflagrajoj malkovris gin pli klare. Gi estis virina figuro
vestita nigrakolore. Si sidis sur unu el la malsupraj stupoj de la esafodo,
antauenklinigante, kasante sian vizagon sur la genuoj. Siaj longaj
tauzitaj harbukloj pendis gistere malsupren funelante la pluvon kiu falis
torente.
Volfgango pauzis. Tiu soleca vemonumento kamuflis ion teruran. La
virino aspektis kiel malkomunrangulino. Li sciis ke la epoko plenas je
sortosangoj kaj multaj belaj kapoj antaue dormintaj sur lanugo nun
vagnomadas senhejme. Eble ci-tiu kompatinda lamentanto malgojigita
far la timiga hakilo sidis surrande de la ekzisto disde kie estis jam
lancita en foran eternecon cio